Op Canterbury Girls hebben Lily & Madeleine, twee zusjes met de moeilijke achternaam Jurkiewicz, afscheid genomen van de hippie-achtige folk die hun eerdere platen bevatte. Ze verhuisden van Indianapolis naar New York en dat verklaart een hoop. Dit is grotestads-muziek, ook muziek zonder grenzen. Ze switchen van disco-pop naar walsjes, van ABBA naar Midlake. Wat gebleven is zijn de mooie liedjes, de intelligente bijna therapeutische teksten en de waarlijk wonderschone samenzang. Het is wellicht even wennen aan de nieuwe richting van Lily & Madeleine, maar wie daarvoor de moeite neemt zal een meesterwerk ontdekken.
De eerste regel die John Hiatt zingt op zijn nieuwe CD The Eclipse Sessions is: ‘Getting dark and it feels like trouble.’ Het tweede nummer All The Way To The River gaat over de zelfmoord van een vrouw (zijn ex-vrouw?). Je moet er laf voor zijn, maar ook dapper, meldt Hiatt. Kippenvel. Nooit eerder was hij zo persoonlijk en ontroerend, nooit eerder in een carrière die meer dan 25 platen omvat hield hij zijn cynisme zo in toom, nooit eerder klonk zijn stem zo goed en doorleefd. De muziek is dankzij de productie van Kevin McKendree, en de bijdrage van diens 17-jarige zoon Yates op gitaar, elementair maar leeft en sprankelt. The Eclipse Sessions is een formidabele plaat, een hoogtepunt in Hiatt’s rijke loopbaan. Reserveer maar vast een plaats in de top 3 van 2018.
The Devil Makes Three uit Vermont is een van de meest originele bands van deze eeuw. Bluegrass, rock ‘n’ roll, ragtime, gospel, blues, sixties garage, pop, zelfs punk, het duikt allemaal op in hun nummers en zorgt ervoor dat ze live meer dan opwindend zijn. Chains Are Broken is de opvolger van de covers-CD Redemption & Ruin en bevat elf nieuwe door zanger/gitarist Pete Bernhard geschreven nummers. De gospel in Pray For Rain, de herlevende sixties in Paint My Face, het poppy Can’t Stop, stuk voor stuk geweldige nummers op een adembenemend goede plaat.
De Canadees Daniel Romano is even geniaal als onvoorspelbaar. Straighte country, pure pop, psychedelica, punk. In zijn muzikale universum bestaan geen grenzen. Het maakt hem de Neil Young van deze eeuw, Romano’s landgenoot die met zijn wispelturigheid ook eindeloos wist te boeien. Finally Free heet zijn nieuwe plaat, de achtste in betrekkelijk korte tijd, wordt bijna helemaal door hemzelf volgespeeld en is een moderne en eigenzinnige variant op de folkmuziek uit de jaren zestig. De melodieën zijn van een adembenemende schoonheid, de teksten surrealistisch en muzikaal klinkt het als een klok. Daniel Romano is de spannendste en opwindendste muzikant van deze tijd en Finally Free is een geweldig nieuw hoofdstuk in zijn imposante muzikale ontdekkingsreis.
Met kerstplaten kan het alle kanten op en meestal de verkeerde. Dan wordt het een soort goedbedoelde edelkitsch zonder ballen. Verrassenderwijs komt de in Nashville residerende rootsrocker JD McPherson, die met Undivided Heart And Soul een van de beste platen van vorig jaar maakte, nu ook met een kerst-CD: Socks, A Christmas Album By JD McPherson. Nou, zo vieren wij graag kerstmis. Met voornamelijk zelfgeschreven kerstliedjes is dit vooral een energieke rock- en soulplaat, waarop McPherson zich de longen uit het lijf zingt en zijn band keihard rockt. Zonder enige twijfel en overdrijving kunnen we hier beweren dat dit een van de tien beste kerstplaten ooit is.
Rodney Crowell had altijd een hekel aan kerstmis. Tot hij in december 2011 op de radio het nummer Grateful For Christmas van Hayes Carll hoorde. Weer wat jaren later nam hij met Mary Karr het liedje Christmas In Vidor op, wat niet paste op hun duoplaat en op de plank bleef liggen. Van het een kwam het ander en nu heeft ook Crowell, in de traditie van de grote countrymuzikanten als Elvis, Gart Brooks, Dwight Yoakam en Jerry Jeff Walker ook zijn kerstplaat gemaakt: Christmas Everywhere. En die is totaal anders maar net zo goed als zijn andere unieke solowerk. Verplichte kost voor een geslaagd kerstfeest.
Op jonge leeftijd speelde Aaron Lee Tasjan in The New York Dolls, later ook in Drivin’ N’ Cryin’. Als solo-artiest is hij op zoek naar de perfecte popmuziek. Zoals die ooit gemaakt werd door Beatles, Tom Petty, Oasis en vooral Jeff Lynne’s ELO. Hij had lid kunnen zijn van de Traveling Wilburys, complimenteerde iemand hem ooit. En zo is het maar net. Op zijn derde CD Karma For Cheap benadert Tasjan de perfectie. Zorgeloze, soms grappige, maar nimmer oppervlakkige pop met een hoofdletter P.
BJ Barham, leider van American Aquarium, is Bruce Springsteen, Robert Earl Keen, Ryan Adams en Jason Isbell verenigd in één persoon. Roots, Americana, country, heartland en Southern rock, ook op de nieuwe zevende plaat Things Change van de band uit North Carolina komt het allemaal weer prachtig samen. Het maakt American Aquarium een van de opwindendste en beste groepen van dit moment. Things Change draagt de sporen van Barham’s nieuwe leven: gestopt met drinken, getrouwd, het naderende vaderschap. American Aquarium durft te ontroeren en Things Change is een prachtplaat.
Singer/songwriter Joseph Arthur en R.E.M.’s Peter Buck waren fans van elkaar en toen Arthur bij Buck een achtergelaten dobro kwam ophalen, begonnen ze spontaan samen muziek te maken. Het resultaat is Arthur Buck, de naam van hun CD en van het duo. Het is een muzikale ontdekkingsreis zonder grenzen. Sixties, psychedelica, elektronica, pop, hiphop. Mooie liedjes, inventieve muziek, eigenzinnig. Wie had kunnen denken dat Buck in zijn post R.E.M.-bestaan nog zo’n revolutionaire plaat zou maken. Arthur Buck is een van de fijnste verrassingen van 2018.
The Texas Gentlemen was al een van de beste begeleidingsgroepen van de laatste jaren. Joe Ely, Leon Bridges, Jim James en Kris Kristofferson zijn maar enkele van de namen die gebruik maakten van hun diensten. Voor hun eerste eigen plaat togen ze naar de FAME Studios in Muscle Shoals, de plek waar veel van de allergrootse soulhits geboren werden. Het resultaat is TX Jelly, een combi van snoeiharde funk en Zuidelijke soul met een snufje roots en sixties psychedelica. Denk aan Booker T. & The MG’s, The Meters en Little Feat. Het maakt van TX Jelly de ultieme dansplaat die swingt van begin tot eind. Fenomenale muzikanten, fenomenale plaat.
Randall Bramblett was in de jaren zeventig lid van de legendarische fusiongroep Sea Level en speelde daarna zo’n vijftien jaar in de band van Steve Winwood. Maar wat hem echt bijzonder maakt is zijn solowerk. Op zijn elfde plaat, met de geweldige titel Juke Joint At The Edge Of The World, gaat hij met zijn eigen band helemaal los. Hier komen alle Zuidelijke muziektradities samen, van soul en gospel tot rock, blues en jazz. En het swingt allemaal van de eerste tot de laatste seconde. Daardoor vergeet je nog wel eens te letten op de buitengewoon originele en speelse teksten ven Bramblett, waar je moeiteloos de invloeden van Tom Waits en Charles Bukowski in herkent. Juke Joint At The Edge Of The World is in elk opzicht een top-CD.
Met hun tweede CD Hurry Home overtreffen The Deslondes alle verwachtingen. Hier mixen ze hun New Orleans-roots met hun liefde voor country en soul. De liedjes zijn stuk voor stuk van extra klasse. Opener Muddy Water, een luie licht swingende ballad, is zelfs een van de allerbeste liedjes van de laatste jaren. Maar het is toch vooral de manier waarop ze al hun invloeden tot iets totaal eigens smeden, die van The Deslondes de beste rootsgroep van deze tijd maakt.
Naked Giants is een trio uit Seattle en hun debuut Sluff barst van de energie en het plezier. Hier lijkt de hele geschiedenis van de popmuziek samen te komen. Sixties (Kinks), classic rock, punk, Britpop, powerpop en grunge (Nirvana-producer Steve Fisk zit hier ook achter de knoppen). Intelligente teksten, twaalf verdomd goede liedjes, gespeeld alsof de duivel ze op de hielen zit. Sluff is een van de meest opwindende platen van de laatste jaren.
Laura en Lydia Rogers uit Muscle Shoals, Alabama zijn samen The Secret Sisters en hebben met You Don’t Own Me Anymore een meesterwerk afgeleverd. Een CD die alleen bloedverwanten kunnen maken. The Carter Family, The Everly Brothers, The Louvin Brothers, The Roches, die categorie. Dit is country-folk zoals deze eeuw nog niet gemaakt. Muziek van een ijzingwekkende tijdloze schoonheid. You Don’t Own Me Anymore is hun derde plaat en geproduceerd door Brandi Carlile. Wat een liedjes, wat een stemmen, wat een muziek! Geen wonder dat ze de favoriete openingsact van Bob Dylan en Paul Simon zijn.
Het Canadese neef & nicht-duo Kacy & Clayton legde een paar jaar geleden met de CD Strange Country de basis voor een folkrevival. Vooral vanwege de door merg en been gaande stem van Kacy Anderson ontpopten ze zich als een modern huwelijk tussen Fairport Convention en Gillian Welch. Voor The Siren’s Song heeft superfan en Wilco-baas Jeff Tweedy zich ‘opgedrongen’ als producer en het resultaat is adembenemend. Iets rockender dan zijn voorganger, maar nog even uniek. Prachtliedjes, prachtstem, prachtmuziek.
Lonesome Shack (Alive Natural Sound)
Datura4 (Alive Natural Sound)
Hank Shizzoe (Blue Rose)
Holiday Gunfire (Cornelius Chapel)
Pope Paul & The Illegals (Dial Back Sound)
Quaker City Night Hawks (Ligtning Rod)
Luther Dickinson (New West)
Steve Earle (New West)
Robert Forster (Tapete)
Ethan Johns (Three Castles)
Op Canterbury Girls hebben Lily & Madeleine, twee zusjes met de moeilijke achternaam Jurkiewicz, afscheid genomen van de hippie-achtige folk die hun eerdere platen bevatte. Ze verhuisden van Indianapolis naar New York en dat verklaart een hoop. Dit is grotestads-muziek, ook muziek zonder grenzen. Ze switchen van disco-pop naar walsjes, van ABBA naar Midlake. Wat gebleven is zijn de mooie liedjes, de intelligente bijna therapeutische teksten en de waarlijk wonderschone samenzang. Het is wellicht even wennen aan de nieuwe richting van Lily & Madeleine, maar wie daarvoor de moeite neemt zal een meesterwerk ontdekken.
