Desert Dreams heet de nieuwe CD van Lonesome Shack, de groep van Ben Todd die via de woestijn van New Mexico en Seattle nu in Londen terechtgekomen is. De muziek is echter nog steeds primitieve Americana; hier ontmoeten R.L. Burnside, Junior Kimbrough, Tony Joe White en The North Mississippi Allstars elkaar, met als extraatje een scheutje hypnotiserende Malinese Tinariwen-woestijnblues. De tien liedjes behoren tot de beste die Todd schreef, de uitvoering is subtiel en rauw tegelijk. Desert Dreams is de eerste serieuze kandidaat om in de de top tien van beste CD’s van 2019 te eindigen. Fenomenale band, fenomenale plaat.
GospelbeacH, de groep van Brent Rademaker (Beachwood Sparks), komt na twee formidabele platen vol met westcoast pop, nu met een tussendoortje: Another Winter Alive. Vijf niet eerder uitgebrachte studio-opnames en vijf live-nummers. Uitschieters zijn een cover van ex-bandlid Neal Casal’s Freeway To The Canyon en een eerder alleen op vinyl verkrijgbare versie van Runnin’ Blind. Daar bereikt hun Grateful Dead ontmoet Crosby, Stills & Nash-aanpak grote hoogtes. Maar ook de rest mag er zijn. Another Winter Alive is een tussendoortje van hoog niveau.
Vier jaar geleden kwam het trio Handsome Jack, uit de staat New York, sensationeel uit de startblokken met Do What Comes Naturally. Soul, blues, swamprock, gospel, een geweldige combi van alle muziekstijlen uit het zuiden van de Verenigde Staten. Nu is er -eindelijk- de opvolger. En ongelooflijk maar waar, Everything’s Gonna Be Alright is minimaal net zo goed. Otis Redding, Allman Brothers Band, Creedence Clearwater Revival, J. Geils Band, Black Crowes, Alabama Shakes. Muziek recht uit het hart, gespeeld met totale overgave en geweldig geproduceerd door Ben McLeod van All Them Witches. Serieuze kandidaat voor de onderscheiding ‘beste CD van 2018’.
Met The Nerves (Hanging On The Telephone) en The Beat (Rock N Roll Girl) heeft Paul Collins zijn ereplek in de popgeschiedenis al lang en breed verdiend. Maar ook zijn soloplaten zijn stuk voor stuk hoogstandjes in powerpop. Pakkende liedjes, meestal over de liefde zoals dat hoort in onvervalste rock ‘n’ roll, gespeeld met de energie van een tiener in nood. Out Of My Head is een nieuw hoogtepunt in Collins’ carrière. Elf nummers die allemaal klinken als radiohits. Paul Collins is op rijpe leeftijd nog steeds de koning van de powerpop. Forever Young in de beste betekenis van die woorden.
Begin 2018 verraste het New Yorkse trio Beechwood de wereld met de prachtplaat Songs From The Land Of Nod; grotestadsmuziek in de traditie van The Velvet Underground. Minder dan een half jaar later is de opvolger er al. Inside The Flesh Hotel is zo mogelijk nog beter. De liedjes zijn net wat catchier en ze durven nu wat simpeler te zijn. Zoals bijvoorbeeld in het fantastische Bigot In My Bedroom dat een grote liefde voor de Ramones en T.Rex verraadt en het verdient een grote hit te worden. Maar ook de andere elf nummers klinken als hits. Inside The Flesh Hotel is top van A tot Z, zo dient moderne popmuziek te klinken. Beechwood is de beste nieuwe band van de laatste jaren.
Nu The White Stripes niet meer bestaan, is de tijd rijp voor The Bonnevilles uit Noord-Ierland. Zanger/gitarist Andrew McGibbon en drummer Chris McMullan maken samen een ongekend opwindende berg lawaai op hun nieuwe CD Dirty Photographs. Blues en rock die voortdurend doorslaat in het rood en iedere mogelijke bocht uitvliegt. Maar tegelijk zijn het fraaie liedjes die McGibbon schrijft met als een van de hoogtepunten het titelnummer, een ode aan de billen van zijn vrouw. ‘Ze is heel mooi en ze heeft een prachtige kont.’ Nou, deze plaat is even goed gelukt als de kont van McGibbon’s vrouw.
Beechwood is een trio uit New York en maakt op hun debuut-CD Songs From The Land Of Nod grotestadsmuziek; zoals Velvet Underground dat in de jaren zestig en Jesus & Mary Chain in de jaren tachtig deden. Vaak melodieus, geweldige liedjes, maar de uitvoering is compromisloos. Veel echo en feedback, schurende gitaren, in de mix verstopte zang. Naast die fraaie eigen liedjes is er een fantastische cover van de Kinks-klassieker I’m Not Like Everybody Else. Songs From The Land Of Nod is een bijzondere plaat van een bijzondere groep.
Begin 2017 verscheen Let It Slide van Mark ‘Porkchop’ Holder, een van de oprichters van de punk/bluesband Black Diamond Heavies. Iemand omschreef het als een weekendje uit van Rolling Stones, Howlin’ Wolf en Billy Gibbons. En iedereen had speed gebruikt. Holder laat er geen gras over groeien en komt minder dan een jaar later al met zijn tweede soloplaat: Death And The Blues. Nog net wat harder, nog net wat strakker. Acht eigen nummers, drie covers waaronder een fenomenale versie van Junior Kimbrough’s Sad Days And Lonely Nights. Superieure lawaaimuziek.
De Buffalo Killers uit Cincinnati, Ohio maken sinds hun oprichting in 2006 de ene geweldige plaat na de andere. Geen band die onder leiding van de broertjes Andy en Zachary Gabbard zo’n supersonische mix van hard rock, boogie en psychedelica maakt. Maar wat ze op hun nieuwe CD Alive And Well In Ohio doen, tart iedere beschrijving. Alsof het geen moeite kost schudden ze het ene na het andere memorabele liedje van Beatles-niveau uit hun mouw. Soms doen ze even rustig aan, soms zijn ze psychedelischer dan ooit, maar altijd klinkt het alsof de duivel hen op de hielen zit. Dit is een van de tien beste albums van 2017.
GospelbeacH, de groep van Brent Rademaker (Further, Beachwood Sparks, The Tyde), heeft met Another Summer Of Love de perfecte Californische popplaat afgeleverd. Muziek waarbij de zon altijd schijnt. Goddelijke samenzang, fraaie liedjes, een en al melodie. The Byrds is de groep waar je gedachten het eerst naar uitgaan, maar GospelbeacH gooit er dan wel weer een gemene gitaarsolo tussendoor of een rhythm & blues-intermezzo. Tijdloze droompop.
Het duo Left Lane Cruiser uit Indiana maakt al jaren smerige, ruige, snoeiharde en swingende blues en rock ‘n’ roll. Freddy J IV is een beul van een gitarist en als hij de slide ter hand neemt dan is hij de reïncarnatie van Hound Dog Taylor. Pete Dio speelt drums zoals een schutter met een mitrailleur omgaat. Ook op hun nieuwe, wederom verdomd briljante CD Claw Machine Wizard, gaan de liedjes weer over seks, wiet en drank. Ach, dit is wat rock ‘n’ roll moet zijn: gevaarlijk en over de rand. Left Lane Cruiser stookt het vuurtje dat gedoofd leek weer flink op. Oorverdovend goed.
Heath Green And The Makeshifters slaan hard toe op hun gelijknamige debuut-CD voor het onvolprezen Alive Natural Sound-label. Het is duidelijk dat het kwartet uit Birmingham, Alabama veel geluisterd heeft naar soulzangers als Otis Redding, maar toch vooral naar de Rolling Stones en The Faces. Jody Nelson is een fantastische gitarist, maar Heath Green is de ster met zijn stem die klinkt als Rod Stewart in diens beste jaren en wiens liedjes van eredivisie-niveau zijn. Muziek die iedere bar op zijn kop zal zetten. Hard en met een overdosis hart en ziel. Maximum rock & roll.
Mark ‘Porkchop’ Holder was een van de originele leden van The Black Diamond Heavies, punk/rock/blues-lawaaimakers uit Tennessee. Daarna was hij vele jaren druk met zijn depressies en verslavingen, maar nu is hij terug met een power-trio, en hoe! Let It Slide, zijn solodebuut, is snoeiharde smerige boogie, ZZ Top, The Stones en Howlin’ Wolf. Wat een gitarist, wat een zanger, wat een liedjes. De meters slaan diep uit in het rood. Rauw geluid van de allerbeste soort.
Jack Lee is een legende dankzij het eerste nummer op de debuut-EP van zijn Californische powerpoptrio The Nerves. Dat nummer was Hanging On The Telephone, een paar jaar later onvergetelijk gecovered door Blondie. The Nerves hielden het niet lang vol, maar Lee maakte in de jaren 80 nog twee soloplaten. Die zijn nu, god zij dank, opnieuw uitgebracht op één CD en 2LPs: Bigger Than Life: Anthology. 23 liedjes, inclusief een versie van Hanging On The Telephone en zijn versie van het door Paul Young naar grote hitstatus gezongen Come Back And Stay. Het zijn stuk voor stuk geweldige nummers die bewijzen dat Jack Lee een van de beste en meest onderschatte schrijvers aller tijden is.
Hairy Mountain is de tweede CD van Datura4, de band van de Australische garage-legende Dom Mariani. Ruim vijftig minuten pyschedelische en bluesy garage-rock met briljante gitaarduels tussen Mariani en tweede gitarist Greg Hitchcock. Er is een groot verschil met hun eersteling: de liedjes zijn nóg beter geworden. Ultiem bewijs daarvan is de opener Fools Gold Rush, een even bizarre als briljante kruising tussen Jimi Hendrix en The Byrds.
Datura4 (Alive Natural Sound)
Left Lane Cruiser (Alive Natural)
Hank Shizzoe (Blue Rose)
Schramms (Blue Rose)
Jason Ringenberg (Courageous Chicken)
Holiday Gunfire (Cornelius Chapel)
The Bohannons (Cornelius Chapel)
Brad Armstrong (Cornelius Chapel)
Pope Paul & The Illegals (Dial Back Sound)
Quaker City Night Hawks (Ligtning Rod)
Steve Earle (New West)
Justin Townes Earle (New West)
Buddy & Julie Miller (New West)
Desert Dreams heet de nieuwe CD van Lonesome Shack, de groep van Ben Todd die via de woestijn van New Mexico en Seattle nu in Londen terechtgekomen is. De muziek is echter nog steeds primitieve Americana; hier ontmoeten R.L. Burnside, Junior Kimbrough, Tony Joe White en The North Mississippi Allstars elkaar, met als extraatje een scheutje hypnotiserende Malinese Tinariwen-woestijnblues. De tien liedjes behoren tot de beste die Todd schreef, de uitvoering is subtiel en rauw tegelijk. Desert Dreams is de eerste serieuze kandidaat om in de de top tien van beste CD’s van 2019 te eindigen. Fenomenale band, fenomenale plaat.
Beechwood is een trio uit New York en maakt op hun debuut-CD Songs From The Land Of Nod grotestadsmuziek; zoals Velvet Underground dat in de jaren zestig en Jesus & Mary Chain in de jaren tachtig deden. Vaak melodieus, geweldige liedjes, maar de uitvoering is compromisloos. Veel echo en feedback, schurende gitaren, in de mix verstopte zang. Naast die fraaie eigen liedjes is er een fantastische cover van de Kinks-klassieker I’m Not Like Everybody Else. Songs From The Land Of Nod is een bijzondere plaat van een bijzondere groep.
Begin 2017 verscheen Let It Slide van Mark ‘Porkchop’ Holder, een van de oprichters van de punk/bluesband Black Diamond Heavies. Iemand omschreef het als een weekendje uit van Rolling Stones, Howlin’ Wolf en Billy Gibbons. En iedereen had speed gebruikt. Holder laat er geen gras over groeien en komt minder dan een jaar later al met zijn tweede soloplaat: Death And The Blues. Nog net wat harder, nog net wat strakker. Acht eigen nummers, drie covers waaronder een fenomenale versie van Junior Kimbrough’s Sad Days And Lonely Nights. Superieure lawaaimuziek.
De Buffalo Killers uit Cincinnati, Ohio maken sinds hun oprichting in 2006 de ene geweldige plaat na de andere. Geen band die onder leiding van de broertjes Andy en Zachary Gabbard zo’n supersonische mix van hard rock, boogie en psychedelica maakt. Maar wat ze op hun nieuwe CD Alive And Well In Ohio doen, tart iedere beschrijving. Alsof het geen moeite kost schudden ze het ene na het andere memorabele liedje van Beatles-niveau uit hun mouw. Soms doen ze even rustig aan, soms zijn ze psychedelischer dan ooit, maar altijd klinkt het alsof de duivel hen op de hielen zit. Dit is een van de tien beste albums van 2017.
