Ben Miller Band :: Choke Cherry Tree

De Ben Miller Band uit Joplin, Missouri is een van de meest opwindende live-acts van deze tijd. Met de nieuwe CD Choke Cherry Tree bewijzen ze ook een van de allerbeste studiogroepen te zijn. Ze putten uit dezelfde traditionele Amerikaanse bronnen als bijvoorbeeld The Band, Little Feat en The Gourds. Folk, country, rock en blues zijn de basisingrediënten voor een uniek eigen geluid. Nothing Gets Me Down is de fantastische folky opener, daarna wordt het wat harder, maar blijft het niveau ongekend hoog. Choke Cherry Tree is een formidabele plaat, maar vergeet vooral niet de Ben Miller Band live te gaan zien.

Raven and Red :: We Rise Up

Het trio Raven And Red heeft onlangs Nashville als thuishaven gekozen. We Rise Up, hun eerste CD met eigen nummers, is echter verre van pure country. Ze spelen akoestisch en putten veel van hun inspiratie uit jaren zeventig folkies als Jim Croce en John Denver en zelfs traditionele Keltische muziek. Wat ze echter, behalve een paar handenvol mooie liedjes, boven de middelmaat van Nashville doet uitstijgen is de messcherpe en soms kippenvel opwekkende samenzang. Daar kunnen de Eagles nog een puntje aan zuigen. Uitstekend debuut!

⊥

Beechwood :: Songs From The Land Of Nod

Beechwood is een trio uit New York en maakt op hun debuut-CD Songs From The Land Of Nod grotestadsmuziek; zoals Velvet Underground dat in de jaren zestig en Jesus & Mary Chain in de jaren tachtig deden. Vaak melodieus, geweldige liedjes, maar de uitvoering is compromisloos. Veel echo en feedback, schurende gitaren, in de mix verstopte zang. Naast die fraaie eigen liedjes is er een fantastische cover van de Kinks-klassieker I’m Not Like Everybody Else. Songs From The Land Of Nod is een bijzondere plaat van een bijzondere groep.

Shovels & Rope :: Busted Jukebox Vol. 2

Naast hun reguliere platen, Little Seeds was de allerbeste rootsrock-CD uit 2016, heeft het man/vrouw-duo Shovels & Rope uit Charleston, South Carolina een terugkerend hobbyproject: Busted Jukebox. Daarop coveren ze niet alleen hun favoriete nummers, voor ieder nummer nodigen ze ook een gast uit. We zijn nu aangeland bij Volume 2. En dat is even vreemd als opzienbarend. Ze doen onder andere nummers van Sigur Ros, Chuck Berry, The Clash, Leonard Cohen, The Breeders en Faith No More. Gasten zijn John Fullbright, Hayes Carll, Brandi Carlile, Rhett Miller en John Moreland (die hartverscheurend Blue Eyes Crying In The Rain doet) om er een handvol uit te lichten. Vreemd, jazeker. Maar ook opwindend en verdomde goed.

Hardpan :: Hardpan

Hardpan, de Americana-supergroep bestaande uit Todd Thibaud, Chris Burroughs, Terry Lee Hale en Joseph Parsons, nam de eerste CD op in september 2001. Jawel, nine/eleven. Ondanks of misschien wel dankzij al die emoties leverde het kwartet een prachtplaat af. Drukke agenda’s, succesvolle solocarrières, van die dingen, zorgden ervoor dat de opvolger zestien jaar op zich liet wachten, maar nu is hij er. Simpelweg Hardpan getiteld overtreft die alle verwachtingen. Of ze alle vier hun beste nummers hebben opgespaard om de groep een vliegende doorstart te geven. Hardpan is de Crosby, Stills, Nash & Young van de hedendaagse Americana. Hier kunnen we weer makkelijk zestien jaar mee vooruit.

Matthew Ryan :: Hustle Up Starlings

Eind twintigste eeuw zagen platenmaatschappijen Matthew Ryan als de nieuwe Bruce Springsteen. Maar na een paar sterke maar commercieel tegenvallende albums werd hij afgeschreven. Gelukkig werd zijn muziek er alleen maar beter, persoonlijker en volwassener van. Op Hustle Up Starlings, zijn dertiende CD krijgt hij hulp van Brian Fallon, aanvoerder van The Gaslight Anthem, die de plaat produceerde en van opwindende gitaarpartijen voorzag. Ryan levert de liedjes, die stuk voor stuk van wereldklasse zijn, en de unieke stem, ergens tussen Springsteen en Tom Waits in. Het maakt van Hustle Up Starlings een van de grote platen van eind 2017, begin 2018!

Mark ‘Porkchop’ Holder :: Death And The Blues

Begin 2017 verscheen Let It Slide van Mark ‘Porkchop’ Holder, een van de oprichters van de punk/bluesband Black Diamond Heavies. Iemand omschreef het als een weekendje uit van Rolling Stones, Howlin’ Wolf en Billy Gibbons. En iedereen had speed gebruikt. Holder laat er geen gras over groeien en komt minder dan een jaar later al met zijn tweede soloplaat: Death And The Blues. Nog net wat harder, nog net wat strakker. Acht eigen nummers, drie covers waaronder een fenomenale versie van Junior Kimbrough’s Sad Days And Lonely Nights. Superieure lawaaimuziek.

Fred Wickham :: Mariosa Delta

De groep Hadacol uit Missouri maakte twee meesterlijke albums. Better Than This (1999) en All In Your Head (2001) stonden vol energieke punky rootscountry. Hank Williams, Clash, Steve Earle, die mix. Daarna werd het stil. Nu, zestien jaar later, is gitarist/zanger Fred Wickham terug aan het front met zijn solodebuut Mariosa Delta. Minder punky maar even briljant, mooi geproduceerd net als in de Hadacol-dagen door de onlangs overleden Lou Whitney. Alle ingrediënten zijn weer aanwezig: de stem, de gedrevenheid en vooral de prachtliedjes. Dé comeback van het jaar. Fantastisch!

Buffalo Killers :: Alive And Well In Ohio

De Buffalo Killers uit Cincinnati, Ohio maken sinds hun oprichting in 2006 de ene geweldige plaat na de andere. Geen band die onder leiding van de broertjes Andy en Zachary Gabbard zo’n supersonische mix van hard rock, boogie en psychedelica maakt. Maar wat ze op hun nieuwe CD Alive And Well In Ohio doen, tart iedere beschrijving. Alsof het geen moeite kost schudden ze het ene na het andere memorabele liedje van Beatles-niveau uit hun mouw. Soms doen ze even rustig aan, soms zijn ze psychedelischer dan ooit, maar altijd klinkt het alsof de duivel hen op de hielen zit. Dit is een van de tien beste albums van 2017.

JD McPherson :: Undivided Heart & Soul

Op Undivided Heart & Soul gaat de dezer dagen in East Nashville wonende JD McPherson tekeer als een dolleman. Zijn teksten zijn persoonlijker dan ooit, de muziek is rock ‘n’ roll, garage, punk en harde soul. Als de naald maar uitslaat in het rood, als ieder nummer maar klinkt alsof het ’t laatste nummer is dat je mag doen voordat de duivel je komt halen. In de aanloop naar deze plaat, zijn beste, was McPherson ingegaan op een uitnodiging van vriend en fan Josh Homme van Queens Of The Stone Age om samen wat muziek te maken. Dat zou wel eens het geheim kunnen zijn van wat deze plaat zo energiek en bijzonder maakt.

Lilly Hiatt :: Trinity Lane

Trinity Lane is de derde plaat van Lilly Hiatt en met afstand haar beste. Zelden heeft een vrouw van 32 haar emoties zo de vrije loop gelaten. Haar alcoholisme, haar scheiding, de zelfmoord van haar moeder, de rol van haar vader, muzikant John Hiatt. Maar Trinity Lane hoeft het niet alleen van de teksten hebben, dankzij de productie van Michael Trent van het formidabele Shovels & Rope is het ook muzikaal een hoogvlieger. Twang, pop en rock versmelten hier tot een van de allerbeste CD’s van 2017. Lilly Hiatt groeit langzaam maar heel zeker toe naar Lucinda Williams-niveau. Hoogtepunt is het van woede overkokende grofgebekte relatiefiasco Everything I Had. Zo genadeloos hoor je ’t zelden.