Janis Martin :: The Blanco Sessions

Janis Martin werd de vrouwelijk Elvis genoemd en was succesvol in de tweede helft van de jaren vijftig. Er volgden comebacks. En nu is er The Blanco Sessions. In 2006 vatte Rosie Flores het plan op een CD te maken met Martin. In april 2007 reden ze, met een fantastische groep muzikanten achterin, van Austin naar Blanco, Texas. Daar gebeurde het. Maar snel na de opnames werd er longkanker geconstateerd bij Janis Martin en vier maanden daarna stierf ze. Flores kon geen platenmaatschappij vinden die de CD wilde uitbrengen en dus besloot ze het zelf te doen, met Cow Island Music als partner. En dus is er nu, vijf jaar later, eindelijk The Blanco Sessions. Swingende rockabilly, geweldig geproduceerd door Flores en de oude Janis Martin had ook op late leeftijd nog steeds een stem die klonk als een klok. De bijnaam ‘vrouwelijke Elvis’ was nog steeds volledig op zijn plaats.  

Hellsingland Underground :: Evil Will Prevail

Hälsingland is een uitgestrekt en dunbevolkt gebied in Zweden. En daar komt de groep Hellsingland Underground vandaan. Evil Will Prevail is hun derde CD en die klinkt heel bijzonder. Dromerige popmuziek, bijzondere liedjes, fraai gespeeld. In Duitland zijn ze inmiddels al doorgebroken, dankzij de ronduit bizarre hoes zou dat met Evil Will Prevail in Nederland ook moeten lukken.

Gurf Morlix :: Blaze Foley’s 113th Wet Dream

Blaze Foley was 39 toen hij in 1989 werd doodgeschoten. Hij was een alcohol, junk en zwerver, maar schreef wel tientallen prachtliedjes, waarin vrolijk en triest elkaar genadeloos afwisselden, net als in het echte leven. Hij was in elk opzicht een gelijke van Townes Van Zandt. Gurf Morlix werd wereldberoemd door zijn werk met Lucinda Williams, Mary Gauthier en Buddy & Julie Miller en door een handvol even geniale als onderschatte solo-CD’s. De wegen van Morlix en Foley kruisten elkaar tijdens een optreden van Morlix in 1976 en ze trokken een tijdje met elkaar op. Nu is er dan Blaze Foley’s 113th Wet Dream, een CD waarop Morlix 15 Foley-liedjes naar zijn hand zet. En dat doet hij waarlijk fantastisch. Respectvol én eigenzinnig. Muziek om kippenvel van te krijgen.

The Emperors Of Wyoming :: The Emperors Of Wyoming

Butch Vig, Phil Davis en Pete en Frank Anderson spelen allemaal in bandjes in Madison, Wisconsin en zijn kennissen. Later zal met name Vig geschiedenis schrijven als producer van Nirvana’s Nevermind. In 2009 besluit het kwartet, nu woonachtig in Californië, een groep te vormen en een countryrock of countryfolk of whatever CD te maken. Die is er nu. Ze noemen zich The Emperors Of Wyoming, naar het openingsnummer van Neil Young’s debuutplaat, en zo heet hun debuut-CD ook. Het resultaat? Fantastische tijdloze country-pop. Als je een historische lijn wilt trekken dan is het: The Byrds, Tom Petty & The Heartbreakers, The Emperors Of Wyoming. 

The Mastersons :: Birds Fly South

The Mastersons zijn Chris Masterson en zijn vrouw Eleanor Whitmore. In 2011 doken ze opeens op in de band van Steve Earle en maakten ze indruk als multi-instrumentalisten. Op hun debuut-CD Birds Fly South maken ze nog veel meer indruk. Ze hebben stemmen die ideaal bijelkaar passen en ze leveren elf perfecte zelfgeschreven rootsy popliedjes af die ook van de hand van Wilco en The Jayhawks hadden kunnen zijn. The Mastersons zijn de nieuwe Buddy & Julie Miller.   
 

 

Malcolm Holcombe :: Down The River

Malcolm Holcombe (1955) uit North Carolina heeft in zijn leven zoveel gedronken en zoveel drugs gebruikt dat hij eigenlijk al lang dood had moeten zijn. Gelukkig is dat niet het geval en mogen wij genieten van zijn unieke muziek. Down The River is alweer zijn negende CD en hij heeft hulp gekregen van vrienden en fans. De geniale Darrell Scott speelt gitaar, banjo en dobro, Emmylou Harris doet de achtergrondzang op In Your Mercy en Steve Earle is de duetpartner in het fantastische Trail O’Money. Maar het is toch vooral Holcombe die met zijn grommende en soms ronduit boze zang van Down The River een meesterwerk maakt.   

 

Ian Hunter & The Rant Band :: When I’m President

Met Mott The Hoople maakte Ian Hunter in de eerste helft van de jaren zeventig baanbrekende muziek, denk aan All The Young Dudes. Na het uiteenvallen van die groep verscheen nieuw werk zeer onregelmatig, maar de kwaliteit liet nimmer te wensen over. Het was altijd goed in het gehoor liggende pop en rock met ballen. Zijn in 2009 verschenen Man Overboard was erg goed en dat mag ook gezegd worden van When I’m President. De liedjes zijn top, het energieniveau ligt hoog, de stem van Hunter is nog steeds een van de beste in de muziekgeschiedenis en The Rant Band klinkt net zo monumentaal als Springsteens E Street Band. Top.  
 

The Flatlanders :: The Odessa Tapes

In januari 1972 togen de net opgerichte Flatlanders vanuit hun woonplaats Lubbock, Texas naar naar een opnamestudio in het nabijgelegen Odessa. Daar namen ze veertien nummers op. Decennia later bleek het een historisch moment geweest te zijn. Want de drie bekendste Flatlanders waren Butch Hancock, die tientallen klassieke liedjes zou schrijven in zijn latere leven, Jimmie Dale Gilmore, gezegend met de meest trieste en mooiste stem in de Americana, en Joe Ely, die een geheel eigen invulling zou geven aan rebelse rootsmuziek. Nu zijn voor het eerst die nummers uitgebracht als The Odessa Tapes en ze zijn bepaald niet door de tand des tijds aangetast. Dit is de geboorteplek van de Americana, dit is de mix van kosmische country, folk en roots die nu nog steeds hard en duidelijk doorklinkt in alle soorten muziek. Historisch én prachtig.  
 

Shurman :: Inspiration

Shurman is een kwartet uit Austin, Texas. Ze maken rootsy gitaarrock die soms aan de Eagles, maar dan met ballen, doet denken. Inspiration loopt over van de stevig gespeelde en goed in het gehoor liggende liedjes. Het is hun eerste CD die hier uitgebracht wordt. Om ons een beetje met de historie van de band kennis te laten maken heeft platenmaatschappij Blue Rose een CD bijgevoegd met nummers van vijf eerdere albums. Dat maakt van Inspiration een dubbel feest. Shurman is een geweldige band.