Jonn Del Toro Richardson :: Tengo Blues

Jonn Del Toro Richardson uit Houston, Texas speelt de blues, maar hij bewandelt op zijn solodebuut Tengo Blues geen platgetreden paden. Zijn blues zit vol soul dankzij de Texas Horns, zijn gitaarsolo’s zijn kort, smaakvol en doeltreffend. Albert King en T-Bone Walker zorgen voor de inspiratie. Maar hij verloochent ook zijn Mexicaanse roots niet: The Moment is een fantastische Los Lobos-shuffle, op andere nummers waart de moerasgeest van Tony Joe White rond. Met een beetje geluk wordt Jonn Del Toro Richardson de Robert Cray van deze tijd.

Bob Margolin :: My Road

De 66-jarige Amerikaan Bob Margolin, zeven jaar de rechterhand van Muddy Waters, is een van de allerbeste blanke bluesmuzikanten van deze tijd. Op My Road, zijn elfde soloplaat, bezingt hij zijn eigen leven. Fel realistisch, zonder opsmuk, zoals in de opener My Whole Life waarin hij optreedt in een bar waar alle mannen naar sport op tv aan het kijken zijn en hij alleen aandacht krijgt van een paar vrouwen. Margolin heeft een mooie wat luie stem, zijn gitaarspel is nimmer patserig maar altijd smaakvol en ter zake en hij schrijft fijne eigen liedjes en kiest zijn covers zorgvuldig. Hij is een van de weinigen die de grenzen van de blues weet op te rekken, zonder de tradities te verloochenen. Cool.

Billy Price Otis Clay :: This Time For Real

Otis Clay is een van de grootste soulzangers aller tijden. Alleen al zijn 1972-hit Trying To Live My Life Without You garandeert hem een plaats in de hemel. Billy Price dankt zijn faam met name als zanger in de band van de legendarische Roy Buchanan. This Time For Real is hun duoplaat, opgenomen onder leiding van supergitarist Duke Robillard. En lieve God, wat een CD is dit geworden. Apart zijn het al wereldzangers, maar als Clay & Price samen gaan zingen dan krijg je kippenvel over je hele lichaam. Ze coveren oude soulnummers maar ook Los Lobos’ Tears Of God. Het is allemaal even ontroerend, krachtig en prachtig. Dé verrassing van dit jaar. Otis Clay overleed na een hartstilstand 8 januari 2016

The Texas Horns :: Blues Gotta Holda Me

Mark ‘Kaz’ Kazanoff, John Mills en Adalberto Gomex zijn samen The Texas Horns, veelgevraagde sessiemuzikanten. Blues Gotta Holda Me is hun eerste eigen CD en daarop krijgen ze hulp van onder andere gitarist Anson Funderburg en zangeres/pianiste Marcia Ball. Een paar eigen nummers, wat covers van Percy en Curtis Mayfield. En het swingt als een tierelier. In elke opzicht een feestplaat.

D.A. Foster :: The Real Thing

D.A. Foster uit Connecticut heeft een reusachtige stem, een krachtige combi van Bobby Bland en Delbert McClinton. Op The Real Thing is de repertoirekeuze vlekkeloos: covers van Eddie Hinton, Bobby Bland, Bill Withers, Brook Benton en George Jackson. En hij maakt ze zich allemaal eigen. Tel daarbij een genadeloos strakke band met een hard swingende blazerssectie en je hebt een van de beste soul-blues platen van de laatste jaren.

The Chris O’Leary Band :: Live At Blues Now!

Chris O’Leary verdiende zijn sporen in Levon Helm’s Barn Burners. En dat kun je horen op Live At Blues Now!, de eerste live-CD van The Chris O’Leary Band uit New York. Ze benaderen de blues op dezelfde manier zoals The Band de Americana gebruikte: tegelijkertijd relaxed en strak, zowel traditioneel als vernieuwend. O’Leary’s harmonicaspel en zang doen denken aan dat van Fabulous Thunderbird Kim Wilson, fantastisch dus. En zijn liedjes mogen er ook zijn. Een buitengewone CD van een geweldige groep.

Sean Costello :: In The Magic Shop

Een dag voor hij 29 werd, stierf Sean Costello in zijn geboorteplaats Atlanta. Een drugs-overdosis. Hij was een sublieme gitarist en een krachtige zanger die het in zich had de nieuwe Stevie Ray Vaughan te worden. Hij liet een klein maar fijn oeuvre achter. Daar is nu een hoofdstuk aan toegevoegd. In The Magic Shop werd opgenomen in 2005, maar bleef om onverklaarbare redenen onaf liggen. Onterecht. Luister naar het openingsnummer, B.B. King’s It’s My Own Fault. Zelden liet iemand zijn gitaar zo lyrisch zingen. Adembenemend goed. Ook de andere elf nummers zijn fraai. In The Magic Shop is een van de beste blues-CD’s van 2015.

Brandon Santini :: Live & Extended

Brandon Santini is meestal te vinden in een club in Beale Street, de uitgaansstraat in Memphis. Daar trakteert hij nietsvermoedende toeristen op zijn harde blues, gemodelleerd naar The James Cotton Band. Santini is een superieure mondharmonicaspeler en zijn spel komt tot volle wasdom op Live & Extended!, opgenomen in Quebec. Veel eigen nummers, afgewisseld met covers van Slim Harpo, Sonny Boy Williamson en Muddy Waters.

Erin Harpe & the Delta Swingers :: Love Whip Blues

Erin Harpe was een traditionele blueszangeres die zich keurig aan de spelregels van de blues hield. Daar is op Love Whip Blues die ze maakte met haar band The Delta Swingers niets meer van te merken. Dit is allemaal veel losser en gedurfder. De tien nummers swingen op ingetogen wijze. Ja, het is de blues, maar veel meer dan dat. Het is eigenzinnig en swampy. Tony Joe White en John Fogerty zullen tevreden meedeinen op de vier eigen nummers en zes covers. Meest verrassend is Harpe’s interpretatie van John Prine’s Angel From Montgomery. Een meer dan verrassende CD.

Rob Stone :: Gotta Keep Rollin’

Rob Stone is de Magic Dick van deze tijd. Hij is een sublieme mondharmonicaspeler die de blues speelt alsof hij nooit anders heeft gedaan. Op Wait Baby, het openingsnummer van zijn vierde CD Gotta Keep Rollin’, lijkt het alsof de J. Geils Band uit de dood is opgestaan, zo meedogenloos swingend klinkt dat. En zo gaat het maar door. Chicago blues van de bovenste plank met naast Rob Stone een glansrol voor gitarist John Primer. Dansplaat van het jaar.