Margot Merah is de helft van het flink aan de weg timmerende folkduo The Lasses. Terwijl Nederland vanwege corona op slot zat, deed ze wat online soloconcerten en de reacties waren zo overweldigend dat ze besloot om, in navolging van dat andere lid van The Lasses, Sophie Janna, ook een eigen plaat te maken. Een wijs besluit want Take Heart is een sober, maar hartverwarmend album. Negen fraaie eigen nummers en twee covers. De instrumentatie is spaarzaam maar de emoties lopen hoog op. Dit is folk in de allerbeste Sandy Denny- en Gillian Welch-traditie. Prachtig!
Ieder land krijgt de Neil Young die het verdient. Nederland heeft het, wat dat betreft, echt getroffen met Ad Vanderveen. Net als bij Young kent ook bij Vanderveen de creativiteit en productiviteit geen grenzen. En ja, soms zit er ook bij Vanderveen wel eens een mindere plaat bij, maar onvoldoendes scoort hij nooit. Candle To You, zijn nieuwe, is een heel goede. Tien fraaie nummers, vaak Young-achtig, hier en daar beïnvloed door Bob Dylan, maar toch vooral heel erg Ad Vanderveen. En muzikaal is het, vooral ook dankzij de glansrol van Jan Erik Hoeve op pedal steel en de tweede stem van Kersten de Ligny, dik voor mekaar. Het maakt van Candle To You een ideale plaat voor donkere tijden.
Sophie Janna is de helft van het recentelijk stevig aan de weg timmerende duo The Lasses. Maar ze heeft zichzelf ook altijd de ruimte gegeven met andere muzikanten te werken. Wide World, een soloplaat, is daar weer een fraai voorbeeld van. De eerste helft van de plaat, vier eigen nummers, nam ze op met Brits-Italiaanse muzikanten. Drie van die vier nummers nam ze later nog eens op in Nederland met Kaspar Laval op bouzouki en multi-instrumentalist Janos Koolen. Wide World, die qua lengte tussen een EP en LP inzit, is een meesterlijke folkplaat. Soms zo kaal en sober als Gillian Welch, maar altijd met enorme zeggingskracht dankzij de Sandy Denny-achtige hemelse stem van Sophie Janna.
Family Album van de zwaar onderschatte Stephen Simmons, is een van de meest bijzondere Americana-platen van de laatste jaren. Simmons verhaalt over het opgroeien in een klein plaatsje in Tennessee en over zijn familie. In opener When It Rains vertelt hij over de moord die zijn overgrootvader in de jaren dertig van de vorige eeuw pleegde. Later zingt zijn opa een gospelnummer, zijn oma zingt een couplet in I’m Here To Get My Baby Out Of Jail, een oom speelt gitaar. En zo komt de complete Simmons-familiegeschiedenis langs. Family Album is een foto-album op muziek. Ontroerend tot op het bot.
The Nashville Calling is de veelzeggende titel van de nieuwe plaat van de Ier Ben Reel. Zijn even excentrieke als briljante vriend Tommy Womack regelde een studio en muzikanten, waaronder gitarist Will Kimbrough en E Street Band-bassist Garry Tallent, en drie dagen later was de zaak afgerond. The Nashville Calling is Ben Reel op zijn best; elf sterke nummers in de beste John Hiatt-, Bruce Springsteen- en Van Morrison-traditie, formidabele muziek en zang die in de verte aan Roy Orbison doet denken. Een hoogtepunt in de twintigjarige carrière van de even talentvolle als sympathieke Ben Reel.
Miss Tess heeft letterlijk een lange weg afgelegd; geboren in Baltimore, daarna naar Boston en Brooklyn en nu opererend vanuit Nashville. Haar muziek is een organische mix van country, jazz, blues, soul en folk en haar nieuwe plaat The Moon Is An Ashtray is haar eerste meesterwerk. Luister naar openingsnummer The Truth Is en je weet wat haar bijzonder maakt. Een ronduit briljante tekst, een stem die vijftig jaar muziekgeschiedenis meedraagt, van Patsy Cline via Tom Waits tot Lucinda Williams, een handvol toffe muzikanten plus een gloedvolle productie van Andrija Tokic (Alabama Shakes, Hurray For The Riff Raff). Geweldige zangeres, geweldige componiste, geweldige plaat.
Mare Wakefield heeft een stem die herinneringen oproept aan Patty Griffin, Emmylou Harris, Dolly Parton en Gillian Welch. Ze schreef alle nummers voor Time To Fly, de debuutplaat van haar en haar Turkse man Nomad, een virtuoos op piano en accordeon. Ze kregen ook nog hulp van stergitarist Will Kimbrough en het resultaat mag er zijn. Folk met country- en kamermuziek-invloeden, vaak van een grote schoonheid en altijd allercharmantst. Mare Wakefield & Nomad is een duo om in de gaten te houden.
De Zweedse bluesmuzikant Bror Gunnar Jansson is vooral in zijn muzikale thuisland Frankrijk wereldberoemd. Maar voor zijn nieuwe plaat They Found My Body In A Bag keerde hij terug naar zijn geboorteland, daar waar zijn vader een grote naam als jazz-bassist opbouwde en onder andere Chet Baker en Dexter Gordon begeleidde. De teksten zijn gebaseerd op waargebeurde criminele verhalen en de muziek is nog steeds de blues, maar wel met een fikse dosis Captain Beefheart en Tom Waits. Experimenteel en meeslepend tegelijk. They Found My Body In A Bag is een misdadig goede plaat.
Echt bekend werd de Canadees Jerry Leger pas in 2014 toen Michael Timmins van de Cowboy Junkies zijn CD Early Riser produceerde. Zijn nieuwe Time Out For Tomorrow is wederom geproduceerd door Timmins en is een prachtplaat. Leger vertelde dat hij tijdens de opnames naar twee platen luisterde: The Impossible Bird van Nick Lowe en Coney Island Baby van Lou Reed. Beide hebben hun sporen nagelaten zoals ook altijd de echo’s van Bob Dylan en Bruce Springsteen doorklinken in zijn muziek. Maar verder is Leger eigenzinnig; venijnige teksten en avontuurlijke muziek. Hij is een van de meest talentvolle en onderschatte muzikanten van deze tijd.
Sophie Janna en Margot Merah zijn samen het duo The Lasses. Op Undone, hun vierde plaat, hebben ze dertien nummers verzameld; traditionals, wat recentere folksongs (van onder andere Nathalie Merchant en Sandy Denny) en een drietal eigen nummers. Het resultaat is bloedstollend mooi. Muziek die in zijn eenvoud vaak sterk doet denken aan het werk van Gillian Welch, maar die door de hemelse samenzang van Sophie en Margot ook meer dan genoeg eigen karakter heeft. Undone is een hoogtepunt in de Nederlandse muziek van 2019.
Chance McCoy was een van de drijvende krachten achter de revolutionaire country- en bluegrassband Old Crow Medicine Show. Whippoorwill Deluxe EP is zijn solodebuut. Zes volwaardige studionummers, aangevuld met een drietal ‘repetities’ zorgen voor een kleine 35 minuten gedreven folky country a la Dave Rawlings. McCoy speelt bijna alles zelf en de liedjes zijn prima, met uitzondering van Lonesome Pines, dat is namelijk fantastisch; een klein psychedelisch meesterwerk.
De geniale Kevn Kinney uit Atlanta, Georgia verdeelt zijn tijd tussen een sublieme solocarrière en zijn band Drivin N Cryin. Dit decennium ligt de nadruk op zijn groep, wat een kwartet fantastische EP’s opleverde, waarvan met name Songs About Cars, Space And The Ramones meesterlijk is. Nu is er echter weer een ‘echte’ CD: Live The Love Beautiful, geproduceerd door Aaron Lee Tasjan. Het is Drivin N Cryin op zijn best; Southern rock, sixties psychedelica en de bijzondere liedjes van Kinney. Unieke band, geweldige plaat.
Hamish Anderson, die net geboorteplaats Melbourne had ingeruild voor Los Angeles, debuteerde na eerder al wat EP’s te hebben uitgebracht, in 2016 met de CD Trouble, een verpletterend goede moderne bluesplaat. Nu is er de opvolger Out Of My Head en die voegt een fikse portie soul aan Anderson’s bluesmenu toe. Zijn stem, in al zijn doorleefdheid vergelijkbaar met die van Greg Allman, leent zich er prima voor. Luister naar het ijzingwekkende Damaged Goods en het is duidelijk dat Hamish Anderson op alle fronten van eredivisieniveau is: als schrijver, zanger én gitarist.
Jason Ringenberg was eigenlijk wel klaar met zijn muzikale carrière. Hij had geschiedenis geschreven met de cowpunk-band Jason & The Scorchers en met fraaie soloplaten. Hij deed nog shows als Farmer Jason en was tevreden met een bestaan als boer. Tot hij opeens een uitnodiging kreeg om een maand lang artist-in-residency te zijn in Sequoia National Park. En daar kwam het heilig vuur terug. Stand Tall is het resultaat. Gedreven country met een punkhouding. Alsof hij weer 30 is. Prijsnummer van deze prijsplaat is God Bless The Ramones. Zoals Jason zelf zegt: ‘Volgens mij het enige nummer met God én The Ramones in de titel.’ Wij zouden willen zeggen: ‘God bless the return of Jason Ringenberg!’
Judith Owen, Brits van geboorte en woonachtig in New Orleans, werkte veel samen met Richard Thompson en dook zelfs op in The Simpsons. Maar het is vooral haar solowerk dat vanaf 1996 aandacht verdient. Duidelijk is dat Joni Mitchell haar heldin en voorbeeld is. Dat benadrukt ze op RedisCOVERed, een plaat met louter covers, waarop ze twee wat onbekendere nummers van Mitchell doet (Cherokee Louise en Ladies Man). De rest van de keuze is meer dan verrassend: Deep Purple (Smoke On The Water), Donna Summer (Hot Stuff), Soundgarden (Black Hole Sun), Beatles (Blackbird), Drake (Hotline Bling), om er een paar te noemen. En dat alles met die geweldige stem, dat fenomenale pianospel en die unieke mix van jazz, folk, rock en pop. Owen is een fenomeen en RedisCOVERed een meeslepende, verrassende en avontuurlijke plaat.
Margot Merah is de helft van het flink aan de weg timmerende folkduo The Lasses. Terwijl Nederland vanwege corona op slot zat, deed ze wat online soloconcerten en de reacties waren zo overweldigend dat ze besloot om, in navolging van dat andere lid van The Lasses, Sophie Janna, ook een eigen plaat te maken. Een wijs besluit want Take Heart is een sober, maar hartverwarmend album. Negen fraaie eigen nummers en twee covers. De instrumentatie is spaarzaam maar de emoties lopen hoog op. Dit is folk in de allerbeste Sandy Denny- en Gillian Welch-traditie. Prachtig!
Klanderman Promotion 