Buddy & Julie Miller :: Breakdown On 20th Ave. South

Na het verschijnen van het meesterwerk Written In Chalk in 2009, werd het stil rond het echtpaar Buddy & Julie Miller als duo. Julie werd ziek en depressief en Buddy werd een veelgevraagde producer en sessiegitarist want de rekeningen moesten betaald worden. Hij verwaarloosde door al dat werk zijn vrouw die in stilte inmiddels zo’n vijftig liedjes had geschreven. Uiteindelijk begonnen ze, gewoon thuis in de slaapkamer, samen op te nemen en nu is er dan eindelijk weer een duoplaat. Breakdown On 20th Ave. South bevat 12 waarlijk sublieme liedjes van Julie Miller. Soms directe emotionele uitbarstingen (Everything Is Your Fault, een duidelijke boodschap voor Buddy), soms spiritueel zoals het titelnummer. Maar altijd uniek, ook dankzij haar innemende stem. En muzikaal is Breakdown On 20th Ave. South dankzij de tweede stem en het gitaarwerk van Buddy onovertroffen. Voorlopig de beste plaat van 2019, geen twijfel mogelijk.

Paul Cauthen :: My Gospel

Wij in Nederland staan graag vooraan als het gaat om het ontdekken en waarderen van grensverleggers op countrygebied. Daniel Romano, Sturgill Simpson, Garrett T. Capps. Laten we aan dat rijtje nieuwlichters ook maar snel de Texaan Paul Cauthen toevoegen. Zijn debuut My Gospel dateert weliswaar uit 2016, maar wordt nu pas officieel hier uitgebracht. En het is een prachtplaat, niet alleen door de geweldige liedjes maar ook door zijn doorleefde Waylon Jennings-achtige stem. My Gospel is voor een groot gedeelte opgenomen in de befaamde FAME-studio in Muscle Shoals en dat verklaart mede de fikse dosis soul in de country van Cauthen. Ongelooflijk dat een debuut zo goed en zelfverzekerd kan zijn.

Justin Townes Earle :: The Saint Of Los Causes

Muzikaal is Justin Townes Earle op zijn nieuwe CD The Saint Of Lost Causes nog steeds zijn oude vertrouwde zelf met een mengeling van alt.country, rockabilly, folk en blues. Maar tekstueel is hij opeens een stuk minder navelstaarderig en is zijn blik ferm naar buiten gericht. Heeft er, denkt hij, vooral mee te maken dat hij behalve clean, sober en getrouwd sinds kort ook vader is. Dus vertelt hij behalve persoonlijke verhalen nu ook verhalen over een cop-killer met spijt (Appalachian Nightmare), de industriële en economische ondergang van een stadje (Flint City Shake It) en de milieu-criminelen in West-Virginia (Don’t Drink The Water). Justin Townes Earle is in topvorm en inmiddels de gelijke van vader Steve en The Saint Of Lost Causes is een formidabele plaat.

The Catenary Wires :: Til The Morning

De Britten Rob Pursey en Amelia Fletcher zijn samen het duo The Catenary Wires. Hun tweede plaat Til The Morning is even mysterieus als fascinerend. Zijn ze de Lee Hazlewood en Nancy Sinatra van deze tijd of gewoon familie van Kurt Vile en Courtney Barnett? Is het folk, is het psychedelica? Vragen vragen vragen. Het antwoord is betrekkelijk simpel: het duo schrijft adembenemend mooie liedjes, hun stemmen kleuren prachtig bij elkaar en de muziek -met cello en mellotron- is ouderwets en tijdloos tegelijk. Laten we er maar het label ‘droompop’ opplakken. Hoe dan ook, Til The Morning is een prachtplaat.

Hamish Anderson :: Out Of My Head

Hamish Anderson, die net geboorteplaats Melbourne had ingeruild voor Los Angeles, debuteerde na eerder al wat EP’s te hebben uitgebracht, in 2016 met de CD Trouble, een verpletterend goede moderne bluesplaat. Nu is er de opvolger Out Of My Head en die voegt een fikse portie soul aan Anderson’s bluesmenu toe. Zijn stem, in al zijn doorleefdheid vergelijkbaar met die van Greg Allman, leent zich er prima voor. Luister naar het ijzingwekkende Damaged Goods en het is duidelijk dat Hamish Anderson op alle fronten van eredivisieniveau is: als schrijver, zanger én gitarist.

Todd Thibaud :: Hill West

Wat Todd Thibaud uit Vermont zo uniek maakt is de manier waarop hij zijn Beatles-achtige liedjes combineert met zijn powerpop-Americana. Op zijn nieuwe album Hill West heeft hij weer elf van die prachtige catchy popsongs verzameld en bewijst hij dat er verdomd weinig schrijvers zo goed zijn als hij. Muzikaal heeft hij ditmaal voor een sobere aanpak gekozen, beïnvloed door zijn liefde voor Johnny Cash, Gillian Welch en Nick Lowe. Het maakt Hill West en Thibaud’s kijk op het leven en de liefde alleen maar ontroerender.

Peter Bruntnell :: King Of Madrid

King Of Madrid is het tiende studioalbum van de Engelse singer/songwriter Peter Bruntnell en een van zijn allerbeste. De muziek, met een glansrol voor de legendarische B.J. Cole op pedal steel, is steviger dan ooit, de liedjes zijn gevoelig zonder ooit sentimenteel te worden en Bruntnell aarzelt niet uitstapjes naar andere genres te maken. De doo wop in prijsnummer Lucan is een briljante vondst. En de teksten zijn actueel (Brexit, Zuckerberg, is God nu voer voor vissen) zonder ook maar een moment modieus aan te doen. King Of Madrid is een ongelooflijk fraaie jubileumplaat.

Rich Hopkins & Luminarios :: Back To The Garden

Het is eigenlijk niet te geloven dat de in Texas geboren en in Tucson, Arizona residerende Rich Hopkins al zo lang zo goed is. Sinds begin jaren negentig levert hij de ene na de andere monumentale plaat af. Back To The Garden, de nieuwste van Hopkins en zijn Luminarios, is ook weer een portie ronduit briljante woestijnrock waarop wederom de vergelijking met Neil Young & Crazy Horse (en soms The Byrds en Stones) zich opdringt. Het zijn de catchy liedjes en de lange gitaarsolo’s die van climax naar climax gaan, de psychedelica. Muziek van vlees en bloed, gespeeld met hart en ziel. Fenomenaal!

Brad Armstrong :: I Got No Place Remembers Me

Brad Armstrong maakte zes platen met zijn band 13ghosts. En toen was ie er klaar mee. Hij bleef weliswaar optreden met de Dexateens, maar zijn muzikale carrière zat erop. Dacht hij. Nee dus. En gelukkig maar. I Got No Place Remembers Me is de tweede CD na zijn terugkeer en dat is een fenomenale plaat. Bob Dylan, Townes Van Zandt, Steve Earle, Flannery O’ Connor, William Faulkner, dat is het gebied waarop Armstrong opereert. Luister naar de zeven minuten durende opener Brother Ford en je weet genoeg. Armstrong is behalve een muzikale uitblinker ook een sublieme verhalen verteller. Meesterlijk.

Elva :: Winter Sun

Elva is Noors voor ‘rivier’. Het is een project van het duo Elizabeth Morris (Allo Darlin) en Ola Innset (Making Marks, Sunturns) en ze hebben in Zweden hun debuutplaat Winter Sun opgenomen. Dat is een ronduit verbluffende collectie liedjes die op een Yo La Tengo-achtige manier zacht en lief combineren met rauwheid en feedback. Tailwind en Airport Town zijn twee van de beste nummers van 2019, de andere acht doen daar nauwelijks voor onder. Dit is pop met scherpe randjes. Laten we hopen dat Winter Sun geen eenmalige samenwerking is van Morris en Innset en dat Elva een lang leven heeft.

Left Lane Cruiser :: Shake And Bake

De muziek van Left Lane Cruiser, uit Indiana, balanceert altijd op het randje van de waanzin. Het is bluesrock, maar wel van het soort dat alle wijzers richting rood doet uitslaan. Gitarist Freddy J IV is als gitarist de gelijke van bluesgrootheden als Hound Dog Taylor en R.L. Burnside, zijn stem heeft ongekend veel soul voor een blanke en de liedjes die hij met drummer Pete Dio schrijft zijn top. Hun nieuwe CD Shake And Bake is wederom wild, opwindend en fantastisch en heeft als extra ook nog eens de meest bizarre hoes van het jaar.

Markus Rill & The Troublemakers :: Songland

Markus Rill is al twintig jaar het levende bewijs dat je perfecte Americana kunt maken, ook als je niet uit Amerika komt. De Duitser en zijn band The Troublemakers leveren met Songland wederom een zeer geslaagde rootsplaat af. Deze keer leunen ze wat meer op Southern soul en folk en is er bewust gekozen voor een wat minder rockende benadering. En dat komt de liedjes alleen maar ten goede. Die zijn namelijk zonder uitzondering raak; alle vijftien. Songland is een bloedmooie CD.

 

Russ Tolman :: Goodbye El Dorado

Gitarist/zanger Russ Tolman maakte zich in de jaren tachtig onsterfelijk met zijn band True West, grondleggers van de Paisley Underground en pioniers van verhitte psychedelische gitaarduels. Succes hadden ze niet. Daarna begon Tolman aan een indrukwekkende solocarrière waarin hij een eigenzinnig soort Americana maakte. Goodbye El Dorado is soloplaat nummer acht en een soort liefdesbrief aan zijn Los Angeles, geschreven tijdens een lang verblijf in Osaka. Fraaie plaat, vergelijkbaar met de eerste albums van Calexico. Wie er snel bij is ontvangt als extraatje de CD Compass & Map, een 80 minuten durende ‘greatest hits’ met de beste nummers van Tolman’s eerste zeven soloplaten uit de periode 1986-2013.

Richard Lindgren :: Death & Love

Het waren barre tijden voor Richard Lindgren. De Zweedse singer/songwriter en vaandeldrager van de Europese Americana verloor de afgelopen jaren zijn vader én zijn moeder en zijn nieuwe plaat Death & Love draagt daar de sporen van. Het is in elk opzicht een rauw album geworden, emotioneel in tekstuele zin, ongecontroleerd in muzikale zin. Het ontroert van de eerste noot van het titelnummer tot de laatste noot van afsluiter Where Did You Go, Little Boys. Death & Love is een meedogenloze kippenvel-CD en Lindgren bewijst wederom dat hij de Tom Waits van het Noorden is.

The Smoking Flowers :: Let’s Die Together

Het echtpaar Kim & Scott Collins uit Nashville laat zich niet uit het veld slaan door de borstkanker van Kim. Integendeel, hun nieuwe CD Let’s Die Together is een ultieme liefdesplaat. Daarop zijn ze de punky versie van Gram Parsons en Emmylou Harris en de Everly Brothers, geduchte concurrenten van Robert Plant & Patti Griffin en Gillian Welch & Dave Rawlings, soortgenoten van Shovels & Rope en The White Stripes. Prachtliedjes, prachtzang, prachtspel. Wat een energie, wat een rebellie. Dit is rootsmuziek zonder grenzen.