Corb Lund uit Alberta, Canada heeft zich voorgenomen om in ieder geval in zijn teksten de levensstijl van cowboys en boeren te documenteren. Muzikaal is hij minder eenkennig en heeft hij de laatste twintig jaar een unieke en aanstekelijke mix van country, western swing, rock en blues gecreëerd. Na het tussendoortje van vorig jaar, het overigens zeer geslaagde cover-album Cover Your Tracks, is hij nu weer terug met twaalf eigen nummers over drank, vrouwen, rondtrekken, cowboys en paarden. Agricultural Tragic is de zoveelste prachtplaat in zijn inmiddels imposante oeuvre. Uitschieters op een album zonder zwakke plekken zijn I Think You Oughta Try Whiskey, een duet met Jaida Dreyer, en Louis L’Amour, een eerbetoon aan de schrijver van cowboyboeken.
Het leven van Jaime Wyatt zou de tekst van een country-nummer kunnen zijn. Heroïne-verslaafd, acht maanden in de gevangenis, afgekickt, op weg een ster te worden. Neon Cross is haar tweede album en ook hier klinkt haar roerige leven keihard door. De plaat is geproduceerd door Shooter Jennings en die zorgt ervoor dat Wyatt’s hardcore country voorzien wordt van een rockend fundament en een naadloos vervolg is op de outlaw-country van de jaren zeventig. Er is een glansrol voor gitarist Neal Casal in een van de laatste sessies voor zijn zelfmoord. De dood en hopeloze liefdes zijn de rode draad in de elf fantastische voornamelijk zelfgeschreven eigen nummers op Neon Cross. Country zoals country ooit bedoeld was: genadeloos eerlijk.
In 2018 verhuisde Pokey LaFarge van St. Louis naar Los Angeles en toen ging het goed mis. Het succes steeg hem naar het hoofd, of zoals hij het zelf formuleert: boze geesten en demonen namen het over. Drank, vrouwen, et cetera, hij kon er geen genoeg van krijgen. Rock Bottom Rhapsody is daar een ontluisterend en meeslepend verslag van. Zoals ook zijn nieuwe leven, inclusief zijn geloof in God, ter sprake komt. Maar waar het uiteindelijk om gaat is de muziek en die is fantastisch. Hij beleidt schaamteloos zijn liefde voor oude crooners als Dean Martin en Frank Sinatra, maar ook jongere crooners als Roy Orbison, Bob Dylan, Tom Jones en Nick Cave. Het is jazz, het is blues, het is pop, maar Rock Bottom Rhapsody is vooral Pokey LaFarge op zijn allerbest.
Lilly Hiatt brak door met haar derde plaat, Trinity Lane. Een meesterwerk over de donkere gebeurtenissen in haar leven zoals de zelfmoord van haar moeder, haar verslaving en een scheiding. De opvolger is er nu en die is qua thematiek een stuk zonniger. Nog steeds zijn er de problemen met mannen, maar het gaat nu veel beter met haar. De muziek is nog immer die fraaie mix van country, Americana en punky pop en de liedjes klinken weer allemaal als een klok. Of dat nu het formidabele titelnummer is, het ontroerende Some Kind Of Drug, waarin ze hulp krijgt van vader John of het rockende Never Play Guitar, een nummer waar John Hiatt vast en zeker stinkend jaloers op is. Walking Proof laat de nieuwe Lilly Hiatt horen en die mag er zijn.
Sam Doores heeft zijn plaats in de Americana-muziekhemel al lang en breed verdiend voor zijn werk met Hurray For The Riff Raff en The Deslondes, twee van de allerbeste rootsbands van deze eeuw. Maar nu is er dan ook een soloplaat, opgenomen in etappes in Berlijn met fan Anders Christopherson als producer, afgemaakt in woonplaats New Orleans en simpelweg Sam Doores getiteld. De teksten staan in het teken van het einde van zijn relatie en een nieuwe start in zijn leven. De muziek is adembenemend gewaagd en mooi, beetje Tom Waits, wat Leonard Cohen, Van Dyke Parks-achtig, maar ook doo wop en New Orleans rhythm & blues. Sam Doores dingt serieus mee naar de titel ‘beste plaat van 2020’.
The Secret Sisters, Laura en Lydia Rogers uit Alabama, verrasten de muziekwereld in 2017 met het meesterwerk You Don’t Own Me Anymore. Ze ontpopten zich als de moderne vrouwelijke variant van The Everly Brothers en Charlie & Ira Louvin. Nu, een kleine drie jaar later, is er dan eindelijk een opvolger. En Saturn Return is, hoewel totaal anders, even zo overweldigend. Opnieuw geproduceerd door Brandi Carlile zijn aan de traditionele roots en folk nu pop en psychedelica toegevoegd. Maar de liedjes zijn wederom exceptioneel, de teksten uitzonderlijk goed en de stemmen bovenaards. Hoogtepunt is het verkrachtingsnummer Cabin. ‘He did not have permission/but he had his way.’ Adembenemend!
Randall Bramblett uit Jesup, Georgia heeft er al vele levens opzitten als muzikant. Hij was lange tijd de steun en toeverlaat van Steve Winwood, ook in Traffic, hij was een gewaardeerd lid van de fusion-groep Sea Level, hij speelde met Gregg Allman en Levon Helm, maar hij maakte ook sinds 1975 zeer geslaagde soloplaten waarop hij van Southern rock, jazz en soul een geheel eigen genre maakte. Een plaat die onder de radar bleef was The Meantime uit 2010. Met de uitgave van The Meantime – 10th Anniversary Edition is dat probleem opgelost. Het is een geweldige plaat waarop multi-instrumentalist Bramblett schittert als componist en op de piano, maar nog meer met zijn stem. Als blanke soulzanger kent hij zijn gelijke niet en The Meantime is het ultieme bewijs.
Producent John Harvey droomde al decennia lang over welke muziek zich nu leende voor een big band-aanpak. Toen hij eenmaal wist dat het vroege werk van The Allman Brothers Band daar zeer geschikt voor was trof hij de ervaren jazzdrummer Mark Lanter en samen formeerden ze de Big Band Of Brothers. Met saxofonisten, trompettisten, trombonisten en een uitgebreide ritmesectie, op vier nummers aangevuld met zangers Marc Broussard en Ruthie Foster, krijgen acht Allman-klassiekers -van It’s Not My Cross To Bear tot Whipping Post en In Memory Of Elizabeth Reed- een zeer geïnspireerde en swingende aanpak. A Jazz Celebration Of The Allman Brothers Band is een zeer geslaagd eerbetoon aan een van de beste bands ooit.
De Australiër Ben Lee heeft al een paar handenvol voortreffelijke soloplaten afgeleverd. Maar begin jaren negentig zat hij als jonge puber in de band Noise Addict, die beroemde fans had als Thurston Moore van Sonic Youth en Evan Dando. Voor zijn nieuwe soloplaat Quarter Century Classix kijkt Lee terug op die tijd en covert hij dertien liedjes uit de eerste helft van de jaren negentig. Zoals Speeding Motorcycle van Daniel Johnston, Get Me van Dinosaur Jr. en Sugar Kane van Sonic Youth. Dat doet hij op een zeer relaxte manier, wat een totaal nieuw licht op die nummers werpt. Dat maakt van Quarter Century Classix een even verrassende als bevredigende plaat.
De liedjes voor Songs From The Exile schreef Dalton Domino toen hij nog een alcoholist was. Nu, bij het verschijnen van die derde soloplaat, is de man uit Lubbock, Texas met drinken gestopt. Maar die drank zorgde er wel voor dat hij een paar handenvol ronduit briljante teksten op papier kreeg met uitschieters als Happy Alone en Dead Roses, titels die veel verraden over de inhoud. Rootsrock en country is het gebied waarin Domino opereert en mede dankzij het fantastische gitaarspel van Doug Pettibone (ooit de steun en toeverlaat van Lucinda Williams) is Songs From The Exile een van de beste Americana-cd’s van 2019 geworden.
Muzikaal is Justin Townes Earle op zijn nieuwe CD The Saint Of Lost Causes nog steeds zijn oude vertrouwde zelf met een mengeling van alt.country, rockabilly, folk en blues. Maar tekstueel is hij opeens een stuk minder navelstaarderig en is zijn blik ferm naar buiten gericht. Heeft er, denkt hij, vooral mee te maken dat hij behalve clean, sober en getrouwd sinds kort ook vader is. Dus vertelt hij behalve persoonlijke verhalen nu ook verhalen over een cop-killer met spijt (Appalachian Nightmare), de industriële en economische ondergang van een stadje (Flint City Shake It) en de milieu-criminelen in West-Virginia (Don’t Drink The Water). Justin Townes Earle is in topvorm en inmiddels de gelijke van vader Steve en The Saint Of Lost Causes is een formidabele plaat.
De Quaker City Night Hawks komen uit Fort Worth, Texas en zijn op hun nieuwe QCNH-plaat een ongebruikelijke mix van Lynyrd Skynyrd en Curtis Mayfield, met uitstapjes richting Pink Floyd-psychedelica, Steve Earle-country en Californische jaren zeventig pop. De opener van QCNH, Better In The Morning, is een klassieker in de dop, maar ook de andere liedjes zijn stuk voor stuk memorabel. En de muziek is gedreven en heeft ballen. Een meer dan goede plaat.
Steve Earle dacht: ‘Stel dat ik nu dood ga en in het hiernamaals Guy Clark tegenkom. Die zou zeggen: waarom heb je wel een Townes-plaat gemaakt en geen Guy-plaat?’ Daar zou Earle geen fatsoenlijk antwoord op kunnen geven en dus is er nu, tien jaar na het Townes Van Zandt-tribute en drie jaar na de dood van Guy Clsrk, de CD Guy, het eerbetoon aan zijn andere held. Zestien Guy Clark-nummers die Steve Earle & The Dukes respectvol behandelen, maar ook helemaal naar eigen hand zetten. Klassiekers als LA Freeway en Desperados Waiting For A Train, maar ook minder bekende prachtnummers als Dublin Blues en Old Friends. Guy is het bewijs dat Guy Clark een van de beste schrijvers ooit was, maar ook dat Steve Earle & The Dukes nog steeds een geweldige band zijn.
Luther Dickinson, zoon van de legendarische Jim Dickinson (die werkte met Stones, Dylan, Aretha, Big Star, Replacements), heeft al een indrukwekkend oeuvre op zijn naam staan. Als soloartiest, als leider van de geweldige North Mississippi Allstars en als sessiegitarist voor John Hiatt, Patty Griffin en The Black Crowes. Nu heeft hij onder de naam Luther Dickinson And Sisters Of The Strawberry Moon de even bijzondere als ontroerende plaat Solstice uitgebracht. Een nieuw hoofdstuk in zijn persoonlijke geschiedenis en die van de Americana. De zang is helemaal in handen van vrouwen: Amy Helm, Birds Of Chicago, Amy LaVere, Shardé Thomas en de Mississippi gospelgroep The Como Mamas. Wat traditionals, wat covers, nieuw materiaal. Subtiel, spannend en van de eerste tot de laatste seconde ontroerend. Kandidaat plaat van het jaar.
Tags:New West, New West/PIAS, Pias Geplaatst in New West | Reacties uitgeschakeld voor Luther Dickinson and the Sisters Of the Strawberry Moon :: Solstice
Op Canterbury Girls hebben Lily & Madeleine, twee zusjes met de moeilijke achternaam Jurkiewicz, afscheid genomen van de hippie-achtige folk die hun eerdere platen bevatte. Ze verhuisden van Indianapolis naar New York en dat verklaart een hoop. Dit is grotestads-muziek, ook muziek zonder grenzen. Ze switchen van disco-pop naar walsjes, van ABBA naar Midlake. Wat gebleven is zijn de mooie liedjes, de intelligente bijna therapeutische teksten en de waarlijk wonderschone samenzang. Het is wellicht even wennen aan de nieuwe richting van Lily & Madeleine, maar wie daarvoor de moeite neemt zal een meesterwerk ontdekken.
Corb Lund uit Alberta, Canada heeft zich voorgenomen om in ieder geval in zijn teksten de levensstijl van cowboys en boeren te documenteren. Muzikaal is hij minder eenkennig en heeft hij de laatste twintig jaar een unieke en aanstekelijke mix van country, western swing, rock en blues gecreëerd. Na het tussendoortje van vorig jaar, het overigens zeer geslaagde cover-album Cover Your Tracks, is hij nu weer terug met twaalf eigen nummers over drank, vrouwen, rondtrekken, cowboys en paarden. Agricultural Tragic is de zoveelste prachtplaat in zijn inmiddels imposante oeuvre. Uitschieters op een album zonder zwakke plekken zijn I Think You Oughta Try Whiskey, een duet met Jaida Dreyer, en Louis L’Amour, een eerbetoon aan de schrijver van cowboyboeken.
