Luther Dickinson :: Blues & Ballads Vol. 1 & 2

Op Blues & Ballads – A Folksinger’s Songbook: Volumes I & II maakt zanger/gitarist Luther Dickinson een reis door zijn eigen verleden. Van liedjes die hij voor het eerst hoorde tijdens zijn jeugd in Memphis tot nummers die hij met zijn geweldige North Mississippi Allstars opnam. 21 liedjes op 1 CD of 2 LP’s. Meestal begeleid door de vrouwelijke ritmesectie van Amy LaVere en Sharde Thomas en met gastbijdrages van vrienden als Jason Isbell en zangeres Mavis Staples. Die laatste maakt van Ain’t No Grave samen met Dickinson iets buitenaards prachtigs, een liedje dat op iedere begrafenis dient te klinken zodat iedereen zijn tranen de vrije loop kan laten. Deze 75 minuten muziek maken duidelijk dat Luther Dickinson niets meer of minder dan een genie is.

Wood Brothers :: Paradise

Zoek naar The Wood Brothers in hitparades en je treft ze overal aan: country, indie, folk en rock. Dat maakt ook van de in Dan Auerbach’s studio in Nashville opgenomen Paradise een onweerstaanbare prachtplaat. Geen band die traditionele en nieuwe muziekstijlen zo tot een eigen genre weet te smeden. Maar het begint met de liedjes en die zijn op Paradise, hun vijfde studio-CD, allemaal van extra klasse. Luister naar de opener Singin’ To Strangers en je weet onmiddellijk hoe bijzonder dit trio is. Gedurfd én toegankelijk. Vergelijkingen met The Band dringen zich op.

Bob Margolin :: My Road

De 66-jarige Amerikaan Bob Margolin, zeven jaar de rechterhand van Muddy Waters, is een van de allerbeste blanke bluesmuzikanten van deze tijd. Op My Road, zijn elfde soloplaat, bezingt hij zijn eigen leven. Fel realistisch, zonder opsmuk, zoals in de opener My Whole Life waarin hij optreedt in een bar waar alle mannen naar sport op tv aan het kijken zijn en hij alleen aandacht krijgt van een paar vrouwen. Margolin heeft een mooie wat luie stem, zijn gitaarspel is nimmer patserig maar altijd smaakvol en ter zake en hij schrijft fijne eigen liedjes en kiest zijn covers zorgvuldig. Hij is een van de weinigen die de grenzen van de blues weet op te rekken, zonder de tradities te verloochenen. Cool.