Naked Giants is een trio uit Seattle en hun debuut Sluff barst van de energie en het plezier. Hier lijkt de hele geschiedenis van de popmuziek samen te komen. Sixties (Kinks), classic rock, punk, Britpop, powerpop en grunge (Nirvana-producer Steve Fisk zit hier ook achter de knoppen). Intelligente teksten, twaalf verdomd goede liedjes, gespeeld alsof de duivel ze op de hielen zit. Sluff is een van de meest opwindende platen van de laatste jaren.
Laura en Lydia Rogers uit Muscle Shoals, Alabama zijn samen The Secret Sisters en hebben met You Don’t Own Me Anymore een meesterwerk afgeleverd. Een CD die alleen bloedverwanten kunnen maken. The Carter Family, The Everly Brothers, The Louvin Brothers, The Roches, die categorie. Dit is country-folk zoals deze eeuw nog niet gemaakt. Muziek van een ijzingwekkende tijdloze schoonheid. You Don’t Own Me Anymore is hun derde plaat en geproduceerd door Brandi Carlile. Wat een liedjes, wat een stemmen, wat een muziek! Geen wonder dat ze de favoriete openingsact van Bob Dylan en Paul Simon zijn.
Het Canadese neef & nicht-duo Kacy & Clayton legde een paar jaar geleden met de CD Strange Country de basis voor een folkrevival. Vooral vanwege de door merg en been gaande stem van Kacy Anderson ontpopten ze zich als een modern huwelijk tussen Fairport Convention en Gillian Welch. Voor The Siren’s Song heeft superfan en Wilco-baas Jeff Tweedy zich ‘opgedrongen’ als producer en het resultaat is adembenemend. Iets rockender dan zijn voorganger, maar nog even uniek. Prachtliedjes, prachtstem, prachtmuziek.
De Ben Miller Band uit Joplin, Missouri is een van de meest opwindende live-acts van deze tijd. Met de nieuwe CD Choke Cherry Tree bewijzen ze ook een van de allerbeste studiogroepen te zijn. Ze putten uit dezelfde traditionele Amerikaanse bronnen als bijvoorbeeld The Band, Little Feat en The Gourds. Folk, country, rock en blues zijn de basisingrediënten voor een uniek eigen geluid. Nothing Gets Me Down is de fantastische folky opener, daarna wordt het wat harder, maar blijft het niveau ongekend hoog. Choke Cherry Tree is een formidabele plaat, maar vergeet vooral niet de Ben Miller Band live te gaan zien.
Naast hun reguliere platen, Little Seeds was de allerbeste rootsrock-CD uit 2016, heeft het man/vrouw-duo Shovels & Rope uit Charleston, South Carolina een terugkerend hobbyproject: Busted Jukebox. Daarop coveren ze niet alleen hun favoriete nummers, voor ieder nummer nodigen ze ook een gast uit. We zijn nu aangeland bij Volume 2. En dat is even vreemd als opzienbarend. Ze doen onder andere nummers van Sigur Ros, Chuck Berry, The Clash, Leonard Cohen, The Breeders en Faith No More. Gasten zijn John Fullbright, Hayes Carll, Brandi Carlile, Rhett Miller en John Moreland (die hartverscheurend Blue Eyes Crying In The Rain doet) om er een handvol uit te lichten. Vreemd, jazeker. Maar ook opwindend en verdomde goed.
Op Undivided Heart & Soul gaat de dezer dagen in East Nashville wonende JD McPherson tekeer als een dolleman. Zijn teksten zijn persoonlijker dan ooit, de muziek is rock ‘n’ roll, garage, punk en harde soul. Als de naald maar uitslaat in het rood, als ieder nummer maar klinkt alsof het ‘t laatste nummer is dat je mag doen voordat de duivel je komt halen. In de aanloop naar deze plaat, zijn beste, was McPherson ingegaan op een uitnodiging van vriend en fan Josh Homme van Queens Of The Stone Age om samen wat muziek te maken. Dat zou wel eens het geheim kunnen zijn van wat deze plaat zo energiek en bijzonder maakt.
Trinity Lane is de derde plaat van Lilly Hiatt en met afstand haar beste. Zelden heeft een vrouw van 32 haar emoties zo de vrije loop gelaten. Haar alcoholisme, haar scheiding, de zelfmoord van haar moeder, de rol van haar vader, muzikant John Hiatt. Maar Trinity Lane hoeft het niet alleen van de teksten hebben, dankzij de productie van Michael Trent van het formidabele Shovels & Rope is het ook muzikaal een hoogvlieger. Twang, pop en rock versmelten hier tot een van de allerbeste CD’s van 2017. Lilly Hiatt groeit langzaam maar heel zeker toe naar Lucinda Williams-niveau. Hoogtepunt is het van woede overkokende grofgebekte relatiefiasco Everything I Had. Zo genadeloos hoor je ‘t zelden.
Justin Townes Earle wilde vooral niet zijn als vader Steve. Hij wilde anders klinken. Die zelfopgelegde last is op Kids In The Street van zijn schouders gevallen. Net als zijn vader durft hij hier alle genres vrijelijk door elkaar te mixen. Rock op Champagne Corolla, maatschappijkritiek in de fantastische titelsong over de verloedering van Nashville waar voor gewone mensen geen plaats meer is, tranentrekkende emoties in Faded Valentine, straight country in What’s She Crying For, soul in If I Was The Devil, rockabilly in Trouble Is en ouderwetse folk in Same Old Staggolee. Kids In The Street is de eerste Justin Townes Earle-plaat als getrouwd man en toekomstig vader, ook de eerste plaat die hij niet in Nashville opnam, maar Kids In The Street is vooral een onvervalst meesterwerk.
Daniel Romano is een van de echte originals in de hedendaagse muziek. Met Come Cry With Me (2013) en If I’ve Only One Time Askin’ (2015) zette hij de country als een nieuwe Gram Parsons op zijn kop. Uit het niets kwam toen vorig jaar Mosey, psychedelische pop die zijn weerga niet kende. Zijn nieuwe Modern Pressure, opgenomen in Zweden, is opnieuw psychedelica, een kind van Mosey. Maar nu nog wat inventiever, met nog meer verborgen schatten. Geweldige liedjes, soms diep (The Pride Of Queens), soms luchtig (Jennifer Castle), soms Beatles-achtig (What’s To Become Of The Meaning Of Love), een prachtig geheel. Romano is een waar genie.
De Texaan Rodney Crowell is een van de sleutelfiguren in de Americana. Hij was bevriend met Townes Van Zandt en Guy Clark, was lid van de band van Emmylou Harris en schreef handenvol klassiekers voor haar, was getrouwd met Johnny Cash’s dochter Rosanne, had een glanzende solocarrière met handenvol nummer 1 country hits. In hits is hij niet langer geïnteresseerd. Deze eeuw maakt hij behalve een paar geslaagde duet-albums met Emmylou vooral erg persoonlijke platen. Close Ties is zijn meest bluesy album tot nu toe. Hij duikt met East Houston Blues in zijn verleden, Life Without Susanna heeft de dood van Townes Van Zandt als vertrekpunt en Forgive Me Annabelle is een kippenvel-lied over een stukgelopen relatie. Close Ties is wederom een hoogstpersoonlijke CD en wederom verschrikkelijk goed.
Voor Sleeping Through The War hebben All The Witches, het baanbrekende kwartet uit Nashville, de hulp ingeroepen van dé producer van dit moment Dave Cobb. Ze hebben zich ook iets meer geconcentreerd op liedjes dan op de jams van voorheen. Het resultaat is niet alleen hun beste maar ook hun meest toegankelijke plaat tot nu toe. Op Don’t Bring Me Coffee klinken ze als een nimmer vertoonde kruising van Bruce Springsteen en Metallica, het nummer Bruce Lee lijkt een verloren parel uit het Pink Floyd-oeuvre. Nou ja, zo gaat het maar door. Avontuurlijk, psychedelisch, hard en waanzinnig goed.
Toen in 2014 All Or Nothin’ verscheen, was het meteen duidelijk: Nikki Lane wordt een superster. Wat een stem, wat een liedjes! Nu is er de opvolger Highway Queen waarmee ze alle verwachtingen inlost. De stem is nog krachtiger, nog zelfverzekerder, en de liedjes zijn zo mogelijk nog beter. Hardcore country en sublieme pop, een geweldige band. Van de humoristische en keiharde opener 700,000 Rednecks tot het afsluitende scheidingsdrama Forever Lasts Forever, het is allemaal even adembenemend en indrukwekkend. Nikki Lane is de nieuwe koningin van Nashville.
Het NRC noemt Heavy Meta van Ron Gallo ‘het eerste briljante rockalbum van 2017′. En daar is geen woord van gelogen. Gallo, nu woonachtig in Nashville, was de leider van de band Toy Soldiers uit Philadelphia en Heavy Meta is zijn tweede solo-album. Elf catchy liedjes die een ideaal huwelijk vormen tussen punk en pop, tussen Flamin’ Groovies en Clash. Gallo is een beul van een gitarist, een fijne zanger, maar vooral als componist steekt hij ver boven de concurrentie uit. Ernst en humor gaan hand in hand op nummers als Young Lady, You’re Scaring me en Alle The Punks Are Domesticated. Heavy Meta is een dijk van een plaat.
Aaron Lee Tasjan uit Nashville heeft met Silver Tears, geproduceerd door Father John Misty’s Eli Thomson, een van de ultieme popplaten van deze tijd gemaakt. Zoals BP Fallon in de hoestekst schrijft: hij had een Traveling Wilbury kunnen zijn. Of een Beatle, of een broer van Ray Davies. Hij schrijft ongelooflijke liedjes. Luister naar het hartverscheurende Ready To Die en je weet genoeg. We kenden hem vooral als gitarist in Drivin’ N’ Cryin’, hij speelde in een late reïncarnatie van de New York Dolls en in Alberta Cross, maar deze Silver Tears is zijn meesterwerk. Wat een schrijver, wat een gitarist, wat een zanger!
Shovels & Rope, het echtpaar Michael Trent en Cary Ann Hearst uit South Carolina, heeft onder bizarre omstandigheden een nieuwe CD gemaakt. Tijdens de opnames kreeg Cary Ann een kind, trokken de ouders van Michael bij hen in omdat zijn vader getroffen werd door Alzheimer en werd hun vriend Eric vermoord. Al die gebeurtenissen vind je terug op Little Seeds, een meesterwerk over leven en hoop, ouderdom en de dood. Americana zoals we die al te lang niet meer gehoord hebben. Stel je voor: de Everly Brothers begeleid door The Stooges of Gram Parsons en Emmylou Harris die in de studio zijn beland met The Clash.
