Strangers No More is het achtste studio-album van Drew Holcomb & The Neighbors en de elf nummers op die plaat zijn stuk voor stuk kleine meesterwerkjes. Catchy melodieën en indrukwekkende teksten, Holcomb is een singer/songwriter van de bovenste plank, een rootsy reïncarnatie van James Taylor en John Denver, vermengd met een fikse scheut Bob Dylan en Steve Earle. Geen wonder dat mensen als John Hiatt en The Avett Brothers graag met hem optreden. Holcomb, die tegenwoordig in Nashville woont, verdient een groot publiek en Strangers No More gaat daarvoor zorgen. Geweldig!
Luke Elliott is een Amerikaanse muzikant en acteur die een paar jaar geleden verliefd werd op Oslo. Die liefde was wederzijds, want de Noren waren ook gek op zijn theatrale versie van gothic Americana. Elliott besloot zich daarom te vestigen in de Noorse hoofdstad. Het muzikale resultaat van zijn emigratie is Let Them All Talk, zijn derde album. Een overweldigende plaat die zijn liefde verraadt voor zowel traditionele Amerikaanse country als voor The Walker Brothers en de ultra-persoonlijke muziek van Nick Cave en PJ Harvey. Een serie sterke eigen nummers worden aangevuld met een opzienbarende cover van Tom Jones’ I Who Have Nothing. Het maakt van Let The All Talk een adembenemende prachtplaat.
The Telescopes uit het Engelse Yorkshire zijn de steeds wisselende groep rond Stephen Lawrie. Sinds een jaar of vijf is Lawrie in absolute topvorm en dat bewijst hij op de dertiende Telescopes-plaat Of Tomorrow. Hij heeft zich als schrijver ongelooflijk ontwikkeld en slaagt er in het ene meesterlijke liedje na het andere af te leveren. Maar doorsnee is het allemaal niet; hij houdt er van gitaarmuren op te bouwen die makkelijk de vergelijking met Velvet Underground en Yo La Tengo kunnen doorstaan en in bijvoorbeeld het hypnotiserende Where Do We Begin? die groepen naar de kroon steekt. Of Tomorrow is het derde meesterwerk van The Telescopes op rij. In één woord: fantastisch!
Het nieuwe Rodney Crowell-album The Chicago Sessions is geproduceerd doo Jeff Tweedy en is in één woord fantastisch. Een absoluut hoogtepunt is het door Crowell en Tweedy samen geschreven en gezongen Everything At Once, nu al het duet van het jaar. Van de tien nummers zijn er acht nieuw. Daarnaast is er You’re Supposed To Be Feeling Good, wat Crowell schreef voor Emmylou Harris die het opnam voor haar album Luxury Liner en er is, mede op verzoek van Tweedy, de Townes Van Zandt-cover No Place To Fall. Het is allemaal even prachtig. Rodney Crowell wordt dit jaar 73, maar op The Chicago Sessions klinkt hij vitaler dan ooit.
Op het titelnummer van haar nieuwe album Safe To Run krijgt Esther Rose vocale hulp van de fenomenale Alynda Segarra van Hurray For The Riff Raff en dan wordt het moeilijk om de ogen droog te houden. Wat een prachtnummer. De andere tien nummers doen daar niet of nauwelijks voor onder. Rose’s kristalheldere stem gaat door merg en been, de begeleiding is creatief en vlekkeloos. Aan haar folk, country en pop heeft ze een flinke scheut New Orleans, haar nieuwe woonplaats, toegevoegd. Zo duikt ook Deslondes-lid Cameron Snyder op. Maar het is Esther Rose zelf die de show steelt en ervoor verantwoordelijk is dat Safe To Run op het einde van 2023 in vele top 10’s met beste platen van het jaar zal opduiken.
Trapper Schoepp uit Milwaukee ging voor het opnemen van zijn nieuwe plaat Siren Songs naar de Cash Cabin in Hendersonville, Tennessee. Inderdaad, de thuishaven van Johnny Cash, een van Schoepp’s helden. Als producers strikte hij John Jackson (Jayhawks) en Wilco’s Patrick Sansone. En om nog maar een grote naam te noemen: eerder verscheen er al het nummer Oh Wisconsin, waar hij de credit deelt met Bob Dylan, wat hem veel aandacht opleverde. Maar nu gaat het om Siren Songs, muziek die zijn wortels heeft in de Americana en in Britse folk. Zijn teksten vertellen wonderbaarlijk fraaie verhalen en de muziek is tijdloos en inventief. Tel daar Schoepp’s sterke stem bij op en je hebt een topplaat, een van de betere van 2023.
De Chickasaw Mudd Puppies uit Georgia hebben, na een vliegende start in de vorige eeuw met Michael Stipe als supporter, heel lang niet bestaan. Totdat er opeens een verzoek kwam om een van hun nummers te mogen gebruiken in de film The Mechanic. In een uiterst traag tempo begonnen de heren weer samen muziek te schrijven en spelen. Dat resulteert vele jaren later in het album Fall Line en daarop klinken ze als en stel jonge honden, als de gelijken van Th’ Legendary Shack Shakers en Rev. Peyton’s Big Damn Band. Country, punk, rock ‘n’ roll. Alsof Hank Williams vanuit het hiernamaals een samenwerking is aangegaan met de Rolling Stones. Dit is oorverdovend fantastisch.
Een verdomd goed idee! Nodig wat van de grootste sterren in de country-muziek uit en laat die los op het repertoire van de Rolling Stones, de groep die inmiddels 60 jaar bestaat. Het resultaat is Stoned Cold Country en de veertien gekozen nummers zijn allemaal raak. Oudgedienden Brooks & Dunn doen een prachtversie van Honky Tonk Women, Brothers Osborne & The War And Treaty maken van It’s Only Rock ‘N’ Roll pure gospel, buitenbeentje Marcus King maakt een feest van Can’t You Hear Me Knocking en Steve Earle mompelt zich hees en meeslepend door Angie heen. Het maakt van Stoned Cold Country een schitterend eerbetoon uit onverwachte hoek.
Karen Jonas, uit Fredericksburg, is wereldberoemd in haar thuisstaat Virginia dankzij heel veel optredens en vijf zelf uitgebrachte platen. Haar zesde album The Restless moet ervoor zorgen dat ze ook in Europa stevige voet aan de grond krijgt. En dat gaat lukken dankzij tien prachtige eigen nummers, intelligente teksten, een geweldige band en een stem die klinkt als een klok. Dit is country met ballen en een fikse portie soul. Karen Jonas is een nieuwe helder schijnende ster aan het Americana-firmament!
Ophio is het vierde album van Die Wilde Jagd, het project van de geniale schrijver en producer Sebastian Lee Philipp is opnieuw een meesterwerk. Zijn muziek herbergt alles wat het hart sneller doet kloppen. Nick Cave-achtige liedjes, gezongen in het Duits, gaan organisch over in Pink Floyd-achtige instrumentale stukken. De bijdrages van celliste en zangeres Lih Qun Wong tillen de plaat naar een buitenaardse schoonheid. Melodieus en hypnotiserend en voor het eerst duikt er in het oeuvre van Die Wilde Jagd een Engelstalig nummer op; het adembenemende The Hearth. Een hoogtepunt van een plaat die eigenlijk alleen maar hoogtepunten bevat.
Say What You Like is het vijfde album van de Canadees Doug Paisley en wederom maakt dat duidelijk hoe goed hij is. Teksten waar je U tegen zegt, een bescheiden stem die desondanks in staat is kippenvel te veroorzaken. En dan zijn liedjes… die lijken wel een combinatie van Townes Van Zandt, J.J. Cale en John Prine. Paisley is hier te lande nogal onder de radar gebleven. En dat is onterecht. Als er nog zoiets als muzikale rechtvaardigheid bestaat, dan worden er van Say What You Like heel veel exemplaren verkocht en gestreamd. Want Doug Paisley is een uniek talent!
Darling West is de groep van het Noorse echtpaar Mari en Tor Egil Kreken. Hun vijfde album Cosmos is van een ongekende kracht en schoonheid. Tien meer dan geweldige liedjes in de beste West Coast-traditie. De stem van Mari, de dromerige samenzang… alles deugt. Dit is het geslaagde huwelijk tussen psychedelica, Mamas & Papas en Fleetwood Mac. Superfan Lucinda Williams bedacht voor hun muziek de term ‘kosmische folk’ en die dekt helemaal de lading. Cosmos is een meesterlijke plaat die bewijst dat de beste Californische muziek dezer dagen uit Noorwegen komt.
A Taste Of The Wild is het tweede album van de fenomenale Nederlandse zangeres en liedjesschrijver NinaLynn en dat is minstens zo goed als haar debuut Hummingbird. Folk, pop, Americana, jazz en zelfs cajun. Net als Joni Mitchell weet ze al die stijlen om te toveren tot iets geheel eigens. De band, aangevoerd door Janos Koolen en bijgestaan door onder andere Fay Lovsky, speelt op ingetogen wijze de sterren van de hemel. Maar waar het om draait zijn de nummers en de volwassen teksten. En dat is dertien keer helemaal raak. Prachtig!
De Zweed Anton Fermhede nam zijn tweede plaat Big North op in Los Angeles én Zweden en dat is wat dat album zo speciaal maakt. De Californische zon en de Scandinavische duisternis komen samen in de soms verstilde en dan weer uitbundige liedjes van hem. Americana, zoals iemand als Paul Simon die ooit ook maakte. Intelligente teksten, ingenieuze arrangementen en een stem die je, in al zijn bescheidenheid, in je hart raakt. Big North is een superieure plaat!
Het heeft meer dan twintig jaar geduurd, maar nu is het dan zover: een gloednieuw album van Say ZuZu, die fantastische roots-band uit New Hampshire. No Time To Lose laat een groep horen die ouder geworden is en die de afgelopen decennia veel heeft meegemaakt. Ze hebben kinderen gekregen, ze zijn verhuisd, ze hebben gestudeerd. Maar wat er niet veranderde, is een hevig brandend heilig vuur. Twaalf briljante nieuwe nummers, die muzikaal ergens tussen Bob Dylan en de Drive-By Truckers inzitten. Meer dan vroeger wordt de voet af en toe van het gaspedaal gehaald, maar de intensiteit blijft. Say ZuZu is terug en dat is fantastisch nieuws.
Strangers No More is het achtste studio-album van Drew Holcomb & The Neighbors en de elf nummers op die plaat zijn stuk voor stuk kleine meesterwerkjes. Catchy melodieën en indrukwekkende teksten, Holcomb is een singer/songwriter van de bovenste plank, een rootsy reïncarnatie van James Taylor en John Denver, vermengd met een fikse scheut Bob Dylan en Steve Earle. Geen wonder dat mensen als John Hiatt en The Avett Brothers graag met hem optreden. Holcomb, die tegenwoordig in Nashville woont, verdient een groot publiek en Strangers No More gaat daarvoor zorgen. Geweldig!
Klanderman Promotion 