Voor zijn derde soloplaat toog New Yorker Pete Mancini naar Water Valley, Mississippi om daar onder leiding van producers Bronson Tew en Matt Patton Killing The Old Ways op te nemen. En dat is een doorslaand succes geworden. Zijn fusie van country en rock ‘n’ roll leidt hier tot een volstrekt unieke vorm van Americana. Stel je voor dat Tom Petty en Ryan Adams lid zouden zijn geweest van de Drive-By Truckers, dan was dit waarschijnlijk het resultaat geweest. Prachtige eigen nummers, sublieme muziek, ook dankzij het Band-achtige toetsenspel van DBT’er Jay Gonzalez. Alles klopt op Killing The Old Ways.
In Nederland hebben we Beau Jennings, die eerder speelde in de indie-band Cheyenne en met Sufjan Stevens, nog niet echt ontdekt en dat is verdomd jammer. Maar nu is er Heavy Light en zal dat gaan veranderen. De in Oklahoma woonachtige Jennings is namelijk een ronduit fantastische tekstschrijver. ‘They say faith don’t need evidence, but tell me about doubt,’ zingt hij treffend in het meeslepende Colorado. Voor Heavy Light heeft hij een groep muzikanten verzameld (The Tigers) die de sterren van de hemel speelt. Dit is popmuziek voor volwassenen. Een onmisbare plaat voor fans van Big Star, Tom Petty en The National.
Margot Merah is de helft van het flink aan de weg timmerende folkduo The Lasses. Terwijl Nederland vanwege corona op slot zat, deed ze wat online soloconcerten en de reacties waren zo overweldigend dat ze besloot om, in navolging van dat andere lid van The Lasses, Sophie Janna, ook een eigen plaat te maken. Een wijs besluit want Take Heart is een sober, maar hartverwarmend album. Negen fraaie eigen nummers en twee covers. De instrumentatie is spaarzaam maar de emoties lopen hoog op. Dit is folk in de allerbeste Sandy Denny- en Gillian Welch-traditie. Prachtig!
Anna Ash is een in Michigan geboren maar tegenwoordig vanuit Los Angeles opererende muzikante die al jarenlang eigenzinnig aan de weg timmert. Op het podium drinkt ze whiskey, ze produceert haar platen zelf en haar stem is een mix van Kate Bush, Emmylou Harris en Lucinda Williams. Van die laatste, met wie ze muzikaal ook wel wat gelijkenis vertoont, coverde ze Righteously en dat werd een mini-hit. Op haar nieuwe album Sleeper heeft ze gekozen voor een rijkere productie met toetsen, koortjes, blazers en pedal steel. De elf zelfgeschreven liedjes zijn echter nog steeds helemaal Ash. Ook vanwege de nimmer vrolijke thematiek en de soms angstaanjagende muziek is dit folk noir, zoals niemand anders die maakt. Het maakt van Sleeper een weergaloos album.
Rock, country, folk, blues en pop, het zit allemaal in de muziek van Tim Easton. Hij is een van de meest onderschatte muzikanten van deze tijd. Ruim twintig jaar geleden debuteerde hij met Special 20, een klein meesterwerk. Voor You Don’t Really Know Me grijpt hij terug naar die tijd door opnieuw met producers Brad Jones en Robin Eaton te werken. Het resultaat is opzienbarend. Rockend in het titelnummer, tot tranen beroerend in odes aan de overleden John Prine, in Voice On The Radio, en Justin Townes Earle, in River Where Time Was Born. Het wordt tijd dat de wereld het unieke talent van Tim Easton ontdekt. Hopelijk gaat You Don’t Really Know Me daarvoor zorgen.
Bintangs uit Beverwijk bestaan 60 jaar en het goede nieuws is dat ze op hun nieuwe plaat These Hands nog steeds klinken als een stel jonge honden. Tien nummers, voor het merendeel geschreven door oprichter Frank Kraaijeveld, waar de energie vanaf spat. Er is subliem gitaarwerk van Dagomar Jansen en Marco Nicola en Dr. John-achtige zang van Frank Kraaijeveld. Naast de eigen nummers is er een cover van Chuck Berry (Back To Memphis) en een prachtige versie van Sweet Louisa, een nummer van Franks broer Arti, de in 2018 gestorven medeoprichter van de groep. Bintangs werden altijd de Nederlandse Rolling Stones genoemd. These Hands maakt hun reputatie volledig waar.
De nieuwe plaat van Garrett T. Capps, het eigenzinnige countryfenomeen uit San Antonio, Texas, heet I Love San Antone en opent heel toepasselijk met een ode aan zijn woonplaats. I Like Austin, But I Love San Antone is Capps op zijn allerbest. Hard rockende honky tonk met een Sir Douglas Quintet-achtig orgeltje. De plaat sluit af met een cover van Capps’ held Doug Sahm: Goodbye San Antonio, Hello Amsterdam. Daar tussendoor levert Capps weer een stel fantastische eigen nummers af, krijgt hij hulp van accordeonist Santiago Jimenez Jr. in de Tex Mex-klassieker Margarita, Margarita en covert hij Jethro Tull’s Locomotive Breath. I Love San Antone is een feestplaat van de eerste orde en bewijst opnieuw dat Garrett T. Capps de koning van de rebelse country is, de enige echte space cowboy!
Liz Meyer, geboren in Washington D.C. en sinds midden jaren tachtig woonachtig in Nederland, stierf in 2011. Om die trieste gebeurtenis te herdenken brengt Strictly Country Records haar meesterlijke album Womanly Arts uit 1994 opnieuw uit. Op de tien nummers, voor het grootste deel zelf geschreven, wordt ze bijgestaan door de eredivisie van de bluegrass en country; onder andere Emmylou Harris, Jerry Douglas, Sam Bush, Byron Berline en Bela Fleck. Womanly Arts is een prachtplaat, die concurreert met het beste werk van Linda Ronstadt.
Jason Ringenberg heeft zijn plaats in de geschiedenisboeken al lang veilig gesteld door zijn baanbrekende werk met de cowpunk band Jason & The Scorchers. Gelukkig liet hij het daar niet bij. Hoewel hij soms wel eens overwoog om fulltime boer te worden, verschenen er toch met grote regelmaat soloplaten. Zijn nieuwe, getiteld Rhinestoned, is misschien wel zijn beste en in ieder geval zijn meest politieke. Het is een particuliere geschiedenis van de countrymuziek. Met bijvoorbeeld een hartverscheurende cover van The Storms Are On The Ocean van The Carter Family en een frontale aanval op het hedendaagse Nashville in Nashville Without Rhinestones. Het maakt van Rhinestoned een even dappere als fraaie plaat.
Dieter van der Westen is leider van de Nederlands-Marokkaanse band Kasba en maakt onder zijn eigen naam folk en Americana. Zijn broer Eric is een veelgevraagde (contra)bassist in de jazz. De Tilburgse broers hebben de corona-tijd aangegrepen om voor het eerst samen een plaat te maken en The Sun Will Rise Again mag er zijn. Acht eigen nummers van Dieter en drie traditionals. Folk met jazz-invloeden die soms doet denken aan Richard Thompson. Dieter is een fantastische gitarist en zanger, Eric een fenomenale bassist. De liedjes mogen er zijn, maar het is toch vooral het sublieme samenspel dat The Sun Will Rise Again zo goed maakt.
Hummingbird is het overrompelende debuut van de piepjonge Nederlandse zangeres NinaLynn, echte naam Nina Woerden. Tien eigen nummers, die zich begeven op het gebied waar Americana, pop, folk en soms zelfs swingjazz elkaar kruisen. De liedjes, met uitschieters als Freebird en Head Over Heart, nestelen zich onmiddellijk in je hoofd, de produktie van multi-instrumentalist Janos Koolen doet vooral dankzij de gitaarpartijen Buddy Miller-achtig aan en de stem van NinaLynn doet denken aan Emmylou Harris, Alison Krauss, Taylor Swift en Norah Jones. Hummingbird is een even volwassen als verrassende plaat.
Our Man In The Field is de naam die de Engelsman Alexander Ellis zichzelf toegeëigend heeft en die helemaal bij hem past. Het zijn verhalen over zijn omzwervingen over de wereld. The Company Of Strangers is de titel van zijn debuut en die ligt in het verlengde van het werk van de jonge Neil Young. Er is de pedal steel die de muziek iets triests en tijdloos geeft. Maar behalve de fraaie muziek, zijn het toch vooral de liedjes die indruk maken en die The Company Of Strangers tot iets bijzonders maakt.
The Snarlin’ Yarns komen uit Ogden, Utah en maakten de reis naar Water Valley, Mississippi om hun debuutplaat Break Your Heart op te nemen. Het resultaat is ronduit overrompelende folk, blues en country met een punkachtige rauwe benadering. Inspiratie vindt het kwartet in de muziek uit de eerste helft van de vorige eeuw, maar ze hebben daar ook de samenzang van The Band en de onbezonnenheid van The Pogues aan toegevoegd. De tien eigen nummers zijn stuk voor stuk bovengemiddeld goed en maken van Break Your Heart een tijdloze topplaat.
Na een stilte van tien jaar in verband met kanker is Scott McClatchy terug. De rootsrocker uit Philadelphia, tegenwoordig residerend in New York, krijgt op Six Of One hulp van vrienden als Eric Ambel en Tommy Womack en hij heeft een blazerssectie aan zijn band toegevoegd. Dat zorgt voor een vet rhythm & blues-geluid dat doet denken aan de gloriedagen van Little Steven & The Disciples Of Soul. Naast een serie geslaagde eigen nummers covert McClatchy onder andere Graham Parker (Heat Treatment) en The Band (Ophelia). Scott McClatchy is terug en dat is verdomd goed nieuws.
Love Your Work heet het sensationele derde album van Eight Rounds Rapid. De groep uit het Engelse Southend is een mix van pubrock, punk en new wave. Geen wonder ook want de als een beest tekeer gaande gitarist Simon Johnson is de zoon van Dr. Feelgood’s gitarist Wilko Johnson en zanger David Alexander klinkt qua grimmigheid als de zoon van Johnny Rotten. De liedjes zijn meer dan goed, maar wat Eight Rounds Rapid vooral zo speciaal maakt is de urgentie van hun muziek. Het klinkt allemaal alsof de duivel ze op de hielen zit, of ieder nummer het laatste is wat ze mogen spelen. Het is zeer de vraag of er in 2020 nog betere platen in Engeland gemaakt zullen worden.
Voor zijn derde soloplaat toog New Yorker Pete Mancini naar Water Valley, Mississippi om daar onder leiding van producers Bronson Tew en Matt Patton Killing The Old Ways op te nemen. En dat is een doorslaand succes geworden. Zijn fusie van country en rock ‘n’ roll leidt hier tot een volstrekt unieke vorm van Americana. Stel je voor dat Tom Petty en Ryan Adams lid zouden zijn geweest van de Drive-By Truckers, dan was dit waarschijnlijk het resultaat geweest. Prachtige eigen nummers, sublieme muziek, ook dankzij het Band-achtige toetsenspel van DBT’er Jay Gonzalez. Alles klopt op Killing The Old Ways.
Bintangs uit Beverwijk bestaan 60 jaar en het goede nieuws is dat ze op hun nieuwe plaat These Hands nog steeds klinken als een stel jonge honden. Tien nummers, voor het merendeel geschreven door oprichter Frank Kraaijeveld, waar de energie vanaf spat. Er is subliem gitaarwerk van Dagomar Jansen en Marco Nicola en Dr. John-achtige zang van Frank Kraaijeveld. Naast de eigen nummers is er een cover van Chuck Berry (Back To Memphis) en een prachtige versie van Sweet Louisa, een nummer van Franks broer Arti, de in 2018 gestorven medeoprichter van de groep. Bintangs werden altijd de Nederlandse Rolling Stones genoemd. These Hands maakt hun reputatie volledig waar.
De nieuwe plaat van Garrett T. Capps, het eigenzinnige countryfenomeen uit San Antonio, Texas, heet I Love San Antone en opent heel toepasselijk met een ode aan zijn woonplaats. I Like Austin, But I Love San Antone is Capps op zijn allerbest. Hard rockende honky tonk met een Sir Douglas Quintet-achtig orgeltje. De plaat sluit af met een cover van Capps’ held Doug Sahm: Goodbye San Antonio, Hello Amsterdam. Daar tussendoor levert Capps weer een stel fantastische eigen nummers af, krijgt hij hulp van accordeonist Santiago Jimenez Jr. in de Tex Mex-klassieker Margarita, Margarita en covert hij Jethro Tull’s Locomotive Breath. I Love San Antone is een feestplaat van de eerste orde en bewijst opnieuw dat Garrett T. Capps de koning van de rebelse country is, de enige echte space cowboy!
Liz Meyer, geboren in Washington D.C. en sinds midden jaren tachtig woonachtig in Nederland, stierf in 2011. Om die trieste gebeurtenis te herdenken brengt Strictly Country Records haar meesterlijke album Womanly Arts uit 1994 opnieuw uit. Op de tien nummers, voor het grootste deel zelf geschreven, wordt ze bijgestaan door de eredivisie van de bluegrass en country; onder andere Emmylou Harris, Jerry Douglas, Sam Bush, Byron Berline en Bela Fleck. Womanly Arts is een prachtplaat, die concurreert met het beste werk van Linda Ronstadt.
Klanderman Promotion 