De smerigste plaat van het jaar, in de beste betekenis van het woord, is Deep Fried. Het is het debuut van het Londense trio Miraculous Mule. Ze klinken als een kruising van Outsiders, Captain Beefheart, Nick Cave en Mike Gunther. Oude blues en gospel is het uitgangspunt, maar wat ze daarmee doen is ronduit verbluffend. De opnamemeters slaan voortdurend uit richting rood. Naast een handvol traditionals schrijven ze zelf ook liedjes die zo uit de pen van Robert Johnson zouden kunnen vloeien. Of uit die van de geniale Blind Willie Johnson, waarvan ze hier Lord, I Just Can’t keep From Crying coveren.
Advertisements
Op If The River Keeps Rising, het openingsnummer van de CD Midnight Blue, doet meestergitarist Tinsley Ellis uit Atlanta, Georgia een dappere poging Led Zeppelin naar de kroon te steken. En verdomd, het had niet misstaan op een Zep-LP. Fenomenaal. Zoals alle tien nummers op Midnight Blue klinken als een klok en hij steeds weer nieuwe wegen bewandelt met zijn bluesrock. Hij aarzelt niet er een New Orleans-shuffle tegenaan te gooien of zijn liefde voor Ray Charles te betuigen. Ellis bewijst wederom dat hij de onbetwiste top is in zijn genre.
De in Nederland wereldberoemde Canadees Fred Eaglesmith heeft met Tambourine op de grens van 2013 en 2014 zijn meest poppy album ooit afgeleverd. Jaren zestig pop wel te verstaan. De bron ligt in 1966. Het is Bob Dylan’s Blonde On Blonde, het garage-geluid van Question Mark & The Mysterians, soul, de opkomst van de psychedelica. De teksten zijn zoals altijd ontroerend, grappig en écht. Engineer is de tranentrekker van het jaar en Can’t Dance klinkt met zijn orgeltje nu al als een klassieker met het geniale refrein: ‘I love my electric guitar/I love it when I play it way too loud/I ain’t never gonna be a star/But I sure do know how to please a crowd.’ Zo is het maar net.
In het begin van zijn carrière beperkte Guy Forsyth uit Austin, Texas zich tot de blues. Dat keurslijf wierp hij langzaam maar zeker af. Hij is nu een rootsrocker met een eigen visie, iemand die nog maar weinig grenzen kent. Op The Freedom To Fail laat hij de luisteraar van de ene in de andere verbazing tuimelen. Van de hard rockende opener Red Dirt ga je naar de fenomenale gospel Sink ‘Em Low (The Holler) en dan is er deep soul in het ontroerende The Things That Matter. Dit is, wat je noemt, hart-en-ziel muziek.
Rudy & His Fascinators is het trio van het al decennia meedraaiende Groningse gitaarwonder Rudy Lentze en Drummer Girl is hun tweede CD. De intenties zijn snel duidelijk: deze muziek is een meeslepende smeltkroes van Black Keys, Ry Cooder en Urban Dance Squad. Als Lentze de slidegitaar laat gieren zoals in The Joy Of Sliding In dan blijf je als luisteraar met open mond achter. Wat een power, wat een sound! Blues, folk, rock, country, jazz, het wordt allemaal volstrekt logisch tot één eigen geluid gesmeed. En dan schrijft veteraan Lentze ook nog eens het ene na het andere pakkende liedje en is zijn coverkeuze spectaculair (Jimmie Rodgers’ Waiting For A Train) en krijgt hij hulp van T99’s Mischa den Haring. Drummer Girl is top.
Malcolm Holcombe (1955) uit North Carolina heeft in zijn leven zoveel gedronken en zoveel drugs gebruikt dat hij eigenlijk al lang dood had moeten zijn. Gelukkig is dat niet het geval en mogen wij genieten van zijn unieke muziek. Down The River is alweer zijn negende CD en hij heeft hulp gekregen van vrienden en fans. De geniale Darrell Scott speelt gitaar, banjo en dobro, Emmylou Harris doet de achtergrondzang op In Your Mercy en Steve Earle is de duetpartner in het fantastische Trail O’Money. Maar het is toch vooral Holcombe die met zijn grommende en soms ronduit boze zang van Down The River een meesterwerk maakt. 
De Canadese Treasa Levasseur slaat genadeloos toe op haar derde CD Broad. Dit is Norah Jones zonder rode wijn, kaas en kaarslicht. Dit is Janis Joplin zonder het teveel aan whiskey en drugs. Ze is een geweldige songwriter geworden en hoe ze hier Randy Newman’s God’s Song covert tart iedere beschrijving, zo hartverscheurend. Met name de liedjes waarop ze zich laat begeleiden door de band MonkeyJunk behoren tot de allerbeste muziek van dit jaar.
Morgan O’Kane haalt het beste naar boven bij journalisten. ‘Als Uncle Dave Macon zou trouwen met Bruce Springsteen dan zou Morgan O’Kane hun kind zijn,’ zegt Michael Jonathan. ‘Als Jimi Hendrix de banjo speelde, dan zou dat klinken als O’Kane,’ schrijft The Record. Eerlijk is eerlijk, de muziek van O’Kane op Pendulum is inderdaad bijzonder en ronduit sensationeel. Opzwepende bluegrass, wilde zang, ruwe eigen liedjes. Een van de meest speciale CD’s van het jaar.
Brigitte DeMeyer is een Amerikaanse van Duits-Belgische afkomst. Na wat omzwervingen door de Verenigde Staten is ze nu neergestreken in Nashville, waar ze Rose Of Jericho heeft opgenomen, opnieuw met hulp van Brady Blade, drummer van Emmylou Harris en Daniel Lanois. Het is de beste cd uit haar carrière. Ze lijkt haar definitieve vorm gevonden te hebben. Dit is country met een forse portie deep soul. Haar stem heeft nog nooit zo goed geklonken, de liedjes zijn zonder uitzondering top, de muziek is dankzij topmuzikanten als Sam Bush en Mike Henderson fenomenaal. Het maakt Rose Of Jericho tot een meesterwerk. 
Het was even wachten op de opvolger van Kevn Kinney’s meesterwerk Comin’ Round Again, maar nu, vijf jaar later, is er dan A Good Country Mile. Bijgestaan door producer Anton Fier en diens Golden Palominos is dit Kinney op zijn allerbest; een combi van Neil Young en Led Zeppelin. Keihard en lief, elektrisch en akoestisch. Met een verrassende cover van Jason Isbell’s Never Gonna Change en een handvol fantastische eigen nummers met als absolute hoogtepunt het bijna tien minuten durende titelnummer, een instant klassieker. 
De nieuwe cd van de Texaanse zangeres Glenna Bell heeft een perfecte titel: Perfectly Legal: Songs Of Sex, Love And Murder. In de beste Lucinda Williams-traditie knauwt, snauwt en zingt ze acht liedjes over sex, liefde en moord.
De nieuwe CD van de Californische cultmuzikant Stan Ridgway heet Neon Mirage is even uniek als zijn voorgangers. Er is bijna niemand die zo mooi kan praatzingen als Ridgway; alsof hij een duistere gangsterfilm of western aan het inspreken is. Filmisch, vreemd, lief en toch toegankelijk. Mooie teksten, deze keer nogal eens over de dood, omdat hij wat vrienden en familie is kwijtgeraakt tijdens het maken van Neon Mirage. Extra attracties: twee nummers zijn geproduceerd door Americana-godfather Dave Alvin en hij covert Bob Dylan’s Lenny Bruce. Heel bijzonder. 