American Aquarium :: Wolves

De groep American Aquarium uit Raleigh, North Carolina maakte zich onsterfelijk met de door Jason Isbell geproduceerde CD Burn. Flicker. Die. Energieke rootsy gitaarrock van de bovenste plank, onmogelijk te overtreffen. Zo leek het. Maar nu is er Wolves. En die is anders doordat er opeens een steel gitaar en een orgel opduiken. Meer country, meer Southern rock, maar nog steeds fantastische nummers en tomeloze energie. American Aquarium heeft op Wolves de grenzen verlegd en opnieuw een meesterwerk afgeleverd. Wat een band, wat een CD!

E.T. Mensah & The Tempos :: King Of Highlife Anthology

E.T. Mensah was de koning van highlife, het genre dat de moderne swing mixte met traditionele Afrikaanse ritmes. De Ghanese trompettist, saxofonist, zanger en componist Mensah begon zijn carrière in de jaren dertig maar zijn revolutionaire plaatsopnames kwamen pas in de jaren 50 en 60. Die zijn nu op sublieme wijze opnieuw uitgebracht. De King Of Highlife Anthology is een boxje met vier CD’s en een 64 pagina’s tellend boekwerk. Alle hits (klassiekers als Donkey Calypso en School Girl) en naast een rijkdom aan highlife zijn er ook aanstekelijke calypso’s en samba’s. Meer dan geweldig.

Ellen Sundberg :: White Smoke And Pines

Voor haar tweede CD toog de 21-jarige Zweedse Ellen Sundberg naar Texas. Daar nam ze onder leiding van producer en fan Israel Nash White Smoke And Pines op. Het resultaat is atmosferische country van een betoverende schoonheid. Vergelijken heeft geen zin, hoewel soms de naam van Lucinda Williams opduikt. Luisteren is geloven. Wat een talent!

Steve Earle & The Dukes :: Terraplane

Terraplane is de auto waar blueslegende Robert Johnson een onvergetelijk liedje over schreef en dus een passende titel voor de titel van de eerste blues-CD van Steve Earle. Een monsterlijk goede plaat omdat Earle de blues ruim interpreteert. Bob Dylan’s Blonde On Blonde is een inspiratiebron, maar ook Lightnin’ Hopkins en Z.Z. Top. Earle is beter bij stem dan ooit, is grappig en speelt gedrevener gitaar dan ooit. Terraplane is een geweldige manier om je zevende echtscheiding te ‘vieren’. Een serieuze kandidaat voor de onderscheiding plaat van het jaar 2015.

Brandon Santini :: Live & Extended

Brandon Santini is meestal te vinden in een club in Beale Street, de uitgaansstraat in Memphis. Daar trakteert hij nietsvermoedende toeristen op zijn harde blues, gemodelleerd naar The James Cotton Band. Santini is een superieure mondharmonicaspeler en zijn spel komt tot volle wasdom op Live & Extended!, opgenomen in Quebec. Veel eigen nummers, afgewisseld met covers van Slim Harpo, Sonny Boy Williamson en Muddy Waters.

The Screaming Females :: Rose Mountain

Rose Mountain is de zesde studio CD in het tienjarig bestaan van het punktrio Screaming Females uit New Jersey. Meer dan voorheen moesten de liedjes deze keer ook echt liedjes zijn. En dat is glansrijk gelukt. Het is hard, het is snel, het leunt tegen hardrock aan, maar het is altijd melodieus. Door de stem van Marisa Paternoster doet het soms zelfs een beetje aan Blondie denken. Puike pokkeherrie.

Prima Donna :: Nine Lives and Forty-Fives

Op Nine Lives And Forty-Fives van Prima Donna, een kwartet uit de San Fernando Valley, staan negen eigen nummers en twee covers: Rip Her To Shreds van Blondie en Dwight Twilley’s I’m On Fire. En dat zegt eigenlijk alles. Dit is furieuze powerpop met de wortels in de late jaren zeventig. Ze touren regelmatig met hun vrienden van Green Day en Little Steven is een grote fan die in zijn radioshow zo vaak als mogelijk nummers van ze speelt. Oh ja, Nine Lives And Forty-Fives is een geweldige bloed, zweet en tranen-CD.

Willie Nile :: If I Was A River

Willie Nile maakt al 35 jaar harde grotestads rock ‘n’ roll. Hij is net als Lou Reed een echte New York rocker. Maar If I Was A River is heel andere koek dan zijn eerdere werk. Tien liedjes met Nile achter de piano. Persoonlijke overpeinzingen en ontroerende liefdesliedjes. Het is even wennen, maar als dat is gebeurd dan blijkt If I Was A River niet alleen een gevoelige maar ook een prachtplaat te zijn. Terzijde: de piano die hij bespeelt, een Steinway Grand, is dezelfde waarop hij speelde de dag van de moord op John Lennon, toen zowel Lennon als Nile opnames maakte in Manhattan’s Record Plant.

Yonder :: Graftings

Yonder-zanger Mats Qwarfordt hoort met zijn stem thuis in het rijtje Bob Dylan, Ry Cooder en Mark Lanegan. Een stem die in de verste verte niet mooi of goed te noemen is, maar wel apart. Dat geldt ook voor Graftings, de nieuwe CD van het Zweedse Yonder. Slow music in de beste betekenis van het woord. Vooroorlogse countryblues, gospel, folk en kermismuziek. Met een prominente plaats voor de slide van Per af Ugglas. Traditionals en eigen nummers. Uniek en meeslepend. Graftings is de eerste serieuze kandidaat voor de Best of 2015 top 10.

Rich Hopkins & Luminarios :: Tombstone

Rich Hopkins And Luminarios uit Tucson, Arizona maken al een jaar of twintig opwindende desert rock. Ze zijn een geweldige combi van The Byrds, Neil Young’s Crazy Horse en The Rolling Stones aangevuld met een snuifje psychedelica. Met Tombstone slaan ze opnieuw hard toe. Luister naar de opener Don’t Worry en je weet genoeg: harder, beter en gedrevener zal geen enkele band dit jaar klinken. Tombstone is een instant klassieker.

Erin Harpe & the Delta Swingers :: Love Whip Blues

Erin Harpe was een traditionele blueszangeres die zich keurig aan de spelregels van de blues hield. Daar is op Love Whip Blues die ze maakte met haar band The Delta Swingers niets meer van te merken. Dit is allemaal veel losser en gedurfder. De tien nummers swingen op ingetogen wijze. Ja, het is de blues, maar veel meer dan dat. Het is eigenzinnig en swampy. Tony Joe White en John Fogerty zullen tevreden meedeinen op de vier eigen nummers en zes covers. Meest verrassend is Harpe’s interpretatie van John Prine’s Angel From Montgomery. Een meer dan verrassende CD.

James Williamson :: Re-Licked

James Williamson speelde mee op het laatste meesterwerk van The Stooges, Raw Power. Het was zijn gitaarwerk dat aan de wieg van de punk stond. Zonder Williams geen Johnny Ramone, geen Steve Jones en geen Slash. Voor The Stooges restte na Raw Power alleen nog maar drugs en ellende. De liedjes die Williamson met Iggy Pop schreef voor de opvolger werden door de platenmaatschappij afgekeurd. Het zijn die liedjes die op Re-Licked een nieuw leven krijgen. Williamson heeft ze opnieuw opgenomen met wisselende zangers en zangeressen en zonder Iggy. Het is niet alleen een historisch belangrijk plaat, het is dankzij mensen als Mark Lanegan, Carolyn Wonderland en Jello Biafra ook een verdomd goede CD.