Abe Partridge :: Cotton Fields And Blood For Days

Abe Partridge komt uit het Zuiden van de Verenigde Staten, was predikant en militair in oorlogstijd. Maar hij is, zoals zijn tweede CD Cotton Fields And Blood For Days bewijst, vooral een volstrekt unieke singer/songwriter, wiens liedjes zonder uitzondering de impact van korte verhalen hebben. De instrumentatie is sober, de stem van Partridge heeft dezelfde schuurpapier-kwaliteit als Tom Waits en zijn held is Son House. Negen verpletterend goede nummers. Eén daarvan heeft de fraaie titel: Ride Willie Ride (Or Thoughts I Had While Contemplating Both The Metaphysical Nature Of Willie Nelson And His Harassment By The Internal Revenu Service). Partridge is een genie en Cotton Fields And Blood For Days is dé muzikale verrassing van het jaar. Ongelooflijk goed.

Advertisements

Valparaiso :: Broken Homeland

Valparaiso is de naam van een mythische havenstad in Chili. Het is nu ook de naam van een mythische band met zijn wortels in Parijs en uit de as herrezen van de legendarische cultband Jack The Ripper. De debuut-plaat van Valparaiso, geproduceerd door P.J. Harvey-sidekick John Parish, heet Broken Homeland. Een prachtplaat, mede dankzij gasten als o.a. Howe Gelb, Phoebe Killdeer, een van de glorieuze stemmen van Novelle Vague en Dominique A. Mysterieus en meeslepend in de traditie van Giant Sand, Calexico en Tindersticks. Muziek die blijft verrassen en waar je nooit op uitgeluisterd raakt. Een van de allermooiste CD’s van 2017.

 .

Matt Haeck :: Late Bloomer

Matt Haeck krijgt op Late Bloomer hulp van onder anderen gitarist Aaron Lee Tasjan en zangeres Elizabeth Cook. Dat zegt iets over de status die hij heeft onder collega’s. En terecht, want Late Bloomer is een eersteklas Americana-album. Haeck is geen nieuwlichter, maar binnen de grenzen van het genre is hij de absolute top met zijn ontroerende liedjes over depressies, scheidingen en drank. En dankzij de stevige begeleiding en soms keiharde gitaren wordt het nooit sentimenteel.

Legendary Shack Shakers :: The Southern Surreal

The Legendary Shack Shakers zijn zonder concurrentie de vreemdste band die Nashville, en misschien wel het hele Zuiden van Amerika, heeft voortgebracht. Hillbilly, punk, blues, surf, rock. Stop het in een blender en laat het er daarna in de hoogste versnelling uitspatten. Met The Southern Surreal vieren ze hun 20-jarig jubileum. De muziek is wat toegankelijker geworden, het tempo ligt soms wat lager, de liedjes zijn echte liedjes. Maar gebleven is de maniakale gekte die van de Shack Shakers een van de spannendste groepen aller tijden maakt. Let ook op de sublieme gastbijdrage van acteur Billy Bob Thornton in het spookachtige The Dog Was Dead.

Kodiak Deathbeds :: S/T

Derek Fudesco van The Cave Singers en Amber Webber van Black Mountain zijn samen Kodiak Deathbeds. Vreemde naam voor een duo uit Seattle dat ook meer dan vreemde muziek maakt op hun debuut, vernoemd naar de band. De sobere akoestische gitaar van Fudesco (geen solo’s), de hemelse stem van Webber (geen fratsen). Dat is het. Nou nee, niet helemaal. Wat er vooral is, zijn tien fabelachtig mooie liedjes. Folk zoals folk nog nooit geklonken heeft. Openingsnummer Never Change gaat sowieso meedingen naar de prijs voor het beste liedje van 2015. Hoe kleine muziek groot kan zijn.

Brent Best :: Your Dog, Champ

Brent Best is nog steeds de leider van een van de allerbeste en opwindendste rootsbands ooit, Slobberbone uit Denton, Texas. Maar nu is er zijn eerste solo-CD: Your Dog, Champ. Iets bedachtzamer en wat meer country dan de alle-remmen-los aanpak van Slobberbone. Maar uiteindelijk is het wederom muziek met ballen. Liedjes die stuk voor stuk films zijn met verhalen over mensen met wie het niet per se goed afloopt. Best is geweldig bij stem, de melodieen zijn krachtig, de muziek avontuurlijk. Literaire rock ‘n’ roll in de beste Texaanse traditie. Kandidaat CD van het jaar.

The Westies :: West Side Stories

The Westies was een bende die in de jaren 70 en 80 de New Yorkse wijk Hell’s Kitchen onveilig maakte. Nu is het de band van Michael McDermott uit Chicago en zijn vriendin Heather Horton. Hun debuut West Side Stories is op elk gebied een knock out. Er zijn de altijd eerlijke, soms gewelddadige teksten en er is de ingehouden muziek waar de spanning vanaf druipt. Dylan, Waits, Springsteen, die traditie. ‘Muziek die je hart doet bloeden,’ schreef auteur T.J. English. Zo is het maar net.

Automat :: Plusminus

Automat is een Berlijns trio dat grenzen verlegt. Wat ze maken is niet alleen muziek, het is ook kunst. Plusminus is een grotendeels instrumentale CD waarin de bas prominent tekeer gaat als een allesvernietigende tank. Daardoor is Plusminus de soundtrack van een oorlog. Broeierige en rommelende dub, techno. Hypnotiserend. Waarschuwing: luisteren naar Automat werkt verslavend. Het is het ritme van de moderne tijd. Subliem.

Delta Moon :: Low Down

Delta Moon uit Atlanta, Georgia maakt al jaren rauwe en eerlijke moerasblues. Er is de gruizige stem van Tom Gray en de twee duellerende slidegitaren. De eigen liedjes zijn allemaal meer dan oké, de covers altijd goed gekozen. Op hun nieuwste, Low Down, is het titelnummer van de hand van Tom Waits, er is Bob Dylan’s Down In The Flood en er is de Skip James-klassieker Hard Times Killing Floor Blues. Delta Moon is een combinatie van Tony Joe White en Creedence Clearwater Revival. Een ouderwets groovende band met een ouderwets swingende CD.

Ben Reel :: 7th

De Ier Ben Reel behoort tot de eredivisie van de Europese Americana. Hij was de afgelopen jaren op tournee met Tommy Womack, het miskende genie uit Nashville, en legende Eric Andersen. Dat geeft aan hoe groot zijn status is. Zijn zevende album, simpelweg 7th getiteld, bewijst eens te meer hoe goed hij is. Prachtige liedjes, een stem die steeds meer soul krijgt. En hij aarzelt niet zijn band flink tekeer te laten gaan. Hoogtepunten zijn de rockende opener Lucky Streak en het met David Olney geschreven God’s Song.

California X :: Nights In The Dark

De gitaren gaan tekeer als de duivel: hard, dreinend, fuzzy, soms verzuipend in feedback. Dat is California X uit Massachusetts die met hun tweede CD Nights In The Dark compleet door het lint gaan. Hier waart de geest rond van de vroege Velvet Underground, van The Jesus And Mary Chain, van Dinosaur Jr. Ruim 35 minuten lawaai van het beste soort. Wat het allemaal meer dan geweldig maakt, is dat de band ook nog eens het ene na het andere prachtliedje produceert. Een openbaring.

James Williamson :: Re-Licked

James Williamson speelde mee op het laatste meesterwerk van The Stooges, Raw Power. Het was zijn gitaarwerk dat aan de wieg van de punk stond. Zonder Williams geen Johnny Ramone, geen Steve Jones en geen Slash. Voor The Stooges restte na Raw Power alleen nog maar drugs en ellende. De liedjes die Williamson met Iggy Pop schreef voor de opvolger werden door de platenmaatschappij afgekeurd. Het zijn die liedjes die op Re-Licked een nieuw leven krijgen. Williamson heeft ze opnieuw opgenomen met wisselende zangers en zangeressen en zonder Iggy. Het is niet alleen een historisch belangrijk plaat, het is dankzij mensen als Mark Lanegan, Carolyn Wonderland en Jello Biafra ook een verdomd goede CD.

JP Harris And The Tough Choices :: Home Is Where The Hurt is

JP Harris is geboren in Montgomery, Alabama. Maar zijn CD Home Is Where The Hurt Is werd opgenomen in Nashville. En de muziek die hij met zijn band The Tough Choices maakt is hardcore country. Zoals superster in wording Daniel Romano teruggrijpt op Gram Parsons, put Harris zijn inspiratie vooral uit de country van daarvoor. Dit is de muziek waar in de jaren vijftig in honky tonks bij gedronken en op gedanst werd. De tranen en de alcohol druipen er vanaf. Met een verrassende gastbijdrage van Los Lobos-saxofonist Steve Berlin, Nikki Lane en Chance McCoy (Old Crow Medicine Show). Geweldig.

The Paladins :: More Of The Best Of Vol. 1

De meest opwindende en swingende roots en rockabilly muziek van de laatste dertig jaar staat op naam van het Californische trio The Paladins. Niemand kan zo smerig gitaar spelen als het miskende genie Dave Gonzalez. More Of The Best Of Vol. 1 is een verzameling hoogtepunten uit hun oeuvre aangevuld met moeilijk verkrijgbare liedjes. Luister naar hun cover van Juke Logan’s Let’s Buzz en je weet genoeg: betere Americana bestaat niet.

Gut und Irmler :: 500m

De stem en de geprogrammeerde drums zijn van Gudrun Gut, de toetsen van Hans-Joachim Irmler. Beiden hebben een lange geschiedenis in de Duitse experimentele muziek; Gut in Einstürzende Neubauten, Malaria! en de Ocean Club, Irmler in Faust. De CD 500M is hun eerste samenwerking. En die is betoverend mooi, hypnotiserend en meeslepend. Zelden heeft electronische muziek zo toegankelijk geklonken.