Ethan Johns with The Black Eyed Dogs :: Anamnesis

Ethan Johns was ooit vooral de zoon van Glyn (producer van Rolling Stones, Led Zeppelin, Who, Clapton), maar werd daarna ook zelf een briljante producer en muzikant (Ray Lamontagne, Ryan Adams, McCartney, Tom Jones, Emmylou). Daarnaast had hij een eigen carrière met zijn band The Black Eyed Dogs. Die heeft nu een hoogtepunt bereikt met de dubbel-CD Anamnesis, een waarlijk formidabel werkstuk waarin Johns zijn liefde voor Bob Dylan, The Band, Grateful Dead en Richard Thompson omzet in een unieke eigen muzikale trip van anderhalf uur. Prachtige liedjes en avontuurlijk spel. Anamnesis is een tijdloos meesterwerk.

Robert Forster :: Inferno

De Australiër Robert Forster is zuinig met het uitbrengen van nieuwe muziek. Tussen Songs To Play (2015) en zijn nieuwe CD Inferno zitten weer vier jaar. Inferno is opgenomen in Berlijn met producer Victor Van Vugt, bevat negen nummers en duurt nauwelijks 35 minuten. Maar die nummers zijn wel helemaal raak. De leider van de legendarische Go-Betweens is de Bob Dylan/Lou Reed-combi van de andere kant van de wereld. Literair en toegankelijk tegelijk. Hij schreef met Grant & I een van de beste boeken van de laatste jaren, met Inferno heeft hij een van de beste platen van 2019 afgeleverd. Robert Forster is een fenomeen.

Lonesome Shack :: Desert Dreams

Desert Dreams heet de nieuwe CD van Lonesome Shack, de groep van Ben Todd die via de woestijn van New Mexico en Seattle nu in Londen terechtgekomen is. De muziek is echter nog steeds primitieve Americana; hier ontmoeten R.L. Burnside, Junior Kimbrough, Tony Joe White en The North Mississippi Allstars elkaar, met als extraatje een scheutje hypnotiserende Malinese Tinariwen-woestijnblues. De tien liedjes behoren tot de beste die Todd schreef, de uitvoering is subtiel en rauw tegelijk. Desert Dreams is de eerste serieuze kandidaat om in de de top tien van beste CD’s van 2019 te eindigen. Fenomenale band, fenomenale plaat.

Hayes Carll :: What It Is!

Toen de Texaan Hayes Carll in 2008 Trouble In Mind uitbracht, werd duidelijk dat hij thuishoorde in de categorie Townes Van Zandt, John Prine en Steve Earle. Hij was geen nieuwlichter, maar een sublieme ouderwetse verhalenverteller en schrijver met een dijk van een stem. Nu, ruim tien jaar later, is er What It Is en ook dat is een plaat van een ongekende zeggingskracht en schoonheid. De opener None ‘Ya is een hartverscheurend scheidingslied waarop hij hulp krijgt van Allison Moorer die ook co-produceerde en toevallig de ex is van Steve Earle. De rest van What It Is doet daar niet of nauwelijks voor onder. Meesterlijke plaat.