Justin Townes Earle :: Kids In The Street

Justin Townes Earle wilde vooral niet zijn als vader Steve. Hij wilde anders klinken. Die zelfopgelegde last is op Kids In The Street van zijn schouders gevallen. Net als zijn vader durft hij hier alle genres vrijelijk door elkaar te mixen. Rock op Champagne Corolla, maatschappijkritiek in de fantastische titelsong over de verloedering van Nashville waar voor gewone mensen geen plaats meer is, tranentrekkende emoties in Faded Valentine, straight country in What’s She Crying For, soul in If I Was The Devil, rockabilly in Trouble Is en ouderwetse folk in Same Old Staggolee. Kids In The Street is de eerste Justin Townes Earle-plaat als getrouwd man en toekomstig vader, ook de eerste plaat die hij niet in Nashville opnam, maar Kids In The Street is vooral een onvervalst meesterwerk.




Daniel Romano :: Modern Pressure

Daniel Romano is een van de echte originals in de hedendaagse muziek. Met Come Cry With Me (2013) en If I’ve Only One Time Askin’ (2015) zette hij de country als een nieuwe Gram Parsons op zijn kop. Uit het niets kwam toen vorig jaar Mosey, psychedelische pop die zijn weerga niet kende. Zijn nieuwe Modern Pressure, opgenomen in Zweden, is opnieuw psychedelica, een kind van Mosey. Maar nu nog wat inventiever, met nog meer verborgen schatten. Geweldige liedjes, soms diep (The Pride Of Queens), soms luchtig (Jennifer Castle), soms Beatles-achtig (What’s To Become Of The Meaning Of Love), een prachtig geheel. Romano is een waar genie.

Tami Neilson :: Don’t Be Afraid

Tami Neilson is een country superster in Nieuw-Zeeland. Don’t Be Afraid was een nummer 1-CD en is nu ook hier in Nederland uitgebracht. Het is country-soul van de eerste orde. Het titelnummer is geschreven door haar vader, vlak voor hij stierf en Tami schreeuwt het uit. ‘And I will never leave you, you’re my child, you belong to me, don’t be afraid.’ Een emotioneel en muzikaal hoogtepunt, met snoeiharde Ry Cooder-achtige gitaren. De plaat wordt afgesloten met de demo-versie van vader zelf. Tranentrekkend. De rest van de plaat is ook fenomenaal. Van de gospel Holy Moses, waarin ze klinkt als Tina Turner, tot de straighte country van Lonely. Prachtmuziek.




Rich Hopkins and Luminarios :: My Way Or The Highway

Rich Hopkins and Luminarios uit Tucson, Arizona zijn al vele jaren de woestijnversie van Neil Young & Crazy Horse. Hopkins schudt de prachtliedjes uit zijn mouw alsof het geen enkele moeite kost, zijn gitaarsolo’s zijn technisch zelden perfect maar lopen over van gevoel. Het openingsnummer van de nieuwe CD My Way Or The Highway is waarschijnlijk het allerbeste liedje dat dit jaar verschijnt: Angel Of The Cascade heeft niet alleen de kracht van een complete speelfilm, het is ook de Lou Reed-achtige wijze waarop hij dat verhaal praatzingend vertelt die het tot een klassieker maakt. Kippenvel tot op het bot. De rest van de plaat doet daar nauwelijks voor onder. My Way Or The Highway zou wel eens dé plaat van 2017 kunnen zijn.

Hannah Aldridge :: Gold Rush

In 2014 debuteerde Hannah Aldridge met Razor Wire, een veelbelovende country-soul plaat. Ze woonde toen nog in Muscle Shoals, een broedplaats van doorleefde soulmuziek. Inmiddels is ze verhuisd naar Nashville en dat is te horen op haar tweede CD Gold Rush. Net wat meer country, maar vooral ook harder rockend. Gebleven zijn haar fenomenale stem en de gave om prachtliedjes te schrijven. Het maakt van Aldridge een van de meestbelovende Americana-dames van deze tijd en van Gold Rush een van de beste CD’s van het eerste kwartaal van 2017.