Hollis Brown :: Ride On The Train

[label: Alive] De groep Hollis Brown komt uit New York City en hun debuut-CD Ride On The Train klinkt als een geslaagd huwelijk van Staple Singers, Band, Lynyrd Skynyrd, Bon Iver en Fleet Foxes. Stevige rootsy pop wordt naadloos afgewisseld met folky ballads, gospelinvloeden en traditionele rock gaan hand in hand. Rode lijn zijn de altijd catchy liedjes en het stevige spel. Een van de grote verrassingen van het jaar.

The Whigs :: Enjoy The Company

Net als R.E.M. komen The Whigs uit Athens, Georgia. En ja, zo soms doet hun muziek aan die van hun illustere stadgenoten denken. Maar The Whigs bewijzen op Enjoy The Company toch vooral dat ze een van de meest opwindende popgroepen van dit moment zijn. De CD is een mokerslag van energie en melodie, liedjes die allemaal in de Top 10 dienen te komen, zo goed en catchy zijn ze. Dit is rock ‘n’ roll anno nu, The Whigs zijn The Strokes van deze tijd.

Larkin Poe & Thom Hell :: The Sound Of The Ocean Sound

De Amerikaanse zusjes Rebecca en Megan Lovell brachten de afgelopen jaren 5 EP’s uit met mooie folky country. Voor hun nieuwe werken ze samen met het Noorse fenomeen Thom Hell. Twee lange sessies in het Noorse Giske resulteerden in The Sound Of The Ocean Sound, vernoemd naar de studio waar de opnamen plaatsvonden. Prachtige ingetogen popliedjes, opgefleurd door de mandoline en de dobro van de zusjes en met als extra de stem en composities van Hell en de percussie van Jamiroquai-lid Sola Akingbola.

Richard Lindgren :: Grace

Grace is het vijfde en allerbeste album van het Zweedse fenomeen Richard Lindgren. Zijn werk komt met horten en stoten uit; vijf CD’s in bijna twintig jaar is bepaald geen vetpot. Maar mijn God, wat is zijn kleine oeuvre subliem. De vergelijkingen met Tom Waits, Leonard Cohen en Townes Van Zandt werden al eerder gemaakt, maar waren nooit zo op zijn plaats als nu. Zelden is er zo nonchalant en desondanks indringend gezongen en gemijmerd over een scheiding. Wonderen bestaan nog: een van de allerbeste Americana-albums van 2012 komt uit Zweden en heet Grace.

Andi Almqvist :: Warsaw Holiday

Warsaw Holiday is de vierde CD van het Zweedse enfant terrible Andi Almqvist. Dit is compromisloze muziek over fatale liefdes, totale gekte en de dood. Maar de somberte is van een ongekende schoonheid. Er is geen ontkomen meer aan: Almqvist moet vanaf nu in één adem genoemd worden met Tom Waits, Nick Cave en Alejandro Escovedo. Echte mannen, gespecialiseerd in trendloze en tijdloze muziek. Warsaw Holiday is met zijn elf ronduit briljante liedjes, als er geen wonderen gebeuren, dé plaat van 2013.

Whitehorse :: The Fate Of The World Depends On This Kiss

Whitehorse is de groep van het Canadese echtpaar Luke Doucet en Melissa McClelland en hun tweede CD The Fate Of The World Depends On This Kiss is nauwelijks in een muzikaal hokje onder te brengen, maar wel verschrikkelijk goed. Lieflijke liedjes worden voorzien van experimentele instrumentatie. De enige groep waarmee je het een beetje kunt vergelijken is Calexico. Maar Whitehorse is toch vooral Whitehorse en niet alleen heeft deze CD de beste titel van het jaar, het is ook muzikaal een ware hoogvlieger. Als ooit de uitdrukking ‘horen is geloven’ op zijn plaats is, dan wel hier.

Paal Flaata :: Wait By The Fire – Songs Of Chip Taylor

De Noorse zanger Paal Flaata en een van Amerika’s beste liedjesschrijvers Chip Taylor zijn goede vrienden. Ze treden regelmatig samen op, met als emotioneel hoogtepunt een benefietconcert voor de slachtoffers van de Breivik-moordpartij. Het nummer dat ze daar samen deden, This Darkest Day, is de afsluiter van Wait By The Fire – Songs Of Chip Taylor. De CD is een eerbetoon van een grote zanger aan een gote schrijver. Voorafgaand aan die kippenvel finale komen hits van Taylor (Angel Of The Morning, I Can Make It With You) en vergeten juweeltje (He Sits At My Table, opgenomen door Willie Nelson in 1960) voorbij, allemaal even fraai uitgevoerd.