Op zijn nieuwe plaat Don’t You Marry No Railroad Man doet JP Harris iets totaal anders. De laatste jaren ontwikkelde hij zich tot een van de meest aansprekende maar ook dwarse countrymuzikanten, nu duikt hij diep in de geschiedenis en komt met zijn interpretaties van tien traditionals, zichzelf begeleidend op een zelfgemaakte banjo en bijgestaan door Chance McCoy. Kale, door merg en been gaande muziek. Opvallend is de opener; de moordballade House Carpenter. Laat dat nou, niet geheel toevallig, het andere beroep van JP zijn. Detail: voor Don’t You Marry No Railroad Man heeft JP zich de naam JP Harris’ Dreadful Wind & Rain aangemeten. Maar het enige dat er echt toe doet is dat dit een plaat is zoals geen enkele andere. Echt fantastisch!.
T. Hardy Morris, uit Athens, Georgia, kreeg zijn eerste bekendheid door de unieke muziek met zijn psychedelische-, grunge- en Southern rock-band Dead Confederate, daarna begon hij een solocarrière die hij soms even op de pauze-stand zette voor Diamond Rugs, een supergroep met leden van Deer Tick. Los Lobos en Black Lips. Nu is er The Digital Age Of Rome, zijn vierde soloplaat. Klassieke pop en rock en, zoals we van Morris gewend zijn, tamelijk donkere teksten. Ditmaal moet hij tot zijn teleurstelling vooral constateren dat technologische vooruitgang bepaald niet tot een betere wereld heeft geleid. The Digital Age Of Rome is in elk opzicht een indrukwekkend album.
The Oak Ridge Boys bestaan al ruim een halve eeuw en verkochten in die tijd meer dan 40 miljoen platen. Hun gospel en country kenmerkte zich door perfecte vierstemmige zang, maar was zo nu en dan ook behoorlijk oubollig. Voor hun recente albums zijn ze gaan samenwerken met producer Dave Cobb die ook Jason Isbell, Sturgill Simpson en Chris Stapleton naar grote hoogtes katapulteerde. De muziek op Front Porch Singin’, de vierde samenwerking met Cobb, mag er dan ook weer zijn. Diep doorleefde en tijdloze country die nergens sentimenteel wordt. Met dank aan tovenaar Dave Cobb.
Folky, soms rijk georkestreerde droompop. Dat is waar de Noorse zangeres Louien ons op trakteert op haar prachtige EP No Tomorrow. Vijf nummers die de zomerse sferen van het Californië uit de late jaren zestig oproepen en gearrangeerd lijken te zijn door Van Dyke Parks en dat dan vermengd met indiepop-invloeden van nu. Louien heet in het dagelijks leven Live Miranda Solberg en is niet alleen gezegend met een hemelse stem, ze schrijft ook meeslepende liedjes. No Tomorrow is een heel fijne plaat.
Klanderman Promotion 