Ben Reel :: The Nashville Calling

The Nashville Calling is de veelzeggende titel van de nieuwe plaat van de Ier Ben Reel. Zijn even excentrieke als briljante vriend Tommy Womack regelde een studio en muzikanten, waaronder gitarist Will Kimbrough en E Street Band-bassist Garry Tallent, en drie dagen later was de zaak afgerond. The Nashville Calling is Ben Reel op zijn best; elf sterke nummers in de beste John Hiatt-, Bruce Springsteen- en Van Morrison-traditie, formidabele muziek en zang die in de verte aan Roy Orbison doet denken. Een hoogtepunt in de twintigjarige carrière van de even talentvolle als sympathieke Ben Reel.

Miss Tess :: The Moon Is An Ashstray

Miss Tess heeft letterlijk een lange weg afgelegd; geboren in Baltimore, daarna naar Boston en Brooklyn en nu opererend vanuit Nashville. Haar muziek is een organische mix van country, jazz, blues, soul en folk en haar nieuwe plaat The Moon Is An Ashtray is haar eerste meesterwerk. Luister naar openingsnummer The Truth Is en je weet wat haar bijzonder maakt. Een ronduit briljante tekst, een stem die vijftig jaar muziekgeschiedenis meedraagt, van Patsy Cline via Tom Waits tot Lucinda Williams, een handvol toffe muzikanten plus een gloedvolle productie van Andrija Tokic (Alabama Shakes, Hurray For The Riff Raff). Geweldige zangeres, geweldige componiste, geweldige plaat.

Mike Mattison :: Afterglow

Mike Mattison is in het dagelijks leven zanger in de succesvolle Tedeschi Trucks Band. Voor die groep schrijft hij ook bovengemiddeld goede nummers. Daarnaast heeft hij een bescheiden solocarrière die met Afterglow echter wel eens in een fikse stroomversnelling zou kunnen komen. Want Afterglow is helemaal Mattison: zijn soulvolle stem en zijn verdomd fijne liedjes. Southern rock, Creedence Clearwater Revival, maar ook country. In Charlie Idaho klinkt hij als een laid back-versie van Neil Young & Crazy Horse en in Deadbeat horen we hoe Elvis Costello zou klinken als hij een Amerikaan was. Afterglow is een plaat met doorleefde muziek van een zelfbewuste muzikant die een plek in de schijnwerpers verdient.

Sam Doores :: Sam Doores

Sam Doores heeft zijn plaats in de Americana-muziekhemel al lang en breed verdiend voor zijn werk met Hurray For The Riff Raff en The Deslondes, twee van de allerbeste rootsbands van deze eeuw. Maar nu is er dan ook een soloplaat, opgenomen in etappes in Berlijn met fan Anders Christopherson als producer, afgemaakt in woonplaats New Orleans en simpelweg Sam Doores getiteld. De teksten staan in het teken van het einde van zijn relatie en een nieuwe start in zijn leven. De muziek is adembenemend gewaagd en mooi, beetje Tom Waits, wat Leonard Cohen, Van Dyke Parks-achtig, maar ook doo wop en New Orleans rhythm & blues. Sam Doores dingt serieus mee naar de titel ‘beste plaat van 2020’.

Joe Nolan :: Drifters

De Canadees Joe Nolan debuteerde in 2011 met het verpletterende Goodbye Cinderella. Hij was de nieuwe ster aan het singer/songwriter-firmament. Er volgende met ruime tussenpozen nog een paar uitstekende platen. Nu is er Drifters en dat is een plaat die op geheel andere wijze ook hemelbestormend is. Drifters is namelijk op alle niveaus een soort kind van Bruce Springsteen’s Nebraska. Sober tot op het bod. Geen vrolijke kost, zeker niet. Maar wat een roerende teksten over de schaduwkanten van het leven, wast een fraaie liedjes! En wat heeft Nolan’s stem een zeggingskracht! Alsof dat nog niet genoeg is, zit er als extraatje ook nog eens de mini-CD Rootsy House Sessions bij.

US Rails :: Mile By Mile

Voor een gelegenheidsband begint US Rails een tamelijk permanent karakter te krijgen. Mile By Mile is al de vijfde plaat van Ben Arnold, Scott Bricklin, Tom Gillam en Matt Muir. De samenzang van het kwartet heeft inmiddels Crosby, Stills & Nash-achtige hoogtes bereikt, muzikaal zetten ze de taditie van The Eagles voort, en zoals je mag verwachten van een samenwerking tussen vier uitstekende singer/songwriters zit het met de liedjes ook weer helemaal goed. Het geluid is wat steviger geworden, de gitaarsolo’s net wat gemener en dus is Mile By Mile een voorlopig hoogtepunt in het oeuvre van US Rails.

Mare Wakefield & Nomad :: Time To Fly

Mare Wakefield heeft een stem die herinneringen oproept aan Patty Griffin, Emmylou Harris, Dolly Parton en Gillian Welch. Ze schreef alle nummers voor Time To Fly, de debuutplaat van haar en haar Turkse man Nomad, een virtuoos op piano en accordeon. Ze kregen ook nog hulp van stergitarist Will Kimbrough en het resultaat mag er zijn. Folk met country- en kamermuziek-invloeden, vaak van een grote schoonheid en altijd allercharmantst. Mare Wakefield & Nomad is een duo om in de gaten te houden.

Die Wilde Jagd :: Haut

Die Wilde Jagd is het geesteskind van componist/zanger/multi-instrumentalist Sebastian Lee Philipp en zijn creativiteit kent geen grenzen. Was voorganger Uhrwald Orange al een avontuurlijk meesterwerk, Haut verlegt wederom de grenzen. De basis is nog immer de in Krautrock gewortelde elektronica, maar daar doet Philipp ongelooflijke dingen mee. Op Haut staan vier lange sublieme nummers. Hoogtepunt is het wonderbaarlijke Himmelfahrten waarop hij bijgestaan wordt door zangeres Nina Siegler en waar hij zijn elektronica organisch vermengt met folk, symphonische rock en Afrikaanse ritmes. Ongelooflijk knap en meeslepend. Philipp alias Die Wilde Jagd is een van de grote muzikale genieën van deze tijd.

The Proper Ornaments :: Mission Bells

6 Lenins, de vorige van The Proper Ornaments, was een klein meesterwerk en een van de beste platen van 2019. Nauwelijks negen maanden later komt het kwartet uit Londen alweer met een opvolger: Mission Bells. En die is ook geweldig. Muziek, geworteld in de psychedelica en Californische pop uit de jaren zestig, die op het eerste oor bedrieglijk ingetogen klinkt, maar die met iedere draaibeurt aan zeggingskracht wint en die vol zit met kleine verrassingen. Sublieme teksten, superieur muzikaal vakmanschap, wonderschone melodieën. Topplaat.