Robert Ellis :: Robert Ellis

Robert Ellis katapulteerde zich met zijn vorige CD The Lights From The Chemical Plant naar de eredivisie van de klassieke songwriters. Hij mocht in een adem genoemd worden met zijn helden Paul Simon, Randy Newman en John Prine. Twee jaar later is er de opvolger, Robert Ellis getiteld. Als een rode draad loopt daar zijn echtscheiding doorheen. Het zijn elf fenomenale nummers; treffende korte verhalen op muziek gezet. ‘This don’t feel like living, it’s just surviving’ zingt hij in Drivin’. Maar behalve soms triest, is Robert Ellis toch ook een hoopvolle CD. Prachtmuziek van de beste schrijver van de laatste vijf haar. En zijn tweede meesterwerk op rij.

Eli Paperboy Reed :: My Way Home

Eli Paperboy Reed brak een paar jaar geleden door met Come An Get It!, een CD vol met klassieke soul. Ongelooflijk dat een blanke jongen zo zwart kon klinken. Nu is hij terug met My Way Home en dat is andere koek. Aan de soul is een megadosis gospel en garage toegevoegd. Resultaat is zo’n beetje de wildste muziek die deze eeuw gemaakt is. Punky garage-gospel die zijn weerga niet kent. Dit is een oorlog tussen God en de duivel. En de winnaar? Eli Paperboy Reed. My Way Home zou wel eens dé CD van het jaar 2016 kunnen zijn.

Lilly Hiatt :: Royal Blue

De tweede CD van Lilly Hiatt, Royal Blue, is van een hartverscheurende eerlijkheid die je zelden aantreft. Soms in- en intriest, maar ook altijd vastberaden in haar overlevingsdrang. De muziek rockt een stuk harder dan haar debuut en ze verbergt haar liefde voor Breeders, Pixies en Pearl Jam (en zelfs The Cure) niet. Soms is ze echter ook nog steeds de singer/songwriter die ze was, zoals in Somebody’s Daughter met prominente steelgitaar. En jawel, dat gaat over de relatie met haar vader John Hiatt. Fantastisch nummer op een meer dan bijzondere plaat.