Town Mountain is een groep uit Asheville, North Carolina en Lines In The Levee is het eerste album van ze dat bij een grotere platenmaatschappij verschijnt. De verwachtingen waren hoog en die worden meer dan waargemaakt. Het is muziek die diepgeworteld is in de muzikale geschiedenis van Amerika. We horen Bill Monroe, maar ook Chuck Berry doorklinken. We horen de Grateful Dead, maar ook Townes Van Zandt. Maar waar Lines In The Levee vooral aan doet denken is de legendarische tweede plaat van The Band. Prachtige liedjes, geweldig uitgevoerd, hartverscheurend gezongen. Zelden hebben country en rock ‘n’ roll elkaar zo goed gevonden. Dit zou wel eens de beste Americana-plaat van 2022 kunnen zijn.
Vanaf 2013, toen White Stripe Jack White zijn grootste fan werd, is Pokey LaFarge steeds meer een eigen geluid gaan ontwikkelen. Was hij daarvoor toch vooral iemand die braaf ouderwetse folk, blues en country speelde, daarna verlegde hij steeds meer zijn grenzen. Nu heeft hij het corona-tijdperk gebruikt om In The Blossom Of Their Shade te schrijven en op te nemen. Een sublieme plaat waarop de oude invloeden nog steeds hoorbaar zijn, maar nu hoor je ook soul, gospel, Afrika en Zuid-Amerika doorklinken. En voor waarschijnlijk de eerste keer hoor je een Amerikaan vol liefde zingen over Rotterdam. ‘I long for The Netherlands/And I want to go, back/Back to Rotterdam.’ Fantastisch! In The Blossom Of Their Shade is een plaat die de zon laat schijnen.
Na jaren van gedoe met platenmaatschappijen zijn The Wild Feathers weer terug. Alvarado is hun debuut op het New West-label en de groep uit Nashville is in topvorm. Dit is muziek waar Tom Petty voor zal juichen in zijn graf, een plaat die The Eagles zouden hebben kunnen maken als ze ballen hadden gehad. Melodieus, messcherpe samenzang, prachtige liedjes, maar ook altijd creatieve gitaarduels. Hier ontmoeten sixties pop, psychedelica, Southern rock en zonnig Californië elkaar. Prachtplaat!
Niemand in de muziek vertelt zo’n krachtige verhalen als de Texaan James McMurtry. Over leven aan de onderkant van de maatschappij, over wapens, over oorlog, over familie en tegenwoordig ook over ouder worden. John Mellencamp, die McMurtry’s debuut uit 1989 produceerde, zei het al: ‘James schrijft alsof hij al een heel leven geleefd heeft.’ Nu, in 2021, is er na een stilte van zes jaar The Horses And The Hounds. Tien grandioze nummers, tien ontroerende en soms wrange verhalen. McMurtry is goed bij stem, de muziek meer dan gedreven. Het gitaarwerk van David Grissom is groots en er is hulp van Charlie Sexton, gitarist in de band van Bob Dylan. De onzichtbare hulp op The Horses And The Hounds komt, volgens McMurtry, van de geest van Warren Zevon. Ondertussen is dat het rijtje waarin James McMurtry zelf ook thuishoort: Bob Dylan, Warren Zevon, Steve Earle.
In hun lange historie wisselde Los Lobos altijd hun eigen unieke werk af met een even eigen benadering van covers. Mexicaanse traditionals, La Bamba, een plaat met liedjes uit Disney-films (Los Lobos Goes Disney is een aanrader!). En nu is er Native Sons. Eén eigen nummer, de titelsong, en twaalf covers die het verhaal vertellen over hun leven in Los Angeles en de muziek waar ze verliefd op werden. De opwindende opener Love Special Delivery is een garage-klassieker van Thee Midniters, op The World Is A Ghetto van War krijgen ze hulp van Little Willie G. en Barrence Whitfield, ze doen Buffalo Springfield, Beach Boys, Jackson Browne en Dave Alvin. Native Sons heeft alles wat Los Lobos zo speciaal maakt. Er is geen groep die zo fraai al die muzikale stijlen mixt: rock ‘n’ roll, rhythm & blues, soul, mariachi, musica nortena, punk en country. Maar de uitkomst van die mix is altijd Los Lobos-muziek. Native Sons is het zoveelste bewijs dat Los Lobos de allerbeste band ter wereld is.
Jakob Dylan is net zo eigenzinnig als vader Bob. Zijn band The Wallflowers is een steeds wisselend gezelschap muzikanten, platen verschijnen onregelmatig en hij deinst er niet voor terug om na een hit een jarenlange pauze in te lassen. Nu is er, na een stilte van negen jaar, weer een nieuw album van The Wallflowers. En Exit Wounds overtreft alle verwachtingen. Dit is hedendaagse rock ‘n’ roll voor volwassenen. Fraaie teksten, die moeiteloos concurreren met die van zijn vader, catchy melodieën, gedreven gespeeld. Het is een muzikaal terrein waarop ook bijvoorbeeld Chuck Prophet zich begeeft. Luister naar I Hear The Ocean (When I Wanna Hear Trains) en je weet dat hier iets bijzonders aan de hand is. Exit Wounds is een formidabel album.
T. Hardy Morris, uit Athens, Georgia, kreeg zijn eerste bekendheid door de unieke muziek met zijn psychedelische-, grunge- en Southern rock-band Dead Confederate, daarna begon hij een solocarrière die hij soms even op de pauze-stand zette voor Diamond Rugs, een supergroep met leden van Deer Tick. Los Lobos en Black Lips. Nu is er The Digital Age Of Rome, zijn vierde soloplaat. Klassieke pop en rock en, zoals we van Morris gewend zijn, tamelijk donkere teksten. Ditmaal moet hij tot zijn teleurstelling vooral constateren dat technologische vooruitgang bepaald niet tot een betere wereld heeft geleid. The Digital Age Of Rome is in elk opzicht een indrukwekkend album.
The Oak Ridge Boys bestaan al ruim een halve eeuw en verkochten in die tijd meer dan 40 miljoen platen. Hun gospel en country kenmerkte zich door perfecte vierstemmige zang, maar was zo nu en dan ook behoorlijk oubollig. Voor hun recente albums zijn ze gaan samenwerken met producer Dave Cobb die ook Jason Isbell, Sturgill Simpson en Chris Stapleton naar grote hoogtes katapulteerde. De muziek op Front Porch Singin’, de vierde samenwerking met Cobb, mag er dan ook weer zijn. Diep doorleefde en tijdloze country die nergens sentimenteel wordt. Met dank aan tovenaar Dave Cobb.
John Hiatt is nu 68, maar avontuurlijker dan ooit. In 2018 maakte hij met The Eclipse Sessions een van de beste platen in een lange en glanzende carrière. Dat was een typische Hiatt-plaat. Maar net als Neil Young, kan Hiatt het niet laten om zijwegen in te slaan. Dus is er nu, in 2021, Leftover Feelings waarop hij voor het eerst samenwerkt met de geniale dobro-speler en steelgitatist Jerry Douglas, een buurtgenoot in Nashville. Ze namen de plaat op in de legendarische RCA Studio B. Heilige grond waar Elvis, Everly Brothers en Waylon Jennings eerder glorieerden. Douglas produceerde en nam zijn eigen band mee. Hiatt schreef elf prachtnummers (Long Black Electric Cadillac en Light Of The Burning Sun zijn ook qua tekst instant klassiekers), de muzikanten overtreffen zichzelf en het resultaat is adembenemend.
In 2015 kocht Hunter Pinkston de single Brass Buttons van The Lemonheads. Op de b-kant stond Gram Parsons’ originele versie van dat nummer. Dat was het einde van Pinkston’s punk-obsessie en het begin van zijn totale liefde voor cosmic country. Hij begon de band The Pink Stones en hun debuutplaat Introducing… The Pink Stones is een formidabele plaat in de beste Gram Parsons-traditie. Country, maar dan wel met een fikse dosis soul en soms hard rockend. Fraai opgeluisterd door de huilende steel van ex-Drive-By Trucker John Neff, inmiddels een volwaardig lid van The Pink Stones.
Klanderman Promotion 