Jesse Dayton :: On Fire In Nashville

De Texaan Jesse Dayton is een beul van een gitarist, een soulvolle zanger en een goede schrijver. Maar wie hem wel eens heeft zien optreden, weet dat hij vooral een super live-act is. Wonder boven wonder bracht hij in zijn decennialange carrière nooit een live-plaat uit. Tot dat er nu On Fire In Nashville is, een set van ruim een halfuur tijdens het AmericanaFest. En die is ronduit fantastisch. Rootsrock van de meest energieke soort, flitsend en smaakvol gitaarspel en uitstekende liedjes. Absoluut kokend hoogtepunt is May Have To Do It (Don’t Have To Like It), grootste verrassing een versie van collega pub- en rootsrocker Nick Lowe’s Lately I’ve Let Things Slide.

Terry Ohms :: Terryfirma

Terry Ohms is een mysterieuze man. Niet alleen omdat hij eigenlijk Wes McDonald heet en afkomstig is uit Birmingham, Alabama. Nee, het mysterie zit vooral in dat hij nu helemaal in zijn eentje de plaat Terryfirma heeft gemaakt die veel experimenteler is dan zijn (en McDonald’s) eerdere garage- en roots-avonturen. Elektronica her en der, liedjes die dwars door alle genres heengaan, van punk tot synthpop. Het resultaat is een fascinerende CD van een even geniale als mysterieuze muzikant.

Ad Vanderveen :: I was Hank Williams

Nederland zou wel eens wat trotser mogen zijn op Ad Vanderveen. Liedjesschrijver van Champions League-niveau, zanger in de beste Neil Young-traditie en gitarist van extra klasse. Jaar na jaar levert hij de ene na de andere prachtplaat af en I Was Hank Williams is één van de allerbeste in zijn grote en imposante oeuvre. Deze keer soms jazzy a la Tom Waits, op andere momenten sober als Springsteen’s Nebraska, dan weer filosofisch als hij in het titelnummer zingt: ‘Fortune and fame are good for no one.’ En zo gaat I Was Hank Williams van het ene hoogtepunt naar het andere. Wat een muzikant, wat een plaat!

Judith Owen :: RedisCOVERed

Judith Owen, Brits van geboorte en woonachtig in New Orleans, werkte veel samen met Richard Thompson en dook zelfs op in The Simpsons. Maar het is vooral haar solowerk dat vanaf 1996 aandacht verdient. Duidelijk is dat Joni Mitchell haar heldin en voorbeeld is. Dat benadrukt ze op RedisCOVERed, een plaat met louter covers, waarop ze twee wat onbekendere nummers van Mitchell doet (Cherokee Louise en Ladies Man). De rest van de keuze is meer dan verrassend: Deep Purple (Smoke On The Water), Donna Summer (Hot Stuff), Soundgarden (Black Hole Sun), Beatles (Blackbird), Drake (Hotline Bling), om er een paar te noemen. En dat alles met die geweldige stem, dat fenomenale pianospel en die unieke mix van jazz, folk, rock en pop. Owen is een fenomeen en RedisCOVERed een meeslepende, verrassende en avontuurlijke plaat.

Jess Klein :: Back To My Green

Na acht jaar in Austin, Texas te hebben doorgebracht verhuisde Jess Klein naar het stadje Hillsborough in North Carolina. Het heeft haar muziek alleen maar rijker gemaakt. Haar nieuwe CD Back In My Green is nog steeds rootsrock voor volwassenen, maar verrast muzikaal met speelse uitstapjes in bijvoorbeeld het ABBA-achtige titelnummer en de Bruce Springsteen-aanpak in het fantastische Tougher Than I Seem. Het maakt van Back To The Green de beste Jess Klein-plaat tot nu toe en is een overtuigend bewijs dat een muzikant na een carrière van ruim twintig jaar nog steeds in staat is zich te ontwikkelen en haar fans te verrassen.

Timber :: The Family

Janet Simpson en Will Stewart hebben los van elkaar al aardig wat fraaie muziek gemaakt, maar nu zijn ze samen het duo Timber en The Family is na een EP in 2015 hun langspeel-debuut. En een prachtdebuut is het. Het doet in de verte denken aan het melodieuze werk van The Velvet Underground & Nico, maar ook aan de melancholie van Bonnie Prince Billy. Mooie dromerige liedjes die bij elke luisterbeurt aan kracht winnen. The Family is een hypnotiserend mooie plaat.

Ace Of Cups :: Ace Of Cups

Het verhaal van de vrouwenband Ace Of Cups is ongelooflijk. Tussen 1967 en 1972 maakten de vijf dames furore in de psychedelische San Francisco-scene. Ze deelden het podium met The Band en Grateful Dead. Jimi Hendrix, voor wie ze een keer openden, was een van hun vele beroemde fans. Om onverklaarbare redenen verschenen er geen platen van de groep. Ruim vijftig jaar na de oprichting wordt dat goedgemaakt. En hoe! De dit jaar opgenomen en ook Ace Of Cups geheten dubbel-CD is fenomenaal. Rock, folk, blues, gospel, garage, pop. Geweldige nummers, vitale muziek, een vrouwelijke en strakkere versie van de Dead. Fantastisch dat vrouwen die de zeventig voorbij zijn, zo energiek kunnen klinken. Ze krijgen hulp van leden van de Jefferson Airplane, Quicksilver Messenger Service, Country Joe & The Fish en de Dead en van Charlie Musselwhite en Taj Mahal. Ace Of Cups is niet alleen het beste verhaal van 2018, het is ook een van de beste platen van het jaar.

Garrett T. Capps :: In The Shadows (Again)

Je had al Daniel Romano en Sturgill Simpson, muzikanten die met alt.country en Americana als startpunt dappere en geslaagde pogingen deden die muziek te vernieuwen. Aan dat kleine lijstje kan nu met een gerust hart Garrett T. Capps uit San Antonio, Texas worden toegevoegd. In 2016 verscheen van hem Y Los Lonely Hipsters, die om onverklaarbare redenen onder de radar bleef. Maar nu is er In The Shadows (Again) en staan opeens en geheel terecht de schijnwerpers wel op hem gericht. Geweldige stem, formidabele liedjes en grensverleggende experimenteerdrift. Hij is de Doug Sahm van deze eeuw, een space cowboy, en zoals iemand schreef een combi van The War On Drugs en Gram Parsons. Wat een talent, wat een plaat!

John Hiatt ::The Eclipse Sessions

De eerste regel die John Hiatt zingt op zijn nieuwe CD The Eclipse Sessions is: ‘Getting dark and it feels like trouble.’ Het tweede nummer All The Way To The River gaat over de zelfmoord van een vrouw (zijn ex-vrouw?). Je moet er laf voor zijn, maar ook dapper, meldt Hiatt. Kippenvel. Nooit eerder was hij zo persoonlijk en ontroerend, nooit eerder in een carrière die meer dan 25 platen omvat hield hij zijn cynisme zo in toom, nooit eerder klonk zijn stem zo goed en doorleefd. De muziek is dankzij de productie van Kevin McKendree, en de bijdrage van diens 17-jarige zoon Yates op gitaar, elementair maar leeft en sprankelt. The Eclipse Sessions is een formidabele plaat, een hoogtepunt in Hiatt’s rijke loopbaan. Reserveer maar vast een plaats in de top 3 van 2018.

J.P. Harris :: Sometimes Dogs Bark at Nothing

In het titelnummer van zijn CD Sometimes Dogs Bark At Nothing vat J.P. Harris de kern van alle liefdesproblemen samen. ‘Er is maar één reden waarom hij het hart van een vrouw breekt… omdat hij een man is.’ Harris, uit Alabama en gezegend met een lange baard en veel prachtige tatoeages, grossiert de hele plaat lang in ronduit briljante teksten, vaak over de liefde en de drank, en zijn muziek is avontuurlijker en echter dan bijna alle andere country die in deze tijd gemaakt wordt. J.P. Harris is de Willie Nelson van nu, met een wild kloppend rock & roll-hart. Fantastisch.

The Devil Makes Three :: Chains Are Broken

The Devil Makes Three uit Vermont is een van de meest originele bands van deze eeuw. Bluegrass, rock ‘n’ roll, ragtime, gospel, blues, sixties garage, pop, zelfs punk, het duikt allemaal op in hun nummers en zorgt ervoor dat ze live meer dan opwindend zijn. Chains Are Broken is de opvolger van de covers-CD Redemption & Ruin en bevat elf nieuwe door zanger/gitarist Pete Bernhard geschreven nummers. De gospel in Pray For Rain, de herlevende sixties in Paint My Face, het poppy Can’t Stop, stuk voor stuk geweldige nummers op een adembenemend goede plaat.

Austin Lucas :: Immortal Americans

Het huwelijk van Austin Lucas liep op de klippen, hij raakte aan de drank, zijn nieuwe vrouw had kanker. Het was tijd om terug te gaan naar de plek waar hij geboren werd en opgroeide: het door crises geteisterde Bloomington, Indiana. Al die ingrijpende ervaringen vormen de basis voor zijn nieuwe CD Immortal Americans, geproduceerd door Centro-matic’s Will Johnson en opgenomen in Steve Albini’s studio in Chicago. Americana met een punk-hart. Prachtige liedjes, teksten die door hart en ziel gaan. Ongelooflijk goed.

Daniel Romano :: Finally Free

De Canadees Daniel Romano is even geniaal als onvoorspelbaar. Straighte country, pure pop, psychedelica, punk. In zijn muzikale universum bestaan geen grenzen. Het maakt hem de Neil Young van deze eeuw, Romano’s landgenoot die met zijn wispelturigheid ook eindeloos wist te boeien. Finally Free heet zijn nieuwe plaat, de achtste in betrekkelijk korte tijd, wordt bijna helemaal door hemzelf volgespeeld en is een moderne en eigenzinnige variant op de folkmuziek uit de jaren zestig. De melodieën zijn van een adembenemende schoonheid, de teksten surrealistisch en muzikaal klinkt het als een klok. Daniel Romano is de spannendste en opwindendste muzikant van deze tijd en Finally Free is een geweldig nieuw hoofdstuk in zijn imposante muzikale ontdekkingsreis.

Christian Kjellvander :: Wild Hxmans

Tindersticks, Nick Cave, Scandinavische thrillers, Neil Young, Leonard Cohen. Bedenk wat die combinatie oplevert en je hebt Christian Kjellvander. De 42-jarige Zweed is bezig een imposant oeuvre op te bouwen. Soms theatraal, vaak mysterieus, maar altijd meeslepend en fascinerend. Zo ook op zijn nieuwe plaat Wild Hxmans. ‘If this is how people treat ach other, then we have a problem,’ zingt hij. Nee, een zorgeloze vrolijkerd is Kjellvander niet. Wel een unieke muzikant die muziek maakt voor de eeuwigheid. Wild Hxmans is een meesterwerk.

Patrick Sweany :: Ancient Noise

Patrick Sweany, rootsrocker uit Nashville, is een van de meest onderschatte Americana-muzikanten. Hij is een uitstekende liedjesschrijver, een zeer goede zanger en een voortreffelijke en smaakvolle Ry Cooder-achtige gitarist. Op Ancient Noise voegt hij aan zijn rock, country en roots een fikse portie soul en funk toe. Up And Down is van dat laatste genre een fantastisch voorbeeld en swingt als en trein. De rest van Ancient Noise is ook een feest en zal de harten van Allen Toussaint- en Little Feat-fans sneller doen kloppen. Toppplaat.