Nikki Lane :: All Or Nothin’

All Or Nothin’, de tweede CD van de Amerikaanse zangeres en kledingontwerpster Nikki Lane, is een jukebox. Garagerock, Phil Spector’s damespop, country, roots, singer/songwriter… noem het op en je hoort het. Wat het tot een eenheid en tot iets waarlijk bijzonders maakt, zijn haar meisjesstem met Zuidelijk accent, de geweldige liedjes en de speelse productie van Black Keys-leider Dan Auerbach. Dit is superieure popmuziek met een hoofdletter P.

The Balham Alligators :: Bayou-Degradable

In de jaren tachtig was een bezoek aan Londen pas geslaagd als je The Balham Alligators live had gezien, liefst in hun thuiscafé The Hare & Hounds. Onder leiding van accordeonist/pianist/zanger Geraint Watkins maakten ze genadeloos swingende in bier gedrenkte cajun met een scheut country en rock ‘n’ roll. Amerikaanser dan Amerikaans. Er verschenen twee pracht-LP’s die om overklaarbare redenen maar niet op CD uitkwamen. Maar nu is er de dubbel-CD Bayou-Degradable met bijna alle nummers van die platen plus nummers van Live At The Half Moon en Gateway To The South. De Aligators bestaan niet meer. Watkins maakt fijne solo-CD’s en begeleidt mensen als Nick Lowe en Van Morrison. Maar deze dubbel-CD is het overtuigende bewijs dat The Balham Alligators de beste onbekende band aller tijden waren.

Criolo :: Convoque Seu Buda

Criolo is een fenomeen in Brazilië. Met zijn teksten is hij een utgesproken criticus van zijn land. En zijn muziek combineert harde rap met relaxte lounge, jazz, reggae en zelfs folk. Op Convoque Seu Buda, gemixed door de van de Beastie Boys bekende Mario Caldato Jr, loopt het allemaal organisch en fraai in elkaar over. Met name het titelnummer en het ontwapenende Fermento Pra Massa zijn hoogtepunten. In januari 2015 doet hij Europa, Gent en Amsterdam aan.

Swamp Dogg :: The White Man Made Me Do It

Swamp Dogg is terug! En hoe! Met The White Man Made Me Do It verbreekt hij op imponerende wijze een decennia-lange stilte. En de oude man is in topvorm. Strijdbaar, soms zelfs ronduit militant, maar ook ongekend grappig. Jaren zeventig funk, Southern soul, het is er allemaal. En de teksten over het lot van de zwarte man, geld en liefde zijn weer uitgesproken en gedurfd. Een meesterwerk dat nog extra kracht krijgt door de bonus-CD met hoogtepunten uit het vroege werk van de Dogg als solo-artiest en producer van onder andere Doris Duke, Irma Thomas en Z.Z. Hill. Hij bouwt met deze release een standbeeld voor zichzelf.

Amelia Curran :: They Promised You Mercy

Niemand schrijft zulke ontroerende en diepe teksten als de Canadese Amelia Curran. Daarnaast heeft ze een prachtstem (denk aan Sandy Denny, Emmylou en Gillian Welch) en zijn haar melodieën bijna zonder uitzondering memorabel. Haar achtste CD They Promised You Mercy is opnieuw een hoogtepunt in haar carrière. Rootsy pop, waarin ze tekeer durft te gaan en soms op folky wijze gas terugneemt. Dit is de blues van een volwassen vrouw. Ongelooflijk goed.

Rob Stone :: Gotta Keep Rollin’

Rob Stone is de Magic Dick van deze tijd. Hij is een sublieme mondharmonicaspeler die de blues speelt alsof hij nooit anders heeft gedaan. Op Wait Baby, het openingsnummer van zijn vierde CD Gotta Keep Rollin’, lijkt het alsof de J. Geils Band uit de dood is opgestaan, zo meedogenloos swingend klinkt dat. En zo gaat het maar door. Chicago blues van de bovenste plank met naast Rob Stone een glansrol voor gitarist John Primer. Dansplaat van het jaar.

Richard Lindgren :: Sundown On A Lemon Tree

De Zweedse singer/songwriter Richard Lindgren heeft zich voor Sundown On A Lemon Tree laten inspireren door zijn verblijf in Italië. Desondanks klinkt hij hier als Bob Dylan & The Band. Het titelnummer had zo op The Basement Tapes kunnen staan. Naast prachtige en tijdloze eigen nummers doet Lindgren een stel verrassende covers, zoals Dean Martin’s Return To Me en Jimmie Rogers’ My Blue Eyed Jane. Waarmee hij ondubbelzinnig bewijst dat hij de Dylan van Scandinavië is. En een hele goede ook.

Neil Cowley Trio :: Touch And Flee

De muziek van het Engelse Neil Cowley Trio werd treffend omschreven als ‘jazz voor Radiohead-fans’. Daarnaast is Cowley sowieso de jazzpianist die door liefhebbers van popmuziek het meest beluisterd is vanwege zijn glansrol op de CD 21 van Adele. Op Touch And Flee gaat het Neil Cowley Trio weer geheel en al zijn eigen eigenzinnige gang. Jazz die soms neigt naar klassiek, soms opereert binnen de traditionele jazz en zo nu en dan vanwege de catchy liedjes van Cowley ook behoorlijke poppy is. Mooi, verrassend én emotioneel.

Matthew Ryan :: Boxers

Matthew Ryan is een bescheiden Bruce Springsteen. Ook hij bezingt het hedendaagse leven met zijn winnaars en verliezers, hun hoop en frustraties. Op Boxers wordt hij onder andere bijgestaan door het miskende genie Kevin Salem en Gaslight Anthem-gitarist Brian Fallon. Boxers rockt stevig, de liedjes zijn allemaal even memorabel en de hese Ryan is beter bij stem dan ooit. Lucinda Williams is zijn grootste fan, de rest van de wereld zal snel volgen.

Stoney LaRue :: Aviator

Stoney LaRue is geboren in Texas en woont in Oklahoma. Dat is te horen aan zijn muziek. Het is een combi van Texaanse rootsrock en Woody Guthrie-achtige verhalen. Op Aviator overtreft hij zichzelf. Hij praat/zingt zich op Steve Earle-wijze door 14 prachtnummers heen. Folky, bluesy en soms hardcore country. Zoals in het Merle Haggard-eerbetoon Natural High. Een top-CD.

Faust :: Just Us

Het Duitse Faust veranderde de muziek in de beginjaren zeventig van de vorige eeuw. Avantgardistische Krautrock zonder grenzen. Geluid werd muziek. Nu, meer dan veertig jaar later, is de groep nog een duo en verrassen ze de wereld opnieuw met Just Us. Het piept, het knort, het is lawaai, maar het is meer dan ooit ook muziek. Onder al dat geluid en al die vreemde effecten gaan hypnotiserende Velvet Underground-achtige melodieën schuil. Ze zien het zelf als een soort van karaoke-plaat en hopen dat andere muzikanten dit als basis gebruiken voor muzikale experimenten. Da’s mooi. Maar veel belangrijker is dat Just Us een fenomenaal muzikaal avontuur is op zichzelf.

Slowfox :: Black Dog

De Zweedse Sofia Henricsson, die zich Slow Fox noemt, levert met Black Dog opnieuw een mini-CD af die thuishoort in de eredivisie van de Americana. Gillian Welch, Emmylou, Lucinda en Iris DeMent zijn haar voorbeelden en met prachtige liedjes als Missing You en Oh My komt ze daar angstig dicht in de buurt. Indrukwekkend.

Deadman :: The Sound & The Fury

The Sound & The Fury, de vijfde CD van de groep Deadman uit Austin, is een klap in het gezicht. Na hun eerdere rootsy werk, is dit snoeiharde rock. Gierende gitaren, waanzinnige energie. Wat gebleven is, zijn de toffe liedjes van leider Steven Collins. Die noemt het zelf ‘een schreeuw in de wildernis’, en dat is geen woord teveel gezegd. Luister vooral naar No Sugar, een Led Zeppelin-achtige versie van de blues. Meer dan geweldig.

Walter Salas- Humara :: Curve & Shake

Walter Salas-Humara is een genie, dat nimmer de eer en het succes kreeg die hij verdiende. Zijn werk met The Silos stond aan de wieg van indiepop en Americana, zijn soloplaat Radar, uit 1995, is een miskend meesterwerk. Bijna twintig jaar duurde het voor Salas-Humara met een nieuwe soloplaat kwam. Maar nu is er dan Curve And Shake. Prachtige liedjes, onvergetelijke melodieën, verrassend uitgevoerd. Zoals dat met genieën gaat, is Salas-Humara’s werk moeilijk te omschrijven of in een hokje te stoppen. Curve And Sake moet je horen om te geloven.