Paul Collins :: Out Of My Head

Met The Nerves (Hanging On The Telephone) en The Beat (Rock N Roll Girl) heeft Paul Collins zijn ereplek in de popgeschiedenis al lang en breed verdiend. Maar ook zijn soloplaten zijn stuk voor stuk hoogstandjes in powerpop. Pakkende liedjes, meestal over de liefde zoals dat hoort in onvervalste rock ‘n’ roll, gespeeld met de energie van een tiener in nood. Out Of My Head is een nieuw hoogtepunt in Collins’ carrière. Elf nummers die allemaal klinken als radiohits. Paul Collins is op rijpe leeftijd nog steeds de koning van de powerpop. Forever Young in de beste betekenis van die woorden.

Ryan Martin :: Gimme Some Light

Ryan Martin heeft en bewogen leven achter de rug. Zwaar auto-ongeluk, verslaafd, gevangenis. Die ervaringen duiken op in de bijzondere, literaire, ontroerende en soms donkere teksten van de dertien nummers op zijn tweede plaat Gimme Some Light. Maar tegelijkertijd schijnt ver weg ook altijd de zon. Muzikaal is Martin, geboren in Los Gatos en woonachtig in New York, een fantastische jukebox. Oude folk, seventies pop, R.E.M.-gitaren, Bruce Springsteen-rock, Gillian Welch-Americana. Die afwisseling maakt van Gimme Some Light een van de meest avontuurlijke en beste CD’s van 2018

Paul Carrack :: These Days

Hij zong de Ace-klassieker How Long, hij was lid van het geweldige Squeeze, hij speelt in de band van Eric Clapton, hij is kortom een van de godfathers van de Engelse rock en These Days is zijn zeventiende soloplaat. Die staat opnieuw vol met perfecte, volwassen en meeslepende soulpop. Carrack is na een kleine vijftig jaar in de muziek nog steeds gezegend met een gevoelige Sam Cooke-achtige stem en liedjes schrijven gaat hem ook steeds beter af. Hier krijgt hij schrijfhulp van Squeeze’s Chris Difford en muzikale hulp van onder andere superdrummer Steve Gadd (Clapton, Steely Dan) en de legendarische James Brown-saxofonist Pee Wee Ellis. Het maakt van These Days een hoogtepunt in Carrack’s carrière.

Aaron Lee Tasjan :: Karma For Cheap

Op jonge leeftijd speelde Aaron Lee Tasjan in The New York Dolls, later ook in Drivin’ N’ Cryin’. Als solo-artiest is hij op zoek naar de perfecte popmuziek. Zoals die ooit gemaakt werd door Beatles, Tom Petty, Oasis en vooral Jeff Lynne’s ELO. Hij had lid kunnen zijn van de Traveling Wilburys, complimenteerde iemand hem ooit. En zo is het maar net. Op zijn derde CD Karma For Cheap benadert Tasjan de perfectie. Zorgeloze, soms grappige, maar nimmer oppervlakkige pop met een hoofdletter P.

Leon III :: Leon III

Het was al een tijdje verdacht stil rond de fantastische rootsband Wrinkle Neck Mules uit Richmond, Virginia. De reden daarvan is nu duidelijk. Leider Andy Stepanian en multi-instrumentalist Mason Brent hadden het druk met een ander project. Hun groep heet Leon III en dat is ook de titel van hun eerste plaat. Producer is Mark Nevers (Bonnie Prince Billy, Lambchop, Silver Jews) en dat is hoorbaar. Hij laat de liedjes gloedvol, soms zelfs klassiek en bombastisch klinken wat van Leon III een meer dan formidabele CD maakt. Opvallend: naast de fraaie eigen nummers is er een eigenzinnige cover van Velvet Underground’s Jesus.

Cody Canada & The Departed :: 3

Cody Canada is Texaan van geboorte, maar verhuisde al op jonge leeftijd naar Oklahoma. Die twee staten spelen een grote rol in zijn red dirt-muziek. Eerst met zijn band Cross Canadian Ragweed, daarna als Cody Canada & The Departed. Hun vorige plaat Hippielovepunk was een meesterwerk. Hun vierde plaat heet 3, een titel die duidelijk moet maken dat de band nu een trio is. 3 is van hetzelfde laken een pak. Ultieme working class-rock. Stevig, geworteld in de actualiteit en behalve een dozijn fijne eigen nummers ook twee briljante coverkeuzes: Merle Haggard’s Footlights en Tommy Womack’s cultklasieker Betty Was Black (And Willie Was White). Verplichte kost voor fans van Bruce Springsteen. John Mellencamp, Waylon Jennings en Steve Earle.

 

Will Stewart :: County Seat

Na een tijdje vanuit Nashville geopereerd te hebben als liedjesschrijver, besloot Will Stewart dat het tijd werd terug te gaan naar zijn roots in Birmingham, Alabama. Daar maakte hij zijn eerste soloplaat: County Seat. Country met een fikse dosis Zuidelijke soul en rock, Neil Young-achtige gitaren en teksten waar Bob Dylan zich niet voor zou schamen. Will Stewart wil niet het wiel opnieuw uitvinden, maar zijn liedjes en stem zijn zo goed dat dat ook nergens voor nodig is. County Seat is een meer dan fijne plaat.

Underhill Family Orchestra :: Tell Me That You Love Me

The Underhill Family Orchestra komt uit Mobile, Alabama en heft met Tell Me That You Love Me de meest verrassende plaat van 2018 afgeleverd. Hun muziek is diep geworteld in het Zuiden van de Verenigde Staten: blues, soul, rock en vooral gospel. Tegelijkertijd schuwen ze niet om af en toe een ritme te lenen van de glamrockband T.Rex. De verrassingen blijven zich tien nummers lang opstapelen. Aanstekelijk, meeslepend, rockend en swingend. Tell Me That You Love Me is een grensverleggende prachtplaat.