Matt Haeck :: Late Bloomer

Matt Haeck krijgt op Late Bloomer hulp van onder anderen gitarist Aaron Lee Tasjan en zangeres Elizabeth Cook. Dat zegt iets over de status die hij heeft onder collega’s. En terecht, want Late Bloomer is een eersteklas Americana-album. Haeck is geen nieuwlichter, maar binnen de grenzen van het genre is hij de absolute top met zijn ontroerende liedjes over depressies, scheidingen en drank. En dankzij de stevige begeleiding en soms keiharde gitaren wordt het nooit sentimenteel.

Jenny Berkel :: Pale Moon Kid

De Canadese singer/songwriter Jenny Berkel geniet vooral bekendheid omdat ze in de band van het fenomeen Daniel Romano speelt. Pale Moon Kid is haar tweede soloplaat en niet alleen geproduceerd maar ook grotendeels volgespeeld door Romano. Het resultaat is een fantastische mix van sixtiesfolkpop en psychedelica. Geweldige liedjes, een bedrieglijk lieflijke stem en Romano die met zijn prominente gitaarspel alle risico’s van de wereld neemt en zichzelf overtreft. Een klasse-CD.

Corinne West :: Starlight Highway

Na een te lange stilte is daar eindelijk Starlight Highway, de glorieuze comeback van de Californische singer/songwriter Corinne West. Tien prachtliedjes en een stem als een engel, maar wel met scherpe randjes. Ze is een unieke combinatie van Jefferson Airplane’s Grace Slick, Joni Mitchell en Gillian Welch. Haar folk is beurtelings jazzy en psychedelisch, lieflijk en mysterieus. Prachtmuziek, ook dankzij de sublieme bijdrages van Kelly Joe Phelps.

Elvis Perkins :: I Aubade

Elvis Perkins is de zoon van acteur Anthony Perkins (overleden aan een aids-gerelateerde longontsteking) en fotografe Barry Berenson (die in vlucht 11 zat die op 11/9/01 het WTC binnenvloog). Over verlies en de dood maakte hij in 2006 de hartverscheurende CD Ash Wednesday. Drie jaar later volgde Elvis Perkins In Dearland en nu in 2015 is er plaat nummer 3: I Aubade. Folk en indie in het verlengde van het meer experimentele werk van Elliot Smith, Bonnie Prince Billy en Bon Iver. Dromerige en prachtige melodieën, impressionistische en persoonlijke teksten en muziek waarvoor ieder instrument en ieder geluid uit de kast wordt gehaald. Vreemd en toegankelijk tegelijk. Baanbrekende hippiemuziek van nu. Ongelooflijk goed.

Miraculous Mule :: Blues Uzi

Blues Uzi is een mini-CD van het Britse trio Miraculous Mule. Wederom duiken ze diep in de blues en doen daar iets volstrekt eigens mee. Alsof een jonge Eric Clapton en Captain Beefheart op een zwoele zaterdagavond in een bluesclub in Mississippi mee moesten spelen met R.L. Burnside. Naast eigen nummers interpreteren ze hier ook Blind Willie Johnson en Rev. Sister Mary Nelson. Het resultaat is muziek die stampt, swingt en zweet.

Dudley Taft :: Screaming In The Wind

Screaming In The Wind van de Amerikaanse bluesrocker Dudley Taft begint met een cover van Skip James’ Hard Time Killing Floor Blues waar Cream trots op zou zijn geweest. Het zet de toon voor een CD die even ouderwets als tijdloos is. Psychedlisch, swingend als een trein. Er is nog een cover van Freddie Kings Pack It Up, er is ZZ Top-boogie en Taft kan behalve gitaar spelen ook lekkere nummers schrijven. Ruim 50 minuten spatten de vonken er af. Topper in zijn genre.

Brigitte DeMeyer :: Savannah Road

De ouders van Brigitte DeMeyer komen uit Duitsland en België, maar verder is ze zo Amerikaans als wat. Sinds 2010 woont ze in Nashville en op haar zesde CD Savannah Road werkt ze nauw samen met de geniale Will Kimbrough. Dat levert prachtige liedjes op en inventief en ingetogen spel. Onderhuids echter druipt de spanning ervan af. Want wat een stem heeft DeMeyer! Zelfs als ze fluistert heeft ze meer soul dan welke andere hedendaagse zangeres ook. Savannah Road is een meesterwerk, een zuidelijke broeierige mix van blues, folk en jazz zoals die al lang niet meer gemaakt is.

Henhouse Prowlers :: Breaking Ground

De Henhouse Prowlers komen uit Chicago en maken traditionele bluegrass. Razendsnel en virtuoos. Wat hun CD Breaking Ground tot zo’n succes maakt, behalve hun sublieme spel, zijn echter hun eigen nummers. De wals Drunk Again is een van de hoogtepunten; geweldige tekst, even zo fraaie melodie. Verrassend is hun cover van de soulklassieker Ain’t Too Proud To Beg. En voor de broodnodige variatie aarzelen de Prowlers ook niet om af en toe een sentimentele ballad te spelen.

The Wood Brothers :: The Muse

The Wood Brothers, bassist Chris en gitarist Oliver, hebben met The Muse waarschijnlijk de beste Americana-CD van 2014 afgeleverd. Onder leiding van producer Buddy Miller benaderen ze moeiteloos het niveau van The Band en The Avett Brothers. Alle invloeden, van oude blues en jazz tot rootsy funk en gospel, komen genadeloos samen. De stemmen van de broers vullen aan en tuimelen over elkaar, de liedjes zijn subliem. Warm, spannend en toegankelijk.

Miraculous Mule :: Deep Fried

De smerigste plaat van het jaar, in de beste betekenis van het woord, is Deep Fried. Het is het debuut van het Londense trio Miraculous Mule. Ze klinken als een kruising van Outsiders, Captain Beefheart, Nick Cave en Mike Gunther. Oude blues en gospel is het uitgangspunt, maar wat ze daarmee doen is ronduit verbluffend. De opnamemeters slaan voortdurend uit richting rood. Naast een handvol traditionals schrijven ze zelf ook liedjes die zo uit de pen van Robert Johnson zouden kunnen vloeien. Of uit die van de geniale Blind Willie Johnson, waarvan ze hier Lord, I Just Can’t keep From Crying coveren.

Tinsley Ellis :: Midnight Blue

Op If The River Keeps Rising, het openingsnummer van de CD Midnight Blue, doet meestergitarist Tinsley Ellis uit Atlanta, Georgia een dappere poging Led Zeppelin naar de kroon te steken. En verdomd, het had niet misstaan op een Zep-LP. Fenomenaal. Zoals alle tien nummers op Midnight Blue klinken als een klok en hij steeds weer nieuwe wegen bewandelt met zijn bluesrock. Hij aarzelt niet er een New Orleans-shuffle tegenaan te gooien of zijn liefde voor Ray Charles te betuigen. Ellis bewijst wederom dat hij de onbetwiste top is in zijn genre.

Fred Eaglesmith :: Tambourine

De in Nederland wereldberoemde Canadees Fred Eaglesmith heeft met Tambourine op de grens van 2013 en 2014 zijn meest poppy album ooit afgeleverd. Jaren zestig pop wel te verstaan. De bron ligt in 1966. Het is Bob Dylan’s Blonde On Blonde, het garage-geluid van Question Mark & The Mysterians, soul, de opkomst van de psychedelica. De teksten zijn zoals altijd ontroerend, grappig en écht. Engineer is de tranentrekker van het jaar en Can’t Dance klinkt met zijn orgeltje nu al als een klassieker met het geniale refrein: ‘I love my electric guitar/I love it when I play it way too loud/I ain’t never gonna be a star/But I sure do know how to please a crowd.’ Zo is het maar net.

Guy Forsyth :: The Freedom To Fail

In het begin van zijn carrière beperkte Guy Forsyth uit Austin, Texas zich tot de blues. Dat keurslijf wierp hij langzaam maar zeker af. Hij is nu een rootsrocker met een eigen visie, iemand die nog maar weinig grenzen kent. Op The Freedom To Fail laat hij de luisteraar van de ene in de andere verbazing tuimelen. Van de hard rockende opener Red Dirt ga je naar de fenomenale gospel Sink ‘Em Low (The Holler) en dan is er deep soul in het ontroerende The Things That Matter. Dit is, wat je noemt, hart-en-ziel muziek.

Rudy & his Fascinators :: Drummer Girl

Rudy & His Fascinators is het trio van het al decennia meedraaiende Groningse gitaarwonder Rudy Lentze en Drummer Girl is hun tweede CD. De intenties zijn snel duidelijk: deze muziek is een meeslepende smeltkroes van Black Keys, Ry Cooder en Urban Dance Squad. Als Lentze de slidegitaar laat gieren zoals in The Joy Of Sliding In dan blijf je als luisteraar met open mond achter. Wat een power, wat een sound! Blues, folk, rock, country, jazz, het wordt allemaal volstrekt logisch tot één eigen geluid gesmeed. En dan schrijft veteraan Lentze ook nog eens het ene na het andere pakkende liedje en is zijn coverkeuze spectaculair (Jimmie Rodgers’ Waiting For A Train) en krijgt hij hulp van T99’s Mischa den Haring. Drummer Girl is top.

Kris Kristofferson :: Feeling Mortal

Feeling Mortal is de 28ste LP/CD van de inmiddels 76-jarige Kris Kristofferson. Het is ook deel drie van een sublieme ouwedag-trilogie die in 2006 begon met This Old Road en vervolgd werd met Closer To The Bone in 2009. Alledrie zijn ze geproduceerd door Don Was en het is werkelijk ongelooflijk hoeveel zeggingskracht de oude man nog heeft. Dit is schaamteloos eerlijke muziek. Naast alle persoonlijke ontboezemingen komt hij ook met Ramblin’ Jack, een meer dan ontroerend eerbetoon aan folky Ramblin’ Jack Elliott. De mens Kistofferson mag dan naar zijn einde lopen, zijn muziek is zonder twijfel onsterfelijk.