Matt Haeck krijgt op Late Bloomer hulp van onder anderen gitarist Aaron Lee Tasjan en zangeres Elizabeth Cook. Dat zegt iets over de status die hij heeft onder collega’s. En terecht, want Late Bloomer is een eersteklas Americana-album. Haeck is geen nieuwlichter, maar binnen de grenzen van het genre is hij de absolute top met zijn ontroerende liedjes over depressies, scheidingen en drank. En dankzij de stevige begeleiding en soms keiharde gitaren wordt het nooit sentimenteel.
Advertisements
The Legendary Shack Shakers zijn zonder concurrentie de vreemdste band die Nashville, en misschien wel het hele Zuiden van Amerika, heeft voortgebracht. Hillbilly, punk, blues, surf, rock. Stop het in een blender en laat het er daarna in de hoogste versnelling uitspatten. Met The Southern Surreal vieren ze hun 20-jarig jubileum. De muziek is wat toegankelijker geworden, het tempo ligt soms wat lager, de liedjes zijn echte liedjes. Maar gebleven is de maniakale gekte die van de Shack Shakers een van de spannendste groepen aller tijden maakt. Let ook op de sublieme gastbijdrage van acteur Billy Bob Thornton in het spookachtige The Dog Was Dead.
Derek Fudesco van The Cave Singers en Amber Webber van Black Mountain zijn samen Kodiak Deathbeds. Vreemde naam voor een duo uit Seattle dat ook meer dan vreemde muziek maakt op hun debuut, vernoemd naar de band. De sobere akoestische gitaar van Fudesco (geen solo’s), de hemelse stem van Webber (geen fratsen). Dat is het. Nou nee, niet helemaal. Wat er vooral is, zijn tien fabelachtig mooie liedjes. Folk zoals folk nog nooit geklonken heeft. Openingsnummer Never Change gaat sowieso meedingen naar de prijs voor het beste liedje van 2015. Hoe kleine muziek groot kan zijn.
Brent Best is nog steeds de leider van een van de allerbeste en opwindendste rootsbands ooit, Slobberbone uit Denton, Texas. Maar nu is er zijn eerste solo-CD: Your Dog, Champ. Iets bedachtzamer en wat meer country dan de alle-remmen-los aanpak van Slobberbone. Maar uiteindelijk is het wederom muziek met ballen. Liedjes die stuk voor stuk films zijn met verhalen over mensen met wie het niet per se goed afloopt. Best is geweldig bij stem, de melodieen zijn krachtig, de muziek avontuurlijk. Literaire rock ‘n’ roll in de beste Texaanse traditie. Kandidaat CD van het jaar.
The Westies was een bende die in de jaren 70 en 80 de New Yorkse wijk Hell’s Kitchen onveilig maakte. Nu is het de band van Michael McDermott uit Chicago en zijn vriendin Heather Horton. Hun debuut West Side Stories is op elk gebied een knock out. Er zijn de altijd eerlijke, soms gewelddadige teksten en er is de ingehouden muziek waar de spanning vanaf druipt. Dylan, Waits, Springsteen, die traditie. ‘Muziek die je hart doet bloeden,’ schreef auteur T.J. English. Zo is het maar net.
Automat is een Berlijns trio dat grenzen verlegt. Wat ze maken is niet alleen muziek, het is ook kunst. Plusminus is een grotendeels instrumentale CD waarin de bas prominent tekeer gaat als een allesvernietigende tank. Daardoor is Plusminus de soundtrack van een oorlog. Broeierige en rommelende dub, techno. Hypnotiserend. Waarschuwing: luisteren naar Automat werkt verslavend. Het is het ritme van de moderne tijd. Subliem.
Delta Moon uit Atlanta, Georgia maakt al jaren rauwe en eerlijke moerasblues. Er is de gruizige stem van Tom Gray en de twee duellerende slidegitaren. De eigen liedjes zijn allemaal meer dan oké, de covers altijd goed gekozen. Op hun nieuwste, Low Down, is het titelnummer van de hand van Tom Waits, er is Bob Dylan’s Down In The Flood en er is de Skip James-klassieker Hard Times Killing Floor Blues. Delta Moon is een combinatie van Tony Joe White en Creedence Clearwater Revival. Een ouderwets groovende band met een ouderwets swingende CD.
De Ier Ben Reel behoort tot de eredivisie van de Europese Americana. Hij was de afgelopen jaren op tournee met Tommy Womack, het miskende genie uit Nashville, en legende Eric Andersen. Dat geeft aan hoe groot zijn status is. Zijn zevende album, simpelweg 7th getiteld, bewijst eens te meer hoe goed hij is. Prachtige liedjes, een stem die steeds meer soul krijgt. En hij aarzelt niet zijn band flink tekeer te laten gaan. Hoogtepunten zijn de rockende opener Lucky Streak en het met David Olney geschreven God’s Song.
De gitaren gaan tekeer als de duivel: hard, dreinend, fuzzy, soms verzuipend in feedback. Dat is California X uit Massachusetts die met hun tweede CD Nights In The Dark compleet door het lint gaan. Hier waart de geest rond van de vroege Velvet Underground, van The Jesus And Mary Chain, van Dinosaur Jr. Ruim 35 minuten lawaai van het beste soort. Wat het allemaal meer dan geweldig maakt, is dat de band ook nog eens het ene na het andere prachtliedje produceert. Een openbaring.
James Williamson speelde mee op het laatste meesterwerk van The Stooges, Raw Power. Het was zijn gitaarwerk dat aan de wieg van de punk stond. Zonder Williams geen Johnny Ramone, geen Steve Jones en geen Slash. Voor The Stooges restte na Raw Power alleen nog maar drugs en ellende. De liedjes die Williamson met Iggy Pop schreef voor de opvolger werden door de platenmaatschappij afgekeurd. Het zijn die liedjes die op Re-Licked een nieuw leven krijgen. Williamson heeft ze opnieuw opgenomen met wisselende zangers en zangeressen en zonder Iggy. Het is niet alleen een historisch belangrijk plaat, het is dankzij mensen als Mark Lanegan, Carolyn Wonderland en Jello Biafra ook een verdomd goede CD.
De meest opwindende en swingende roots en rockabilly muziek van de laatste dertig jaar staat op naam van het Californische trio The Paladins. Niemand kan zo smerig gitaar spelen als het miskende genie Dave Gonzalez. More Of The Best Of Vol. 1 is een verzameling hoogtepunten uit hun oeuvre aangevuld met moeilijk verkrijgbare liedjes. Luister naar hun cover van Juke Logan’s Let’s Buzz en je weet genoeg: betere Americana bestaat niet.
De stem en de geprogrammeerde drums zijn van Gudrun Gut, de toetsen van Hans-Joachim Irmler. Beiden hebben een lange geschiedenis in de Duitse experimentele muziek; Gut in Einstürzende Neubauten, Malaria! en de Ocean Club, Irmler in Faust. De CD 500M is hun eerste samenwerking. En die is betoverend mooi, hypnotiserend en meeslepend. Zelden heeft electronische muziek zo toegankelijk geklonken.
Een criticus omschreef de muziek van de Californische band Groundation als ‘Burning Spear ontmoet John Coltrane’. Hun achtste studio-album A Miracle trekt die jazz-reggae lijn creatief door. Reggae is, zeker ritmisch, de basis, maar daarbinnen worden grenzen opgezocht en wordt er naar hartelust geëxperimenteerd. Unieke en aanstekelijke muziek is het resultaat. Extra attractie: de psychedelische hoes van A Miracle is ontworpen door Neville Garrick, ooit de art director van Bob Marley.
