Abe Partridge :: Cotton Fields And Blood For Days

Abe Partridge komt uit het Zuiden van de Verenigde Staten, was predikant en militair in oorlogstijd. Maar hij is, zoals zijn tweede CD Cotton Fields And Blood For Days bewijst, vooral een volstrekt unieke singer/songwriter, wiens liedjes zonder uitzondering de impact van korte verhalen hebben. De instrumentatie is sober, de stem van Partridge heeft dezelfde schuurpapier-kwaliteit als Tom Waits en zijn held is Son House. Negen verpletterend goede nummers. Eén daarvan heeft de fraaie titel: Ride Willie Ride (Or Thoughts I Had While Contemplating Both The Metaphysical Nature Of Willie Nelson And His Harassment By The Internal Revenu Service). Partridge is een genie en Cotton Fields And Blood For Days is dé muzikale verrassing van het jaar. Ongelooflijk goed.

Naked Giants :: Sluff

Naked Giants is een trio uit Seattle en hun debuut Sluff barst van de energie en het plezier. Hier lijkt de hele geschiedenis van de popmuziek samen te komen. Sixties (Kinks), classic rock, punk, Britpop, powerpop en grunge (Nirvana-producer Steve Fisk zit hier ook achter de knoppen). Intelligente teksten, twaalf verdomd goede liedjes, gespeeld alsof de duivel ze op de hielen zit. Sluff is een van de meest opwindende platen van de laatste jaren.

The Secret Sisters :: You Don’t Own Me Anymore

Laura en Lydia Rogers uit Muscle Shoals, Alabama zijn samen The Secret Sisters en hebben met You Don’t Own Me Anymore een meesterwerk afgeleverd. Een CD die alleen bloedverwanten kunnen maken. The Carter Family, The Everly Brothers, The Louvin Brothers, The Roches, die categorie. Dit is country-folk zoals deze eeuw nog niet gemaakt. Muziek van een ijzingwekkende tijdloze schoonheid. You Don’t Own Me Anymore is hun derde plaat en geproduceerd door Brandi Carlile. Wat een liedjes, wat een stemmen, wat een muziek! Geen wonder dat ze de favoriete openingsact van Bob Dylan en Paul Simon zijn.

Criolo :: Espiral De Ilusao

De Braziliaanse rapper Criolo is in eigen land een superster, maar klaarblijkelijk is de taalbarrière te groot om die status ook hier te bereiken. Op zijn nieuwe CD Espiral De Ilusao gaat Criolo echter vreemd. Deze keer geen rap, maar samba. En dat gaat hem meer dan goed af. Opeens ontpopt hij zich als de Sergio Mendes van de 21ste eeuw. Relaxed, dansbaar en sexy. Criolo blijkt behalve een uitstekende rapper ook een formidabele zanger die een traditionele muzieksoort moeiteloos naar deze tijd transporteert.

Pete Astor :: One For The Ghost

De muziek van de Brit Pete Astor heeft zijn wortels in de jaren zestig: Byrds, de vierde Velvet Underground-LP, garage en psychedelica. De ex-frontman van The Loft en The Weather Prophets sloeg al hard toe in 2016 met zijn soloplaat Spilt Milk, nu in 2018 deelt hij de definitieve knock-out uit met One For The Ghost. Wonderschone en tijdloze liedjes, fantastisch rammelende en jengelde gitaren en een innemende stem. Er zullen dit jaar verdomd weinig platen verschijnen die beter zijn dan One For The Ghost. Meesterlijk!

Jerry Leger :: Nonsense and Heartache

De Canadees Jerry Leger heeft fijne fans: Ron Sexsmith, The Sadies, Fred Eaglesmith, Jesse Winchester, Justin Townes Earle en Jim Lauderdale, om er een half dozijn te noemen. Maar zijn allergrootste fan is Michael Timmins van de Cowboy Junkies. Die produceerde in 2014 al Early Riser en is nu verantwoordelijk voor Nonsense And Heartache. Het was Timmins’ idee om daar een dubbel-CD van te maken. Nonsense is de hardrockende eerste CD, Heartache de singer/songwriter-achtige tweede. Woorden schieten tekort om te beschrijven hoe meesterlijk Nonsense And Heartache is. Jerry Leger is een van de grote onontdekte talenten in de hedendaagse rootsmuziek.

Landstrom :: Whitewater

Het Zweedse man/vrouw-duo Landstrom verdient het om in één adem genoemd te worden met Buddy & Julie Miller en vooral The Handsome Family. Hun vierde album Whitewater is van een desolate schoonheid, donkere Americana zoals die door niemand anders in Europa gemaakt wordt. De atmosferische opener The Quiet Valley klinkt alsof Daniel Lanois de producer, op I’m Covering lijkt Buddy Miller de gitarist. Maar het is allemaal Landstrom, het ene fantastische liedje na het andere. Wat een geweldig duo, wat een schitterende plaat.

The Monochrome Set :: Maisieworld

The Monochrome Set werd opgericht in 1978 in Londen op de eerste golf van de post-punk. The Smiths’ Morrissey was een fan, later waren het bands als Franz Ferdinand die onomwonden bekenden erg door The Monochrome Set beïnvloed te zijn. Veertig jaar en soms lange pauzes later bestaat de groep nog steeds. En zoals te horen op hun nieuwe CD Maisieworld maken ze nog steeds muziek die er toe doet. Vaak lichtvoetige, maar zo soms ook zwaarmoedige melodieuze popmuziek die het grote door The Smiths veroorzaakte gat op fraaie wijze opvult.

Kacy & Clayton :: The Siren’s Song

Het Canadese neef & nicht-duo Kacy & Clayton legde een paar jaar geleden met de CD Strange Country de basis voor een folkrevival. Vooral vanwege de door merg en been gaande stem van Kacy Anderson ontpopten ze zich als een modern huwelijk tussen Fairport Convention en Gillian Welch. Voor The Siren’s Song heeft superfan en Wilco-baas Jeff Tweedy zich ‘opgedrongen’ als producer en het resultaat is adembenemend. Iets rockender dan zijn voorganger, maar nog even uniek. Prachtliedjes, prachtstem, prachtmuziek.