Nikki Lane :: Denim & Diamonds

Na haar zeer geslaagde derde plaat Highway Queen sloegen bij Nikki Lane de twijfels hard toe. Wilde ze nog wel een nieuw album maken, had ze zin om weer op tournee te gaan? Nee, eigenlijk niet. Totdat ze telefonisch kennismaakte met de geniale Josh Homme, leider van Queens Of The Stone Age. Die wilde dolgraag met haar de studio in. Hij bracht wat QOTSA-bandleden mee en de drummers van de Arctic Monkeys en Autolux. Het resultaat is Denim & Diamonds, een waarlijk fantastische powerpop-plaat, gedrenkt in psychedelica en country. Hier komen twee grote liefdes van Lane samen: The 13th Floor Elevators en Loretta Lynn. Tien geweldige eigen songs, met als uitschieter het meesterlijke titelnummer. Nikki Lane en Joshua Homme blijkt een gouden combi te zijn.

The Deslondes :: Ways & Means

De afgelopen jaren moesten we het doen met prachtige soloplaten van groepsleden Sam Doores en Riley Downing, maar nu zijn The Deslondes terug met hun derde album. Het vijftal uit New Orleans overtreft met Ways & Means alle verwachtingen. Ze hebben met hun mix van oude rhythm & blues, country en zuidelijke soul een volstrekt eigen geluid gecreëerd. Diep doorleefd, relaxed en toch altijd spannend. Net als The Band hebben ze verschillende zangers, iedereen kan schrijven en met ieder liedje durven ze hun grenzen te verleggen. Veertien fantastische nummers zorgen er samen voor dat Ways & Means een serieuze kandidaat is voor de titel ‘beste plaat van 2022’.

Tony Joe White :: The Beginning

In 2001 verscheen The Beginning van Tony Joe White (1943-2018) voor het eerst, op zijn eigen label en in een beperkte oplage. De reacties waren lovend. Vorig jaar verscheen dat album opnieuw ter ere van Record Store Day. Wederom binnen de kortste keren uitverkocht. En nu is er dan eindelijk, via New West, de alom verkrijgbare uitgave. The Beginning laat tien nummers lang een naakte en rauwe Tony Joe horen. Een akoestische gitaar, een mondharmonica, zijn stem, één microfoon en een stampende voet. Dit is de moerasblues zoals alleen Tony Joe White die spelen kan. Heel bijzonder.

Corb Lund :: Songs My Friends Wrote

Het Canadese fenomeen Corb Lund verrast ons ditmaal met Songs My Friends Wrote, tien niet al te bekende nummers van collega’s als Hayes Carll, Tom Russell, Todd Snider, Ian Tyson en Fred Eaglesmith. Allemaal mannen met wie Lund in de loop der jaren tijd heeft doorgebracht. “Ik heb met ze gekaart, getourd en gedronken,” zegt Lund. Hoewel het album alleen covers bevat, klinkt het door de mix van folk, country en rock toch als een echte Corb Lund-plaat. Alsof de tien liedjes door hem zelf geschreven zijn. Songs My Friends Wrote is een van de beste cover-albums ooit!

Steve Earle & The Dukes :: J.T.

“Ik hield meer van Justin Townes Earle dan van wie of wat ook op deze wereld.” Een uitspraak van vader Steve Earle. Justin Townes Earle stierf op 20 augustus 2020, 38 jaren jong, aan een noodlottige combinatie van alcohol, cocaïne en fentanyl. Zijn oeuvre omvatte 1 EP en 8 LP’s. De zwanenzang The Saint Of Lost Causes was zijn meesterwerk, de plaat waarop hij als muzikant en componist op gelijke hoogte kwam met zijn vader. Steve Earle heeft, zoals hij eerder deed met Townes Van Zandt en Guy Clark, maar één manier om zijn liefde en bewondering voor iemand te uiten en dat is een plaat maken met composities van ‘zijn held’. En dus is er nu J.T., met tien nummers van Justin Townes Earle, fantastisch vertolkt door Steve Earle & The Dukes. Als elfde nummer is er het hartverscheurende Last Words, het muzikale afscheid van de vader aan de zoon. De opbrengsten van de prachtplaat J.T. gaan naar Justin Townes Earle’s enige kind, de driejarige Etta.

Aaron Lee Tasjan :: Tasjan! Tasjan! Tasjan!

Tasjan! Tasjan! Tasjan! is de vierde soloplaat van Aaron Lee Tasjan, een van de wonderkinderen van de Amerikaanse muziek. Het album opent op verpletterende wijze met Sunday Women, waar perfecte pop en psychedelica elkaar ontmoeten. Zoals altijd maakt Tasjan er geen geheim van wie zijn helden zijn: The Beatles, Tom Petty en Jeff Lynne. Nooit eerder slaagde hij er echter zo goed in met die invloeden iets totaal nieuws en tijdloos te creëren. Elf meesterlijke liedjes, geweldig uitgevoerd. En ieder nummer heeft wel iets grappigs en verrassends, zoals bijvoorbeeld het fluiten in Computer Of Love, ook al zo’n perfect popliedje. Met Tasjan! Tasjan! Tasjan! lost Aaron Lee Tasjan alle hooggespannen verwachtingen in. En meer dan dat!

Randall Bramblett :: Pine Needle Fire

Randall Bramblett weet niet van ophouden. Als toetsenist en saxofonist speelde hij in Cowboy en Sea Level en met Traffic, Gregg Allman, Gov’t Mule, Levon Helm en Robbie Robertson. En dat is maar het topje van een grote ijsberg. 2020 is het jaar dat hij 72 werd en dat Pine Needle Fire verscheen, zijn twaalfde soloplaat. En die biedt weer alles wat Bramblett zo speciaal maakt: zijn fantastische stem, zijn formidabele toetsenwerk, zijn fraaie liedjes over de Amerikaanse werkende klasse en de mix van rock, soul, jazz en funk. Speciale attractie is I’ve Got Faith In You waar gastmuzikant Tommy Talton slide speelt op Duane Allman’s Gibson SG, de gitaar die te horen is op The Allman Brothers Band At Fillmore East, de beste liveplaat aller tijden.

The Texas Gentlemen :: Floor it!!!

The Texas Gentlemen sloegen hard toe met hun debuut TX Jelly (2017). De groep bestond uit gerespecteerde muzikanten die naam hadden gemaakt als begeleiders van onder andere Kris Kristofferson, George Strait, Joe Ely en Leon Bridges. Een kleine drie jaar later is er plaat nummer twee: Floor It!!! En dat is een ongelooflijke stap voorwaarts, vooral wat het de liedjes betreft. Die zijn nu van hetzelfde hoge niveau als de muziek. Daardoor zijn The Texas Gentlemen nu het best te typeren als de Little Feat van de 21ste eeuw. Het is de moeiteloze mix van blues, rock, Beatles-pop, soul, jazz, gospel en zelfs dixieland die van Floor it!!! een absoluut meesterwerk maakt.

Corb Lund :: Agricultural Tragic

Corb Lund uit Alberta, Canada heeft zich voorgenomen om in ieder geval in zijn teksten de levensstijl van cowboys en boeren te documenteren. Muzikaal is hij minder eenkennig en heeft hij de laatste twintig jaar een unieke en aanstekelijke mix van country, western swing, rock en blues gecreëerd. Na het tussendoortje van vorig jaar, het overigens zeer geslaagde cover-album Cover Your Tracks, is hij nu weer terug met twaalf eigen nummers over drank, vrouwen, rondtrekken, cowboys en paarden. Agricultural Tragic is de zoveelste prachtplaat in zijn inmiddels imposante oeuvre. Uitschieters op een album zonder zwakke plekken zijn I Think You Oughta Try Whiskey, een duet met Jaida Dreyer, en Louis L’Amour, een eerbetoon aan de schrijver van cowboyboeken.

.

Jaime Wyatt :: Neon Cross

Het leven van Jaime Wyatt zou de tekst van een country-nummer kunnen zijn. Heroïne-verslaafd, acht maanden in de gevangenis, afgekickt, op weg een ster te worden. Neon Cross is haar tweede album en ook hier klinkt haar roerige leven keihard door. De plaat is geproduceerd door Shooter Jennings en die zorgt ervoor dat Wyatt’s hardcore country voorzien wordt van een rockend fundament en een naadloos vervolg is op de outlaw-country van de jaren zeventig. Er is een glansrol voor gitarist Neal Casal in een van de laatste sessies voor zijn zelfmoord. De dood en hopeloze liefdes zijn de rode draad in de elf fantastische voornamelijk zelfgeschreven eigen nummers op Neon Cross. Country zoals country ooit bedoeld was: genadeloos eerlijk.

Pokey LaFarge :: Rock Bottom Rhapsody

In 2018 verhuisde Pokey LaFarge van St. Louis naar Los Angeles en toen ging het goed mis. Het succes steeg hem naar het hoofd, of zoals hij het zelf formuleert: boze geesten en demonen namen het over. Drank, vrouwen, et cetera, hij kon er geen genoeg van krijgen. Rock Bottom Rhapsody is daar een ontluisterend en meeslepend verslag van. Zoals ook zijn nieuwe leven, inclusief zijn geloof in God, ter sprake komt. Maar waar het uiteindelijk om gaat is de muziek en die is fantastisch. Hij beleidt schaamteloos zijn liefde voor oude crooners als Dean Martin en Frank Sinatra, maar ook jongere crooners als Roy Orbison, Bob Dylan, Tom Jones en Nick Cave. Het is jazz, het is blues, het is pop, maar Rock Bottom Rhapsody is vooral Pokey LaFarge op zijn allerbest.

Lilly Hiatt :: Walking Proof

Lilly Hiatt brak door met haar derde plaat, Trinity Lane. Een meesterwerk over de donkere gebeurtenissen in haar leven zoals de zelfmoord van haar moeder, haar verslaving en een scheiding. De opvolger is er nu en die is qua thematiek een stuk zonniger. Nog steeds zijn er de problemen met mannen, maar het gaat nu veel beter met haar. De muziek is nog immer die fraaie mix van country, Americana en punky pop en de liedjes klinken weer allemaal als een klok. Of dat nu het formidabele titelnummer is, het ontroerende Some Kind Of Drug, waarin ze hulp krijgt van vader John of het rockende Never Play Guitar, een nummer waar John Hiatt vast en zeker stinkend jaloers op is. Walking Proof laat de nieuwe Lilly Hiatt horen en die mag er zijn.

Sam Doores :: Sam Doores

Sam Doores heeft zijn plaats in de Americana-muziekhemel al lang en breed verdiend voor zijn werk met Hurray For The Riff Raff en The Deslondes, twee van de allerbeste rootsbands van deze eeuw. Maar nu is er dan ook een soloplaat, opgenomen in etappes in Berlijn met fan Anders Christopherson als producer, afgemaakt in woonplaats New Orleans en simpelweg Sam Doores getiteld. De teksten staan in het teken van het einde van zijn relatie en een nieuwe start in zijn leven. De muziek is adembenemend gewaagd en mooi, beetje Tom Waits, wat Leonard Cohen, Van Dyke Parks-achtig, maar ook doo wop en New Orleans rhythm & blues. Sam Doores dingt serieus mee naar de titel ‘beste plaat van 2020’.

The Secret Sisters :: Saturn Return

The Secret Sisters, Laura en Lydia Rogers uit Alabama, verrasten de muziekwereld in 2017 met het meesterwerk You Don’t Own Me Anymore. Ze ontpopten zich als de moderne vrouwelijke variant van The Everly Brothers en Charlie & Ira Louvin. Nu, een kleine drie jaar later, is er dan eindelijk een opvolger. En Saturn Return is, hoewel totaal anders, even zo overweldigend. Opnieuw geproduceerd door Brandi Carlile zijn aan de traditionele roots en folk nu pop en psychedelica toegevoegd. Maar de liedjes zijn wederom exceptioneel, de teksten uitzonderlijk goed en de stemmen bovenaards. Hoogtepunt is het verkrachtingsnummer Cabin. ‘He did not have permission/but he had his way.’ Adembenemend!

Randall Bramblett :: The Meantime – 10th Anniversary Edition

Randall Bramblett uit Jesup, Georgia heeft er al vele levens opzitten als muzikant. Hij was lange tijd de steun en toeverlaat van Steve Winwood, ook in Traffic, hij was een gewaardeerd lid van de fusion-groep Sea Level, hij speelde met Gregg Allman en Levon Helm, maar hij maakte ook sinds 1975 zeer geslaagde soloplaten waarop hij van Southern rock, jazz en soul een geheel eigen genre maakte. Een plaat die onder de radar bleef was The Meantime uit 2010. Met de uitgave van The Meantime – 10th Anniversary Edition is dat probleem opgelost. Het is een geweldige plaat waarop multi-instrumentalist Bramblett schittert als componist en op de piano, maar nog meer met zijn stem. Als blanke soulzanger kent hij zijn gelijke niet en The Meantime is het ultieme bewijs.