The Telescopes :: Songs Of Love And Revolution

The Telescopes bestaan, met wat korte onderbrekingen sinds 1986. Songs Of Love And Revolution is de indrukwekkende twaalfde plaat van de Engelse groep. Zoals gewoonlijk verstoppen ze hun liedjes in een fascinerende geluidsbrei van drums, gitaren en feedback. The Velvet Underground, Sonic Youth en Jesus & Mary Chain verbleken hierbij tot de braafste jongetjes van de klas. Maar wat The Telescopes gemeen blijven houden met die bands is dat het nooit experimenteren om het experimenteren is; de liedjes moeten ook deugen. Nou, dat doen ze op Songs Of Love And Revolution, alle negen. Waanzinnig goed!

Christian Kjellvander :: About Love And Loving Again

De in Amerika geboren Zweed Christian Kjellvander hoort inmiddels thuis in het rijtje Scott Walker, Nick Cave en Tindersticks. Zijn nieuwe plaat About Love And Loving Again is van een huiveringwekkende schoonheid en ademt de uitgestrekte schoonheid en eenzaamheid van het Zweedse platteland. Als hij in het fantastische No Grace zingt dat hij terugdenkt aan de tijd dat zijn moeder hem in het gezicht spuugde en zijn vader hem een gebroken neus bezorgde, dan lopen je de rillingen over de rug en kun je alleen maar concluderen dat About Love And Loving Again weliswaar geen vrolijke plaat is, maar wel een onverbiddelijk meesterwerk.

The Proper Ornaments :: Mission Bells

6 Lenins, de vorige van The Proper Ornaments, was een klein meesterwerk en een van de beste platen van 2019. Nauwelijks negen maanden later komt het kwartet uit Londen alweer met een opvolger: Mission Bells. En die is ook geweldig. Muziek, geworteld in de psychedelica en Californische pop uit de jaren zestig, die op het eerste oor bedrieglijk ingetogen klinkt, maar die met iedere draaibeurt aan zeggingskracht wint en die vol zit met kleine verrassingen. Sublieme teksten, superieur muzikaal vakmanschap, wonderschone melodieën. Topplaat.

The Catenary Wires :: Til The Morning

De Britten Rob Pursey en Amelia Fletcher zijn samen het duo The Catenary Wires. Hun tweede plaat Til The Morning is even mysterieus als fascinerend. Zijn ze de Lee Hazlewood en Nancy Sinatra van deze tijd of gewoon familie van Kurt Vile en Courtney Barnett? Is het folk, is het psychedelica? Vragen vragen vragen. Het antwoord is betrekkelijk simpel: het duo schrijft adembenemend mooie liedjes, hun stemmen kleuren prachtig bij elkaar en de muziek -met cello en mellotron- is ouderwets en tijdloos tegelijk. Laten we er maar het label ‘droompop’ opplakken. Hoe dan ook, Til The Morning is een prachtplaat.

Elva :: Winter Sun

Elva is Noors voor ‘rivier’. Het is een project van het duo Elizabeth Morris (Allo Darlin) en Ola Innset (Making Marks, Sunturns) en ze hebben in Zweden hun debuutplaat Winter Sun opgenomen. Dat is een ronduit verbluffende collectie liedjes die op een Yo La Tengo-achtige manier zacht en lief combineren met rauwheid en feedback. Tailwind en Airport Town zijn twee van de beste nummers van 2019, de andere acht doen daar nauwelijks voor onder. Dit is pop met scherpe randjes. Laten we hopen dat Winter Sun geen eenmalige samenwerking is van Morris en Innset en dat Elva een lang leven heeft.

The Proper Ornaments :: 6 Lenins

The Proper Ornaments, een kwartet uit Londen, heeft in James Hoare en Max Claps twee liedjesschrijvers die zich er niet voor schamen dat ze gek zijn op de muziek die in de jaren zestig gemaakt werd in Californië. Byrds, Jefferson Airplane, de vroege Steve Miller Band en al die psychedelische bands die niet wereldberoemd werden. Het is duidelijk hoorbaar op 6 Lenins, de derde plaat van de groep. Prachtige liedjes, uitmuntend gespeeld, jingle jangle pop met een twist. Als verrassing is het laatste nummer, In The Garden, opeens de Velvet Underground op zijn allerbest. 6 Lenins is misschien niet de meest originele CD van 2019, maar wel een van de allerbeste.

Robert Forster :: Inferno

De Australiër Robert Forster is zuinig met het uitbrengen van nieuwe muziek. Tussen Songs To Play (2015) en zijn nieuwe CD Inferno zitten weer vier jaar. Inferno is opgenomen in Berlijn met producer Victor Van Vugt, bevat negen nummers en duurt nauwelijks 35 minuten. Maar die nummers zijn wel helemaal raak. De leider van de legendarische Go-Betweens is de Bob Dylan/Lou Reed-combi van de andere kant van de wereld. Literair en toegankelijk tegelijk. Hij schreef met Grant & I een van de beste boeken van de laatste jaren, met Inferno heeft hij een van de beste platen van 2019 afgeleverd. Robert Forster is een fenomeen.

Christian Kjellvander :: Wild Hxmans

Tindersticks, Nick Cave, Scandinavische thrillers, Neil Young, Leonard Cohen. Bedenk wat die combinatie oplevert en je hebt Christian Kjellvander. De 42-jarige Zweed is bezig een imposant oeuvre op te bouwen. Soms theatraal, vaak mysterieus, maar altijd meeslepend en fascinerend. Zo ook op zijn nieuwe plaat Wild Hxmans. ‘If this is how people treat ach other, then we have a problem,’ zingt hij. Nee, een zorgeloze vrolijkerd is Kjellvander niet. Wel een unieke muzikant die muziek maakt voor de eeuwigheid. Wild Hxmans is een meesterwerk.

Kristoffer Bolander :: What Never Was Will Always Be

De Zweedse singer/songwriter Kristoffer Bolander debuteerde in 2015 met I Forgive Nothing, pure folk. Een folkie is hij drie jaar later nog steeds op What Never Was Will Always Be. Zijn prachtige liedjes zijn nog immer geworteld in de klassieke folk, maar muzikaal heeft hij met producer Daniel Johansson alles uit de kast gehaald. Soms hoor je Bolanders karakteristieke en wonderschone stem, alleen begeleid door een akoestische gitaar, maar meestal zweeft die stem op elektronica en drumcomputers en lijkt het of Brian Eno de touwtjes in handen heeft. Hoe dan ook, Bolander heeft een van de meest bijzondere pop/folk/dance/elektro-platen van het jaar gemaakt.

Pete Astor :: One For The Ghost

De muziek van de Brit Pete Astor heeft zijn wortels in de jaren zestig: Byrds, de vierde Velvet Underground-LP, garage en psychedelica. De ex-frontman van The Loft en The Weather Prophets sloeg al hard toe in 2016 met zijn soloplaat Spilt Milk, nu in 2018 deelt hij de definitieve knock-out uit met One For The Ghost. Wonderschone en tijdloze liedjes, fantastisch rammelende en jengelde gitaren en een innemende stem. Er zullen dit jaar verdomd weinig platen verschijnen die beter zijn dan One For The Ghost. Meesterlijk!

The Monochrome Set :: Maisieworld

The Monochrome Set werd opgericht in 1978 in Londen op de eerste golf van de post-punk. The Smiths’ Morrissey was een fan, later waren het bands als Franz Ferdinand die onomwonden bekenden erg door The Monochrome Set beïnvloed te zijn. Veertig jaar en soms lange pauzes later bestaat de groep nog steeds. En zoals te horen op hun nieuwe CD Maisieworld maken ze nog steeds muziek die er toe doet. Vaak lichtvoetige, maar zo soms ook zwaarmoedige melodieuze popmuziek die het grote door The Smiths veroorzaakte gat op fraaie wijze opvult.

The Clientele :: Music For The Age Of Miracles

De Londense band The Clientele bestaat dan weer wel en dan weer niet. Leider Alasdair MacLean heeft namelijk zoveel andere projecten lopen dat het soms moeilijk is The Clientele ook gaande te houden. Gelukkig is er nu opeens Music For The Age Of Miracles, een meesterlijke toevoeging aan hun toch al imposante oeuvre. Melodieën van bovenaardse schoonheid, de fluisterstem van MacLean, ingetogen maar altijd spannend gebracht. Aan de ene kant pure pop, aan de andere kant herbergt de muziek hetzelfde mysterie dat The Velvet Underground en Yo La Tengo zo bijzonder maakt. Echt geweldig.

Christian Kjellvander :: A Village: Natural Light

De Zweed Christian Kjellvander brak in 2013 artistiek door met The Pitcher, een meesterwerk. Zijn nieuwe A Village: Natural Light is dat wederom. Hij zingt met een diepe donkerbruine stem, zijn teksten zijn literair maar nimmer hoogdravend. De titel van het prachtnummer Dark Ain’t That Dark zegt alles: niet vrolijk, maar nooit hopeloos. En twee liedjes later, in Riders In The Rain, meldt hij terloops dat hij sex had met zijn ex op het kerkhof. Christian Kjellvander is van het niveau Nick Cave, Tindersticks en Leonard Cohen. Buitencategorie dus. Muziek die zo godvergeten prachtig is, dat woorden echt tekort schieten.

Bill Pritchard :: Mother Town Hall

Bill Pritchard, een moderne uitvoering van Kinks-leider Ray Davies, wil nog wel eens een pauze van een jaartje of acht inlassen tussen CD’s. Maar de juichende kritieken die hij in 2014 kreeg voor A Trip To The Coast inspireerden hem zodanig dat er nu al een opvolger is: Mother Town Hall. Die is wat dromeriger dan de voorganger, maar minstens zo mooi. De gitaren twinkelen, de ene memorabele melodie volgt op de andere, de zang is lieflijk, maar nimmer karakterloos. Dit is wat je met recht tijdloze muziek kunt noemen. Prachtig.

Kristoffer Bolander :: I Forgive Nothing

De stem van de Zweed Kristoffer Bolander is als die van Neil Young; mooi en breekbaar. De liedjes zijn altijd melodieus en prachtig. I Forgive Nothing, vrij naar schrijver, inspiratiebron en held Samuel Beckett, is de eerste solo-CD van de leider van de alternatieve folkgroep Holmes en een groot succes. Soms rijk georkestreerd met pedal steel en orgel, soms kaal met alleen een akoestische gitaar. Maar altijd indringend. Een van de grote verrassingen van 2015.