Justin Townes Earle :: Kids In The Street

Justin Townes Earle wilde vooral niet zijn als vader Steve. Hij wilde anders klinken. Die zelfopgelegde last is op Kids In The Street van zijn schouders gevallen. Net als zijn vader durft hij hier alle genres vrijelijk door elkaar te mixen. Rock op Champagne Corolla, maatschappijkritiek in de fantastische titelsong over de verloedering van Nashville waar voor gewone mensen geen plaats meer is, tranentrekkende emoties in Faded Valentine, straight country in What’s She Crying For, soul in If I Was The Devil, rockabilly in Trouble Is en ouderwetse folk in Same Old Staggolee. Kids In The Street is de eerste Justin Townes Earle-plaat als getrouwd man en toekomstig vader, ook de eerste plaat die hij niet in Nashville opnam, maar Kids In The Street is vooral een onvervalst meesterwerk.




Daniel Romano :: Modern Pressure

Daniel Romano is een van de echte originals in de hedendaagse muziek. Met Come Cry With Me (2013) en If I’ve Only One Time Askin’ (2015) zette hij de country als een nieuwe Gram Parsons op zijn kop. Uit het niets kwam toen vorig jaar Mosey, psychedelische pop die zijn weerga niet kende. Zijn nieuwe Modern Pressure, opgenomen in Zweden, is opnieuw psychedelica, een kind van Mosey. Maar nu nog wat inventiever, met nog meer verborgen schatten. Geweldige liedjes, soms diep (The Pride Of Queens), soms luchtig (Jennifer Castle), soms Beatles-achtig (What’s To Become Of The Meaning Of Love), een prachtig geheel. Romano is een waar genie.

Rodney Crowell :: Close Ties

De Texaan Rodney Crowell is een van de sleutelfiguren in de Americana. Hij was bevriend met Townes Van Zandt en Guy Clark, was lid van de band van Emmylou Harris en schreef handenvol klassiekers voor haar, was getrouwd met Johnny Cash’s dochter Rosanne, had een glanzende solocarrière met handenvol nummer 1 country hits. In hits is hij niet langer geïnteresseerd. Deze eeuw maakt hij behalve een paar geslaagde duet-albums met Emmylou vooral erg persoonlijke platen. Close Ties is zijn meest bluesy album tot nu toe. Hij duikt met East Houston Blues in zijn verleden, Life Without Susanna heeft de dood van Townes Van Zandt als vertrekpunt en Forgive Me Annabelle is een kippenvel-lied over een stukgelopen relatie. Close Ties is wederom een hoogstpersoonlijke CD en wederom verschrikkelijk goed.

All Them Witches :: Sleeping Through The War

Voor Sleeping Through The War hebben All The Witches, het baanbrekende kwartet uit Nashville, de hulp ingeroepen van dé producer van dit moment Dave Cobb. Ze hebben zich ook iets meer geconcentreerd op liedjes dan op de jams van voorheen. Het resultaat is niet alleen hun beste maar ook hun meest toegankelijke plaat tot nu toe. Op Don’t Bring Me Coffee klinken ze als een nimmer vertoonde kruising van Bruce Springsteen en Metallica, het nummer Bruce Lee lijkt een verloren parel uit het Pink Floyd-oeuvre. Nou ja, zo gaat het maar door. Avontuurlijk, psychedelisch, hard en waanzinnig goed.

Nikki Lane :: Highway Queen

Toen in 2014 All Or Nothin’ verscheen, was het meteen duidelijk: Nikki Lane wordt een superster. Wat een stem, wat een liedjes! Nu is er de opvolger Highway Queen waarmee ze alle verwachtingen inlost. De stem is nog krachtiger, nog zelfverzekerder, en de liedjes zijn zo mogelijk nog beter. Hardcore country en sublieme pop, een geweldige band. Van de humoristische en keiharde opener 700,000 Rednecks tot het afsluitende scheidingsdrama Forever Lasts Forever, het is allemaal even adembenemend en indrukwekkend. Nikki Lane is de nieuwe koningin van Nashville.

Ron Gallo :: Heavy Meta

Het NRC noemt Heavy Meta van Ron Gallo ‘het eerste briljante rockalbum van 2017′. En daar is geen woord van gelogen. Gallo, nu woonachtig in Nashville, was de leider van de band Toy Soldiers uit Philadelphia en Heavy Meta is zijn tweede solo-album. Elf catchy liedjes die een ideaal huwelijk vormen tussen punk en pop, tussen Flamin’ Groovies en Clash. Gallo is een beul van een gitarist, een fijne zanger, maar vooral als componist steekt hij ver boven de concurrentie uit. Ernst en humor gaan hand in hand op nummers als Young Lady, You’re Scaring me en Alle The Punks Are Domesticated. Heavy Meta is een dijk van een plaat.

Aaron Lee Tasjan :: Silver Tears

Aaron Lee Tasjan uit Nashville heeft met Silver Tears, geproduceerd door Father John Misty’s Eli Thomson, een van de ultieme popplaten van deze tijd gemaakt. Zoals BP Fallon in de hoestekst schrijft: hij had een Traveling Wilbury kunnen zijn. Of een Beatle, of een broer van Ray Davies. Hij schrijft ongelooflijke liedjes. Luister naar het hartverscheurende Ready To Die en je weet genoeg. We kenden hem vooral als gitarist in Drivin’ N’ Cryin’, hij speelde in een late reïncarnatie van de New York Dolls en in Alberta Cross, maar deze Silver Tears is zijn meesterwerk. Wat een schrijver, wat een gitarist, wat een zanger!