De muziek van Jenn Grant uit Halifax, Nova Scotia is niet makkelijk te plaatsen. Ze kan Kate Bush-achtig zingen als ze wil, maar doet even gemakkelijk denken aan een sixties meidengroep om vervolgens over te schakelen op alt.country. Op The Beautiful Wild komen al die facetten aan bod, rijk en afwisselend uitgevoerd, nooit voor de hand liggend. Dat ze het avontuur niet schuwt, blijkt uit de keuze van de enige cover: de stadionkraker Eye Of The Tiger van Survivor die ze transformeert tot… tja, tot iets heel Jenn Grant-erigs. Fascinerend.
De ultieme samenstelling van de Texaanse Resentments was die met Jon Dee Graham en Stephen Bruton. Graham heeft de laatste jaren andere dingen te doen, Bruton is helaas dood. Om nog een keer te genieten van deze gelegenheidsband in volle glorie is er nu Welcome To Our Living Room – Live At The Lab In Stuttgart. Topmuzikanten in topvorm. Twee CD’s en een DVD. Rock, blues, country, dit is een grenzeloos feest. Een ongelooflijk fraai pakketje muziek. 
Eilen Jewell, Gillian Welch, Lucinda Williams, Emmylou Harris, Margo Timmins. Zomaar een handvol namen van zangeressen wier namen zich opdringen bij het luisteren naar Spectators, de zesde maar eerste ook hier uitgebrachte CD van de Canadese Amelia Curran. Ingetogen rootsmuziek, subtiel en rijk uitgevoerd. Curran heeft een kristalheldere stem, maar wat haar vooral zo fantastisch maakt zijn haar liedjes. San Andreas Fault is zelfs een instant klassieker. Wie daar niet door gegrepen wordt, heeft geen hart.
De groep Ponderosa leerden we kennen als een compromisloze rechttoe rechtaan Southern Rock band. Op Pool Party varen ze een radicaal andere koers. Dit is psychedelische pop. Niet langer is Lynyrd Skynyrd het voorbeeld, maar lijkt het veeleer de kant van Wilco op te gaan. Mooie melodieuze liedjes, fraaie geluidseffecten. Ponderosa heeft zichzelf opnieuw uitgevonden en het resultaat is ronduit sensationeel.
Het zou overdreven zijn om The Maldives te betitelen als de beste groep uit Seattle sinds Nirvana. Maar verdorie, wat zijn ze goed en wat hebben ze in Jason Dodson een enigmatische leider. Met hun tweede CD Muscle For The Wing plaatsen ze zich in de top van de Americana, waar ze nu The Avett Brothers en Wilco gezelschap houden. Melodieuze roots pop met buitengewoon scherpe randjes. Luister om te beginnen naar het nummer Blood On The Highway. Echt opzienbarend.
Billy Bratcher is de bassist van de Starline Rhythm Boys, een rockabilly band uit Vermont. Doordeweeks werkt hij in een hotel (ooit moest Alice Cooper helpen met diens slang). De tijd die hij over had, gebruikte hij om een solo-CD te maken. Die heet, hoe toepasselijk, In The Lobby. Het is een eerbetoon an de Amerikaanse muziek ui het begin van de vorige eeuw. Hij covert onder andere, op zeer relaxte wijze Jimmie Rodgers (TB Blues). In zijn benadering doet hij denken aan de onder de radar verdwenen Leon Redbone. Ook Billy Bratcher heeft een eigen visie ontwikkeld op die oude muziek en het resultaat is fraai en tijdloos.
De vorige CD van The Departed uit Amerika, toen nog opererend onder de naam Cody Canada & The Departed, was een stevig rootsrock album. Op hun nieuwe CD, Adventus, hebben ze niet alleen de naam van hun leider laten vallen, ze hebben ook afscheid genomen van de country-invloeden. De hoes van Adventus, een foto gemaakt tijdens een Led Zeppelin-concert van een politieman met een kogel in het oor tegen de geluidsoverlast, geeft de nieuwe richting aan: harde gedreven rock. Wat gebleven is, zijn de lekkere liedjes. Het eindresultaat is een totale verrassing en waanzinnig goed.
De muziek van Tom Gillam, tegenwoordig opererend vanuit Austin, Texas, kun je op twee manieren beschrijven: als een moderne versie van The Eagles maar dan met ballen, of als Lynyrd Skynyrd met een fikse country-tic. Hoe dan ook, zijn negende CD Good For You is weer een klein uur waanzinnig positieve en energieke rock. Perfecte en vrolijke liedjes (Last Night On Earth hoort zelfs bij de beste nummers van 2012), uitermate geschikt voor een lange autorit met open dak of een uit de hand lopende avond in de kroeg.
Kinky Friedman is een Texaanse legende. Schrijver van komische thrillers, politiek commentator, maar vooral schrijver van satirische liedjes. Jesse Dayton is op kleiner niveau ook een Texaanse legende. Een fantastische gitarist, zanger en producer én een traditionalist. Hij wil de hardcore country en honky tonk in stand houden en deed dat op een serie briljante soloplaten. Nu heeft hij een selectie gemaakt van de allerbeste en meest serieuze liedjes die Friedman schreef. Zijn versies overtreffen die van de schrijver mijlenver. Jesse Sings Kinky is niet alleen een eerbetoon, het is vooral zeer geïnspireerde muziek. Zo hoort Kinky dus te klinken.
Klanderman Promotion 