Alectro :: School Of Desire

Alectro is het New Yorkse duo Jeff Eyrich en Steve Kirkman. Op hun debuut School Of Desire vieren ze hun liefde voor surfgitaren, spaghetti-westerns, Mexicana en twang bot. Resultaat is een uitbundig feest voor liefhebbers van Ennio Morricone, Duane Eddy, Quentin Tarantino en Calexico. Coole eigen nummers en twee covers: Tobacco Road en Woody Guthrie’s Hard Travelin’. Prachtmuziek.

The High Line Riders :: Bumping Into Nothing

Na een stilte van 18 jaar zijn The High Line Riders terug. En hoe! Bumping Into Nothing is een meesterlijke CD. De ideale combi van hun New Yorkse roots en de alternatieve country van Nashville. Ed Pettersen is een geweldige zanger en schrijver die niet aarzelt ons deelgenoot te maken van zijn verslavingen en demonen. Muzikaal zitten The High Line Riders in de hoek van The Bottle Rockets en Drive-By Truckers, maar met een volstrekt eigen gezicht. Helemaal top.

Shoutin’ Red :: Introducing: Shoutin’ Red

De 24-jarige Zweedse Shoutin’ Red duikt op Introducing: Shoutin’ Red diep in de oude blues en folk. Een enkel bekend nummer (Statesboro Blues, Frankie And Albert), maar voor het merendeel obscuur materiaal. Ze zingt als een combinatie van Memphis Minnie en Gillian Welch, haar gitaarspel is sober en effectief. Het maakt van Introducing: Shoutin’ Red een fraaie tijdloze bluesplaat.

Elliott Murphy :: Aquashow Deconstructed

De in Europa, en met name Frankrijk en Duitsland, razend populaire Amerikaan Elliott Murphy heeft handenvol fraaie CD’s gemaakt in zijn lange carrière. Maar er is er een die het predikaat ‘klassieker’ verdient en dat is zijn debuut Aquashow uit 1973. Gevoelig, literair, bijzonder. Murphy was de nieuwe Bob Dylan en de nieuwe Lou Reed. Onder leiding van zijn zoon, die 24 is en net zo oud als zijn vader toen die debuteerde, heeft hij die klassieker opnieuw opgenomen. Die heet nu Aquashow Deconstructed. En die is wederom geweldig. Nummers als Last Of The Rock Stars en White Middle Class Blues hebben niets van hun zeggingskracht verloren. Integendeel.

Andy Gabbard :: Fluff

Andy Gabbard is gitarist en zanger van het fantastische psychedelische hard/stonerrock trio de Buffalo Killers uit Cincinnati. Fluff is zijn eerste solo-CD, waarop hij alles zelf doet, opgenomen in een lange sessie van twaalf uur. Hij ontpopt zich als een kruising van Syd Barrett en Kurt Cobain. Minder hard dan de Killers, maar minstens zo avontuurlijk. Psychedelica, geluidsmuren, prachtliedjes. Vreemd en toegankelijk tegelijk. Zowel een verbluffend als verrassend album.

The Chris O’Leary Band :: Live At Blues Now!

Chris O’Leary verdiende zijn sporen in Levon Helm’s Barn Burners. En dat kun je horen op Live At Blues Now!, de eerste live-CD van The Chris O’Leary Band uit New York. Ze benaderen de blues op dezelfde manier zoals The Band de Americana gebruikte: tegelijkertijd relaxed en strak, zowel traditioneel als vernieuwend. O’Leary’s harmonicaspel en zang doen denken aan dat van Fabulous Thunderbird Kim Wilson, fantastisch dus. En zijn liedjes mogen er ook zijn. Een buitengewone CD van een geweldige groep.

Dunderhead :: Dunderhead

De stem van de Zweedse Angelina Lundh lijkt plezierig veel op die van Emmylou Harris. Met haar groep Dunderhead tourt ze over de hele wereld om hun bluegrassmuziek onder de aandacht te brengen. Ze wonnen vorig jaar een competitie in Voorthuizen en staan in Amerika op dezelfde podia als John Prine en Del McCoury. Terecht, zoals blijkt op hun CD Denderhead. Het zijn mooie eigen nummers, modern zonder de wetten van de traditionele bluegrass te overtreden.

New Madrid :: Sunswimmer

New Madrid is een kwartet uit Athens, Georgia dat in 2012 veelbelovend debuteerde met Yardboat en dat nu doorbreekt met Sunswimmer. Ze brengen jaren zestig psychedelische rock in één klap naar deze eeuw. Twee gitaristen die elkaar aanvallen en aanvullen, wat leidt tot ongelooflijk fraaie gitaartapijten. De liedjes, in lengte variërend van drie tot twaalf minuten, zijn melodieus en hypnotiserend, de vocalen klinken alsof ze van een andere planeet komen. Onder het motto ‘horen is geloven’ is dit waarlijk revolutionaire muziek.

The Whigs :: Modern Creation

De vijfde CD van het powerpoptrio The Whigs uit Athens, Georgia heet Modern Creation en is ronduit opzienbarend. Puntige korte harde popsongs, gespeeld met een tomeloze energie. Doordat drummer Julian Dorio tekeer gaat als een gereïncarneerde Keith Moon doen de nummers soms aan The Who denken, andere keren lijken ze te willen terugkeren naar de tijd van de Paisley Underground om vervolgens te klinken als de neefjes van de Drive-By Truckers. Modern Creation is een CD als een sneltrein, meer dan geweldig.

California X :: Nights In The Dark

De gitaren gaan tekeer als de duivel: hard, dreinend, fuzzy, soms verzuipend in feedback. Dat is California X uit Massachusetts die met hun tweede CD Nights In The Dark compleet door het lint gaan. Hier waart de geest rond van de vroege Velvet Underground, van The Jesus And Mary Chain, van Dinosaur Jr. Ruim 35 minuten lawaai van het beste soort. Wat het allemaal meer dan geweldig maakt, is dat de band ook nog eens het ene na het andere prachtliedje produceert. Een openbaring.

Sean Costello :: In The Magic Shop

Een dag voor hij 29 werd, stierf Sean Costello in zijn geboorteplaats Atlanta. Een drugs-overdosis. Hij was een sublieme gitarist en een krachtige zanger die het in zich had de nieuwe Stevie Ray Vaughan te worden. Hij liet een klein maar fijn oeuvre achter. Daar is nu een hoofdstuk aan toegevoegd. In The Magic Shop werd opgenomen in 2005, maar bleef om onverklaarbare redenen onaf liggen. Onterecht. Luister naar het openingsnummer, B.B. King’s It’s My Own Fault. Zelden liet iemand zijn gitaar zo lyrisch zingen. Adembenemend goed. Ook de andere elf nummers zijn fraai. In The Magic Shop is een van de beste blues-CD’s van 2015.

Cody Canada & The Departed :: Hippielovepunk

De Texaan Cody Canada houdt van Steve Earle, Southern rock en grunge. Op Hippielovepunk, de tweede CD van Cody Canada And The Departed komen die invloeden op grootse wijze bijelkaar. De elf nummers zijn de beste die hij geschreven heeft, de groep speelt alsof de duivel ze op de hielen zit, Canada’s stem heeft een heel eigen karakter gekregen en zijn gitaarspel is ronduit briljant. Zonder twijfel is Hippielovepunk een van de beste rootsplaten van de laatste jaren. Verpletterend.

Tinsley Ellis :: Tough Love

Naarmate Tinsley Ellis, uit Georgia, ouder wordt, gaat zijn blues doorleefder klinken. Tough Love is een hoogtepunt in zijn oeuvre. De soul spat van de langzame nummers af en hij durft soms opvallend ingetogen te spelen. Op Hard Work klinkt hij zelfs een beetje als Bob Dylan. Tough Love is een sublieme blues-CD, een van de betere van de laatste jaren.

Wildie :: Lost & Gone

Wildie is een kwartet uit het zuiden van Zweden. Hun donkere folk op Lost & Gone heeft de sfeer die ook tv-series als The Bridge en The Killing oproepen. Sober, intrigerend, slepend. Prachtige melodieën, vervuld van onderhuidse spanning. Lost & Gone is een fascinerende CD.