Het Amerikaanse kwartet US Rails bestaat uit Matt Muir, Scott Bricklin, Ben Arnold en Tom Gillam. Met een beetje goede wil zou je het een supergroep kunnen
noemen, want de vier hebben ook respectabele solocarrières. Samen hebben ze zich in de loop der jaren ontpopt als The Eagles van de 21ste eeuw. Vooral in Duitsland zijn ze wereldberoemd en dus is het geen wonder dat hun eerste liveplaat daar is opgenomen. Last Call At The Red River Saloon is een dubbel-CD met 21 eigen nummers en een cover van Artie Traum’s Barbed Wire. Live is de groep net een tikkeltje harder en rauwer dan in de studio en dat werkt uitstekend. Het optreden dat hier gedocumenteerd is, vond plaats op 15 maart 2020 in Heilbronn, de dag voor de corona-lockdown. Het maakt van Last Call At The Red River Saloon in elk opzicht een bijzondere gebeurtenis.
De Amerikaan Joseph Parsons woont tegenwoordig in Duitsland, maar zijn muziek klinkt Amerikaanser dan ooit. 31 jaar na zijn debuut is er At Mercy’s Edge, en dat is heartland rock van het beste soort. Hij concurreert hier, zowel qua thematiek als muziek, met zwaargewichten als Bruce Springsteen en John Mellencamp. Nummers als Greed On Fire en Trouble Zone zouden moeiteloos kunnen meedraaien in het oeuvre van die twee iconen. Joseph Parsons is als goede wijn; hij wordt beter met de jaren en At Mercy’s Edge is de beste fles tot nu toe.
Voor een gelegenheidsband begint US Rails een tamelijk permanent karakter te krijgen. Mile By Mile is al de vijfde plaat van Ben Arnold, Scott Bricklin, Tom Gillam en Matt Muir. De samenzang van het kwartet heeft inmiddels Crosby, Stills & Nash-achtige hoogtes bereikt, muzikaal zetten ze de taditie van The Eagles voort, en zoals je mag verwachten van een samenwerking tussen vier uitstekende singer/songwriters zit het met de liedjes ook weer helemaal goed. Het geluid is wat steviger geworden, de gitaarsolo’s net wat gemener en dus is Mile By Mile een voorlopig hoogtepunt in het oeuvre van US Rails.
Mei 2019 verscheen van Rich Hopkins And Luminarios de formidabele studioplaat Back To The Garden. Om een goed jaar nog meer glans te geven, levert de groep uit Tucson, Arizona nog een smakelijk toetje af. Live At El Lokal is de weerslag van een concert uit 2017 in El Lokal in het Zwitserse Zürich. Tien liedjes met opzwepende woestijnrock en gierende gitaren in de beste Neil Young & Crazy Horse-traditie, aangevuld met drie nummers van twee jaar daarvoor. 72 minuten met hypnotiserende en meeslepende rock & roll, uitgebracht in een beperkte oplage van 1000, dus wees er snel bij.
Het gelegenheidsduo Water And Sand, de schromelijk onderschatte Todd Thibaud en de getalenteerde Kim Taylor, verraste in 2016 met hun gelijknamige debuut. Ruim drie jaar later is er een opvolger: Catching Light. En die is nog beter. Als er toch een vergelijking van stal gehaald moet worden dan is het Buddy & Julie Miller. Hoewel iets ingetogener doen Water And Sand daar het meest aan denken, zowel in zang als in liedjes. Catching Light is weer een plaat over relaties, met teksten die er echt toe doen. Muziek over het echte leven, muziek voor volwassenen. Fantastisch!
Zanger-gitarist Dave Schramm speelde in de allereerste bezetting van de grensverleggende band Yo La Tengo, een groep waarnaar hij als de tijd het toelaat steeds terugkeert. Maar hij is ook de leider van de zeer onderschatte naar hem vernoemde Schramms. Daarmee specialiseerde hij zich in rootsy popmuziek en was hij op zoek naar de ultieme popsong. Op de zevende Schramms-plaat, Omnidirectional, is het roer omgegooid en heeft hij zijn nog steeds prachtige liedjes verpakt in experimentele muziek die zowel aan Yo La Tengo als Calexico en soms zelfs aan de Beach Boys doet denken. Uiteindelijk is er maar één conclusie mogelijk; de koerswijziging van The Schramms pakt briljant uit en Omnidirectional is ronduit fantastisch.
Wat Todd Thibaud uit Vermont zo uniek maakt is de manier waarop hij zijn Beatles-achtige liedjes combineert met zijn powerpop-Americana. Op zijn nieuwe album Hill West heeft hij weer elf van die prachtige catchy popsongs verzameld en bewijst hij dat er verdomd weinig schrijvers zo goed zijn als hij. Muzikaal heeft hij ditmaal voor een sobere aanpak gekozen, beïnvloed door zijn liefde voor Johnny Cash, Gillian Welch en Nick Lowe. Het maakt Hill West en Thibaud’s kijk op het leven en de liefde alleen maar ontroerender.
King Of Madrid is het tiende studioalbum van de Engelse singer/songwriter Peter Bruntnell en een van zijn allerbeste. De muziek, met een glansrol voor de legendarische B.J. Cole op pedal steel, is steviger dan ooit, de liedjes zijn gevoelig zonder ooit sentimenteel te worden en Bruntnell aarzelt niet uitstapjes naar andere genres te maken. De doo wop in prijsnummer Lucan is een briljante vondst. En de teksten zijn actueel (Brexit, Zuckerberg, is God nu voer voor vissen) zonder ook maar een moment modieus aan te doen. King Of Madrid is een ongelooflijk fraaie jubileumplaat.
Het is eigenlijk niet te geloven dat de in Texas geboren en in Tucson, Arizona residerende Rich Hopkins al zo lang zo goed is. Sinds begin jaren negentig levert hij de ene na de andere monumentale plaat af. Back To The Garden, de nieuwste van Hopkins en zijn Luminarios, is ook weer een portie ronduit briljante woestijnrock waarop wederom de vergelijking met Neil Young & Crazy Horse (en soms The Byrds en Stones) zich opdringt. Het zijn de catchy liedjes en de lange gitaarsolo’s die van climax naar climax gaan, de psychedelica. Muziek van vlees en bloed, gespeeld met hart en ziel. Fenomenaal!
Markus Rill is al twintig jaar het levende bewijs dat je perfecte Americana kunt maken, ook als je niet uit Amerika komt. De Duitser en zijn band The Troublemakers leveren met Songland wederom een zeer geslaagde rootsplaat af. Deze keer leunen ze wat meer op Southern soul en folk en is er bewust gekozen voor een wat minder rockende benadering. En dat komt de liedjes alleen maar ten goede. Die zijn namelijk zonder uitzondering raak; alle vijftien. Songland is een bloedmooie CD.
Gitarist/zanger Russ Tolman maakte zich in de jaren tachtig onsterfelijk met zijn band True West, grondleggers van de Paisley Underground en pioniers van verhitte psychedelische gitaarduels. Succes hadden ze niet. Daarna begon Tolman aan een indrukwekkende solocarrière waarin hij een eigenzinnig soort Americana maakte. Goodbye El Dorado is soloplaat nummer acht en een soort liefdesbrief aan zijn Los Angeles, geschreven tijdens een lang verblijf in Osaka. Fraaie plaat, vergelijkbaar met de eerste albums van Calexico. Wie er snel bij is ontvangt als extraatje de CD Compass & Map, een 80 minuten durende ‘greatest hits’ met de beste nummers van Tolman’s eerste zeven soloplaten uit de periode 1986-2013.
Zijn eerste succesje had Dan Navarro (Los Angeles, 1952) in 1976 toen Rusty Wier zijn nummer I Think It’s Rime (I Learned How To Let Her Go) opnam. Het grote succes als schrijver kwam in 1984 met Pat Benatar’s Top 5 hit We Belong. Later namen onder andere The Bangles en Dave Nummers zijn liedjes op. Onderwijl was Navarro een duo met Eric Lowen en zong hij met Neil Young. En dan is het 2019 en verschijnt op late leeftijd Navarro’s eerste soloplaat. Shed My Skin is een album met een stel briljante eigen liedjes en een paar verrassende covers waaronder Billy Idol’s Sweet Sixteen. Het is vooral klassieke Californische jaren zeventig pop in de lijn van Eagles en Jackson Browne.
Alsof de duivel hem op de hielen zit, zo productief is de inmiddels al een decennium in Duitsland wonende Amerikaan Joseph Parsons. Nu is het, na platen met Hardpan, US Rails, Parsons Thibaud en 4 Way Street, weer tijd voor een CD met zijn eigen band. Digging For Rays is Parsons op zijn best, een unieke mix van Americana, Britse folk en Noord-Europese introspectie. Met name Wide Awake, Come Around en Today zijn drie van de allerbeste nummers die hij geschreven heeft; Bob Dylan ontmoet Richard Thompson. Prachtmuziek.
De Zwitser Hank Shizzoe maakt platen sinds 1994 en 25 jaar later zijn we aangeland bij Steady As We Go, zijn zestiende en een van zijn beste. Voor de afwisseling heeft hij zich deze keer beperkt tot drie eigen nummers. De andere acht zijn covers van zijn favoriete blues-, country- en popnummers. Van Mississippi John Hurt’s Make Me A Pallet On Your Floor tot Tom Petty’s California met daar tussenin ook nog eens de Tammy Wynette-klassieker Stand By Your Man. Allemaal gezongen met die donkerbruine Johnny Cash-achtige stem en fantastisch uitgevoerd. Voor zover nodig wederom een bewijs dat Shizzoe de Europese koning van de Americana is.
Nederland zou wel eens wat trotser mogen zijn op Ad Vanderveen. Liedjesschrijver van Champions League-niveau, zanger in de beste Neil Young-traditie en gitarist van extra klasse. Jaar na jaar levert hij de ene na de andere prachtplaat af en I Was Hank Williams is één van de allerbeste in zijn grote en imposante oeuvre. Deze keer soms jazzy a la Tom Waits, op andere momenten sober als Springsteen’s Nebraska, dan weer filosofisch als hij in het titelnummer zingt: ‘Fortune and fame are good for no one.’ En zo gaat I Was Hank Williams van het ene hoogtepunt naar het andere. Wat een muzikant, wat een plaat!
Het Amerikaanse kwartet US Rails bestaat uit Matt Muir, Scott Bricklin, Ben Arnold en Tom Gillam. Met een beetje goede wil zou je het een supergroep kunnen
Klanderman Promotion 