Het echtpaar Kim & Scott Collins uit Nashville laat zich niet uit het veld slaan door de borstkanker van Kim. Integendeel, hun nieuwe CD Let’s Die Together is een ultieme liefdesplaat. Daarop zijn ze de punky versie van Gram Parsons en Emmylou Harris en de Everly Brothers, geduchte concurrenten van Robert Plant & Patti Griffin en Gillian Welch & Dave Rawlings, soortgenoten van Shovels & Rope en The White Stripes. Prachtliedjes, prachtzang, prachtspel. Wat een energie, wat een rebellie. Dit is rootsmuziek zonder grenzen.
Jason Ringenberg was eigenlijk wel klaar met zijn muzikale carrière. Hij had geschiedenis geschreven met de cowpunk-band Jason & The Scorchers en met fraaie soloplaten. Hij deed nog shows als Farmer Jason en was tevreden met een bestaan als boer. Tot hij opeens een uitnodiging kreeg om een maand lang artist-in-residency te zijn in Sequoia National Park. En daar kwam het heilig vuur terug. Stand Tall is het resultaat. Gedreven country met een punkhouding. Alsof hij weer 30 is. Prijsnummer van deze prijsplaat is God Bless The Ramones. Zoals Jason zelf zegt: ‘Volgens mij het enige nummer met God én The Ramones in de titel.’ Wij zouden willen zeggen: ‘God bless the return of Jason Ringenberg!’
De groep Bellwether uit Minneapolis was een van de beste en meest onderschatte bands die de alt.country-beweging heeft voortgebracht. Wat jaren geleden trok het kwartet de stekker uit het stopcontact. Helaas. Het goede nieuws is dat frontman J Peterson nu Translation Blues heeft uitgebracht. En dat is, in de beste Bellwether-traditie, een adembenemend mooi mini-album. Peterson zelf omschrijft hoe hij het nummer Good Luck wilde laten klinken: als honky tonk impressionisme, als een trieste jukebox in een oud café. Zo hartverscheurend klinken alle zeven liedjes op Translation Blues.
Suzanne Santo acteert (Law & Order, Without A Trace), is de helft van het fijne Americana-duo HONEYHONEY en levert met het door Butch Walker geproduceerde Ruby Red een verrassend solodebuut af. De muziek beweegt zich tussen Gillian Welch-achtige gothic country en orkestrale pop. Haar teksten zijn ronduit briljant. Zelden heeft een vrouw zo gedurfd en onverbloemd gezongen over seks als Santo in openingsnummer Handshake, zelden droop er zoveel bloed uit de mond van een vrouw als in The Wrong Man. Santo is een vrouw met ballen en Ruby Red is een verbluffend debuut.
Abe Partridge komt uit het Zuiden van de Verenigde Staten, was predikant en militair in oorlogstijd. Maar hij is, zoals zijn tweede CD Cotton Fields And Blood For Days bewijst, vooral een volstrekt unieke singer/songwriter, wiens liedjes zonder uitzondering de impact van korte verhalen hebben. De instrumentatie is sober, de stem van Partridge heeft dezelfde schuurpapier-kwaliteit als Tom Waits en zijn held is Son House. Negen verpletterend goede nummers. Eén daarvan heeft de fraaie titel: Ride Willie Ride (Or Thoughts I Had While Contemplating Both The Metaphysical Nature Of Willie Nelson And His Harassment By The Internal Revenu Service). Partridge is een genie en Cotton Fields And Blood For Days is dé muzikale verrassing van het jaar. Ongelooflijk goed.
Valparaiso is de naam van een mythische havenstad in Chili. Het is nu ook de naam van een mythische band met zijn wortels in Parijs en uit de as herrezen van de legendarische cultband Jack The Ripper. De debuut-plaat van Valparaiso, geproduceerd door P.J. Harvey-sidekick John Parish, heet Broken Homeland. Een prachtplaat, mede dankzij gasten als o.a. Howe Gelb, Phoebe Killdeer, een van de glorieuze stemmen van Novelle Vague en Dominique A. Mysterieus en meeslepend in de traditie van Giant Sand, Calexico en Tindersticks. Muziek die blijft verrassen en waar je nooit op uitgeluisterd raakt. Een van de allermooiste CD’s van 2017.
Matt Haeck krijgt op Late Bloomer hulp van onder anderen gitarist Aaron Lee Tasjan en zangeres Elizabeth Cook. Dat zegt iets over de status die hij heeft onder collega’s. En terecht, want Late Bloomer is een eersteklas Americana-album. Haeck is geen nieuwlichter, maar binnen de grenzen van het genre is hij de absolute top met zijn ontroerende liedjes over depressies, scheidingen en drank. En dankzij de stevige begeleiding en soms keiharde gitaren wordt het nooit sentimenteel.
The Legendary Shack Shakers zijn zonder concurrentie de vreemdste band die Nashville, en misschien wel het hele Zuiden van Amerika, heeft voortgebracht. Hillbilly, punk, blues, surf, rock. Stop het in een blender en laat het er daarna in de hoogste versnelling uitspatten. Met The Southern Surreal vieren ze hun 20-jarig jubileum. De muziek is wat toegankelijker geworden, het tempo ligt soms wat lager, de liedjes zijn echte liedjes. Maar gebleven is de maniakale gekte die van de Shack Shakers een van de spannendste groepen aller tijden maakt. Let ook op de sublieme gastbijdrage van acteur Billy Bob Thornton in het spookachtige The Dog Was Dead.
Derek Fudesco van The Cave Singers en Amber Webber van Black Mountain zijn samen Kodiak Deathbeds. Vreemde naam voor een duo uit Seattle dat ook meer dan vreemde muziek maakt op hun debuut, vernoemd naar de band. De sobere akoestische gitaar van Fudesco (geen solo’s), de hemelse stem van Webber (geen fratsen). Dat is het. Nou nee, niet helemaal. Wat er vooral is, zijn tien fabelachtig mooie liedjes. Folk zoals folk nog nooit geklonken heeft. Openingsnummer Never Change gaat sowieso meedingen naar de prijs voor het beste liedje van 2015. Hoe kleine muziek groot kan zijn.
Brent Best is nog steeds de leider van een van de allerbeste en opwindendste rootsbands ooit, Slobberbone uit Denton, Texas. Maar nu is er zijn eerste solo-CD: Your Dog, Champ. Iets bedachtzamer en wat meer country dan de alle-remmen-los aanpak van Slobberbone. Maar uiteindelijk is het wederom muziek met ballen. Liedjes die stuk voor stuk films zijn met verhalen over mensen met wie het niet per se goed afloopt. Best is geweldig bij stem, de melodieen zijn krachtig, de muziek avontuurlijk. Literaire rock ‘n’ roll in de beste Texaanse traditie. Kandidaat CD van het jaar.
The Westies was een bende die in de jaren 70 en 80 de New Yorkse wijk Hell’s Kitchen onveilig maakte. Nu is het de band van Michael McDermott uit Chicago en zijn vriendin Heather Horton. Hun debuut West Side Stories is op elk gebied een knock out. Er zijn de altijd eerlijke, soms gewelddadige teksten en er is de ingehouden muziek waar de spanning vanaf druipt. Dylan, Waits, Springsteen, die traditie. ‘Muziek die je hart doet bloeden,’ schreef auteur T.J. English. Zo is het maar net.
Automat is een Berlijns trio dat grenzen verlegt. Wat ze maken is niet alleen muziek, het is ook kunst. Plusminus is een grotendeels instrumentale CD waarin de bas prominent tekeer gaat als een allesvernietigende tank. Daardoor is Plusminus de soundtrack van een oorlog. Broeierige en rommelende dub, techno. Hypnotiserend. Waarschuwing: luisteren naar Automat werkt verslavend. Het is het ritme van de moderne tijd. Subliem.
Delta Moon uit Atlanta, Georgia maakt al jaren rauwe en eerlijke moerasblues. Er is de gruizige stem van Tom Gray en de twee duellerende slidegitaren. De eigen liedjes zijn allemaal meer dan oké, de covers altijd goed gekozen. Op hun nieuwste, Low Down, is het titelnummer van de hand van Tom Waits, er is Bob Dylan’s Down In The Flood en er is de Skip James-klassieker Hard Times Killing Floor Blues. Delta Moon is een combinatie van Tony Joe White en Creedence Clearwater Revival. Een ouderwets groovende band met een ouderwets swingende CD.
De Ier Ben Reel behoort tot de eredivisie van de Europese Americana. Hij was de afgelopen jaren op tournee met Tommy Womack, het miskende genie uit Nashville, en legende Eric Andersen. Dat geeft aan hoe groot zijn status is. Zijn zevende album, simpelweg 7th getiteld, bewijst eens te meer hoe goed hij is. Prachtige liedjes, een stem die steeds meer soul krijgt. En hij aarzelt niet zijn band flink tekeer te laten gaan. Hoogtepunten zijn de rockende opener Lucky Streak en het met David Olney geschreven God’s Song.
De gitaren gaan tekeer als de duivel: hard, dreinend, fuzzy, soms verzuipend in feedback. Dat is California X uit Massachusetts die met hun tweede CD Nights In The Dark compleet door het lint gaan. Hier waart de geest rond van de vroege Velvet Underground, van The Jesus And Mary Chain, van Dinosaur Jr. Ruim 35 minuten lawaai van het beste soort. Wat het allemaal meer dan geweldig maakt, is dat de band ook nog eens het ene na het andere prachtliedje produceert. Een openbaring.
Het echtpaar Kim & Scott Collins uit Nashville laat zich niet uit het veld slaan door de borstkanker van Kim. Integendeel, hun nieuwe CD Let’s Die Together is een ultieme liefdesplaat. Daarop zijn ze de punky versie van Gram Parsons en Emmylou Harris en de Everly Brothers, geduchte concurrenten van Robert Plant & Patti Griffin en Gillian Welch & Dave Rawlings, soortgenoten van Shovels & Rope en The White Stripes. Prachtliedjes, prachtzang, prachtspel. Wat een energie, wat een rebellie. Dit is rootsmuziek zonder grenzen.
The Legendary Shack Shakers zijn zonder concurrentie de vreemdste band die Nashville, en misschien wel het hele Zuiden van Amerika, heeft voortgebracht. Hillbilly, punk, blues, surf, rock. Stop het in een blender en laat het er daarna in de hoogste versnelling uitspatten. Met The Southern Surreal vieren ze hun 20-jarig jubileum. De muziek is wat toegankelijker geworden, het tempo ligt soms wat lager, de liedjes zijn echte liedjes. Maar gebleven is de maniakale gekte die van de Shack Shakers een van de spannendste groepen aller tijden maakt. Let ook op de sublieme gastbijdrage van acteur Billy Bob Thornton in het spookachtige The Dog Was Dead.
Derek Fudesco van The Cave Singers en Amber Webber van Black Mountain zijn samen Kodiak Deathbeds. Vreemde naam voor een duo uit Seattle dat ook meer dan vreemde muziek maakt op hun debuut, vernoemd naar de band. De sobere akoestische gitaar van Fudesco (geen solo’s), de hemelse stem van Webber (geen fratsen). Dat is het. Nou nee, niet helemaal. Wat er vooral is, zijn tien fabelachtig mooie liedjes. Folk zoals folk nog nooit geklonken heeft. Openingsnummer Never Change gaat sowieso meedingen naar de prijs voor het beste liedje van 2015. Hoe kleine muziek groot kan zijn.
Brent Best is nog steeds de leider van een van de allerbeste en opwindendste rootsbands ooit, Slobberbone uit Denton, Texas. Maar nu is er zijn eerste solo-CD: Your Dog, Champ. Iets bedachtzamer en wat meer country dan de alle-remmen-los aanpak van Slobberbone. Maar uiteindelijk is het wederom muziek met ballen. Liedjes die stuk voor stuk films zijn met verhalen over mensen met wie het niet per se goed afloopt. Best is geweldig bij stem, de melodieen zijn krachtig, de muziek avontuurlijk. Literaire rock ‘n’ roll in de beste Texaanse traditie. Kandidaat CD van het jaar.
The Westies was een bende die in de jaren 70 en 80 de New Yorkse wijk Hell’s Kitchen onveilig maakte. Nu is het de band van Michael McDermott uit Chicago en zijn vriendin Heather Horton. Hun debuut West Side Stories is op elk gebied een knock out. Er zijn de altijd eerlijke, soms gewelddadige teksten en er is de ingehouden muziek waar de spanning vanaf druipt. Dylan, Waits, Springsteen, die traditie. ‘Muziek die je hart doet bloeden,’ schreef auteur T.J. English. Zo is het maar net.
Automat is een Berlijns trio dat grenzen verlegt. Wat ze maken is niet alleen muziek, het is ook kunst. Plusminus is een grotendeels instrumentale CD waarin de bas prominent tekeer gaat als een allesvernietigende tank. Daardoor is Plusminus de soundtrack van een oorlog. Broeierige en rommelende dub, techno. Hypnotiserend. Waarschuwing: luisteren naar Automat werkt verslavend. Het is het ritme van de moderne tijd. Subliem.
Delta Moon uit Atlanta, Georgia maakt al jaren rauwe en eerlijke moerasblues. Er is de gruizige stem van Tom Gray en de twee duellerende slidegitaren. De eigen liedjes zijn allemaal meer dan oké, de covers altijd goed gekozen. Op hun nieuwste, Low Down, is het titelnummer van de hand van Tom Waits, er is Bob Dylan’s Down In The Flood en er is de Skip James-klassieker Hard Times Killing Floor Blues. Delta Moon is een combinatie van Tony Joe White en Creedence Clearwater Revival. Een ouderwets groovende band met een ouderwets swingende CD.
De Ier Ben Reel behoort tot de eredivisie van de Europese Americana. Hij was de afgelopen jaren op tournee met Tommy Womack, het miskende genie uit Nashville, en legende Eric Andersen. Dat geeft aan hoe groot zijn status is. Zijn zevende album, simpelweg 7th getiteld, bewijst eens te meer hoe goed hij is. Prachtige liedjes, een stem die steeds meer soul krijgt. En hij aarzelt niet zijn band flink tekeer te laten gaan. Hoogtepunten zijn de rockende opener Lucky Streak en het met David Olney geschreven God’s Song.
De gitaren gaan tekeer als de duivel: hard, dreinend, fuzzy, soms verzuipend in feedback. Dat is California X uit Massachusetts die met hun tweede CD Nights In The Dark compleet door het lint gaan. Hier waart de geest rond van de vroege Velvet Underground, van The Jesus And Mary Chain, van Dinosaur Jr. Ruim 35 minuten lawaai van het beste soort. Wat het allemaal meer dan geweldig maakt, is dat de band ook nog eens het ene na het andere prachtliedje produceert. Een openbaring.