Bintangs uit Beverwijk bestaan 60 jaar en het goede nieuws is dat ze op hun nieuwe plaat These Hands nog steeds klinken als een stel jonge honden. Tien nummers, voor het merendeel geschreven door oprichter Frank Kraaijeveld, waar de energie vanaf spat. Er is subliem gitaarwerk van Dagomar Jansen en Marco Nicola en Dr. John-achtige zang van Frank Kraaijeveld. Naast de eigen nummers is er een cover van Chuck Berry (Back To Memphis) en een prachtige versie van Sweet Louisa, een nummer van Franks broer Arti, de in 2018 gestorven medeoprichter van de groep. Bintangs werden altijd de Nederlandse Rolling Stones genoemd. These Hands maakt hun reputatie volledig waar.
De nieuwe plaat van Garrett T. Capps, het eigenzinnige countryfenomeen uit San Antonio, Texas, heet I Love San Antone en opent heel toepasselijk met een ode aan zijn woonplaats. I Like Austin, But I Love San Antone is Capps op zijn allerbest. Hard rockende honky tonk met een Sir Douglas Quintet-achtig orgeltje. De plaat sluit af met een cover van Capps’ held Doug Sahm: Goodbye San Antonio, Hello Amsterdam. Daar tussendoor levert Capps weer een stel fantastische eigen nummers af, krijgt hij hulp van accordeonist Santiago Jimenez Jr. in de Tex Mex-klassieker Margarita, Margarita en covert hij Jethro Tull’s Locomotive Breath. I Love San Antone is een feestplaat van de eerste orde en bewijst opnieuw dat Garrett T. Capps de koning van de rebelse country is, de enige echte space cowboy!
Liz Meyer, geboren in Washington D.C. en sinds midden jaren tachtig woonachtig in Nederland, stierf in 2011. Om die trieste gebeurtenis te herdenken brengt Strictly Country Records haar meesterlijke album Womanly Arts uit 1994 opnieuw uit. Op de tien nummers, voor het grootste deel zelf geschreven, wordt ze bijgestaan door de eredivisie van de bluegrass en country; onder andere Emmylou Harris, Jerry Douglas, Sam Bush, Byron Berline en Bela Fleck. Womanly Arts is een prachtplaat, die concurreert met het beste werk van Linda Ronstadt.
Jason Ringenberg heeft zijn plaats in de geschiedenisboeken al lang veilig gesteld door zijn baanbrekende werk met de cowpunk band Jason & The Scorchers. Gelukkig liet hij het daar niet bij. Hoewel hij soms wel eens overwoog om fulltime boer te worden, verschenen er toch met grote regelmaat soloplaten. Zijn nieuwe, getiteld Rhinestoned, is misschien wel zijn beste en in ieder geval zijn meest politieke. Het is een particuliere geschiedenis van de countrymuziek. Met bijvoorbeeld een hartverscheurende cover van The Storms Are On The Ocean van The Carter Family en een frontale aanval op het hedendaagse Nashville in Nashville Without Rhinestones. Het maakt van Rhinestoned een even dappere als fraaie plaat.
Dieter van der Westen is leider van de Nederlands-Marokkaanse band Kasba en maakt onder zijn eigen naam folk en Americana. Zijn broer Eric is een veelgevraagde (contra)bassist in de jazz. De Tilburgse broers hebben de corona-tijd aangegrepen om voor het eerst samen een plaat te maken en The Sun Will Rise Again mag er zijn. Acht eigen nummers van Dieter en drie traditionals. Folk met jazz-invloeden die soms doet denken aan Richard Thompson. Dieter is een fantastische gitarist en zanger, Eric een fenomenale bassist. De liedjes mogen er zijn, maar het is toch vooral het sublieme samenspel dat The Sun Will Rise Again zo goed maakt.
Hummingbird is het overrompelende debuut van de piepjonge Nederlandse zangeres NinaLynn, echte naam Nina Woerden. Tien eigen nummers, die zich begeven op het gebied waar Americana, pop, folk en soms zelfs swingjazz elkaar kruisen. De liedjes, met uitschieters als Freebird en Head Over Heart, nestelen zich onmiddellijk in je hoofd, de produktie van multi-instrumentalist Janos Koolen doet vooral dankzij de gitaarpartijen Buddy Miller-achtig aan en de stem van NinaLynn doet denken aan Emmylou Harris, Alison Krauss, Taylor Swift en Norah Jones. Hummingbird is een even volwassen als verrassende plaat.
Our Man In The Field is de naam die de Engelsman Alexander Ellis zichzelf toegeëigend heeft en die helemaal bij hem past. Het zijn verhalen over zijn omzwervingen over de wereld. The Company Of Strangers is de titel van zijn debuut en die ligt in het verlengde van het werk van de jonge Neil Young. Er is de pedal steel die de muziek iets triests en tijdloos geeft. Maar behalve de fraaie muziek, zijn het toch vooral de liedjes die indruk maken en die The Company Of Strangers tot iets bijzonders maakt.
The Snarlin’ Yarns komen uit Ogden, Utah en maakten de reis naar Water Valley, Mississippi om hun debuutplaat Break Your Heart op te nemen. Het resultaat is ronduit overrompelende folk, blues en country met een punkachtige rauwe benadering. Inspiratie vindt het kwartet in de muziek uit de eerste helft van de vorige eeuw, maar ze hebben daar ook de samenzang van The Band en de onbezonnenheid van The Pogues aan toegevoegd. De tien eigen nummers zijn stuk voor stuk bovengemiddeld goed en maken van Break Your Heart een tijdloze topplaat.
Na een stilte van tien jaar in verband met kanker is Scott McClatchy terug. De rootsrocker uit Philadelphia, tegenwoordig residerend in New York, krijgt op Six Of One hulp van vrienden als Eric Ambel en Tommy Womack en hij heeft een blazerssectie aan zijn band toegevoegd. Dat zorgt voor een vet rhythm & blues-geluid dat doet denken aan de gloriedagen van Little Steven & The Disciples Of Soul. Naast een serie geslaagde eigen nummers covert McClatchy onder andere Graham Parker (Heat Treatment) en The Band (Ophelia). Scott McClatchy is terug en dat is verdomd goed nieuws.
Love Your Work heet het sensationele derde album van Eight Rounds Rapid. De groep uit het Engelse Southend is een mix van pubrock, punk en new wave. Geen wonder ook want de als een beest tekeer gaande gitarist Simon Johnson is de zoon van Dr. Feelgood’s gitarist Wilko Johnson en zanger David Alexander klinkt qua grimmigheid als de zoon van Johnny Rotten. De liedjes zijn meer dan goed, maar wat Eight Rounds Rapid vooral zo speciaal maakt is de urgentie van hun muziek. Het klinkt allemaal alsof de duivel ze op de hielen zit, of ieder nummer het laatste is wat ze mogen spelen. Het is zeer de vraag of er in 2020 nog betere platen in Engeland gemaakt zullen worden.
Mike Mattison is in het dagelijks leven zanger in de succesvolle Tedeschi Trucks Band. Voor die groep schrijft hij ook bovengemiddeld goede nummers. Daarnaast heeft hij een bescheiden solocarrière die met Afterglow echter wel eens in een fikse stroomversnelling zou kunnen komen. Want Afterglow is helemaal Mattison: zijn soulvolle stem en zijn verdomd fijne liedjes. Southern rock, Creedence Clearwater Revival, maar ook country. In Charlie Idaho klinkt hij als een laid back-versie van Neil Young & Crazy Horse en in Deadbeat horen we hoe Elvis Costello zou klinken als hij een Amerikaan was. Afterglow is een plaat met doorleefde muziek van een zelfbewuste muzikant die een plek in de schijnwerpers verdient.
Nadat Jake La Botz -toen nog woonachtig in Chicago, tegenwoordig residerend in Nashville- twintig jaar geleden afkickte van de heroïne begon hij serieus met meditatie. Hij geeft nu lessen aan huis en in de gevangenis, een plek die hij goed kent. Hij is ook een uitstekende acteur, maar een nog betere schrijver en muzikant. De liedjes op zijn nieuwe CD They’re Coming For Me, van het paranoïde titelnummer tot het ontroerende Bankrobber’s Lament zijn stuk voor stuk geweldige literaire verhaaltjes en de muziek beweegt zich ergens op de kruising van Dr. John en Tom Waits en is een fijne mix van country, blues en jazz. Het maakt van They’re Coming For een van de beste platen van 2019.
Het echtpaar Kim & Scott Collins uit Nashville laat zich niet uit het veld slaan door de borstkanker van Kim. Integendeel, hun nieuwe CD Let’s Die Together is een ultieme liefdesplaat. Daarop zijn ze de punky versie van Gram Parsons en Emmylou Harris en de Everly Brothers, geduchte concurrenten van Robert Plant & Patti Griffin en Gillian Welch & Dave Rawlings, soortgenoten van Shovels & Rope en The White Stripes. Prachtliedjes, prachtzang, prachtspel. Wat een energie, wat een rebellie. Dit is rootsmuziek zonder grenzen.
Jason Ringenberg was eigenlijk wel klaar met zijn muzikale carrière. Hij had geschiedenis geschreven met de cowpunk-band Jason & The Scorchers en met fraaie soloplaten. Hij deed nog shows als Farmer Jason en was tevreden met een bestaan als boer. Tot hij opeens een uitnodiging kreeg om een maand lang artist-in-residency te zijn in Sequoia National Park. En daar kwam het heilig vuur terug. Stand Tall is het resultaat. Gedreven country met een punkhouding. Alsof hij weer 30 is. Prijsnummer van deze prijsplaat is God Bless The Ramones. Zoals Jason zelf zegt: ‘Volgens mij het enige nummer met God én The Ramones in de titel.’ Wij zouden willen zeggen: ‘God bless the return of Jason Ringenberg!’
De groep Bellwether uit Minneapolis was een van de beste en meest onderschatte bands die de alt.country-beweging heeft voortgebracht. Wat jaren geleden trok het kwartet de stekker uit het stopcontact. Helaas. Het goede nieuws is dat frontman J Peterson nu Translation Blues heeft uitgebracht. En dat is, in de beste Bellwether-traditie, een adembenemend mooi mini-album. Peterson zelf omschrijft hoe hij het nummer Good Luck wilde laten klinken: als honky tonk impressionisme, als een trieste jukebox in een oud café. Zo hartverscheurend klinken alle zeven liedjes op Translation Blues.
Bintangs uit Beverwijk bestaan 60 jaar en het goede nieuws is dat ze op hun nieuwe plaat These Hands nog steeds klinken als een stel jonge honden. Tien nummers, voor het merendeel geschreven door oprichter Frank Kraaijeveld, waar de energie vanaf spat. Er is subliem gitaarwerk van Dagomar Jansen en Marco Nicola en Dr. John-achtige zang van Frank Kraaijeveld. Naast de eigen nummers is er een cover van Chuck Berry (Back To Memphis) en een prachtige versie van Sweet Louisa, een nummer van Franks broer Arti, de in 2018 gestorven medeoprichter van de groep. Bintangs werden altijd de Nederlandse Rolling Stones genoemd. These Hands maakt hun reputatie volledig waar.
De nieuwe plaat van Garrett T. Capps, het eigenzinnige countryfenomeen uit San Antonio, Texas, heet I Love San Antone en opent heel toepasselijk met een ode aan zijn woonplaats. I Like Austin, But I Love San Antone is Capps op zijn allerbest. Hard rockende honky tonk met een Sir Douglas Quintet-achtig orgeltje. De plaat sluit af met een cover van Capps’ held Doug Sahm: Goodbye San Antonio, Hello Amsterdam. Daar tussendoor levert Capps weer een stel fantastische eigen nummers af, krijgt hij hulp van accordeonist Santiago Jimenez Jr. in de Tex Mex-klassieker Margarita, Margarita en covert hij Jethro Tull’s Locomotive Breath. I Love San Antone is een feestplaat van de eerste orde en bewijst opnieuw dat Garrett T. Capps de koning van de rebelse country is, de enige echte space cowboy!
Liz Meyer, geboren in Washington D.C. en sinds midden jaren tachtig woonachtig in Nederland, stierf in 2011. Om die trieste gebeurtenis te herdenken brengt Strictly Country Records haar meesterlijke album Womanly Arts uit 1994 opnieuw uit. Op de tien nummers, voor het grootste deel zelf geschreven, wordt ze bijgestaan door de eredivisie van de bluegrass en country; onder andere Emmylou Harris, Jerry Douglas, Sam Bush, Byron Berline en Bela Fleck. Womanly Arts is een prachtplaat, die concurreert met het beste werk van Linda Ronstadt.
