Ace Of Blues, de nieuwe plaat van Angela Strehli is in twee opzichten een glorieuze come-back. Allereerst is het de eerste plaat die verschijnt op het nieuw leven ingeblazen Antone’s-label, ten tweede is het de eerste nieuwe plaat van de Texaanse Strehli in meer dan vijftien jaar. En wat voor een plaat is het geworden! Ze bewijst opnieuw dat ze, ook op 76-jarige leeftijd, nog steeds de blanke koningin van de blues is. Elf covers, waaronder een fenomenale versie van Bobby Bland’s Two Steps From The Blues, en het zelfgeschreven SRV, een bloedstollend eerbetoon aan Stevie Ray Vaughan.
Town Mountain is een groep uit Asheville, North Carolina en Lines In The Levee is het eerste album van ze dat bij een grotere platenmaatschappij verschijnt. De verwachtingen waren hoog en die worden meer dan waargemaakt. Het is muziek die diepgeworteld is in de muzikale geschiedenis van Amerika. We horen Bill Monroe, maar ook Chuck Berry doorklinken. We horen de Grateful Dead, maar ook Townes Van Zandt. Maar waar Lines In The Levee vooral aan doet denken is de legendarische tweede plaat van The Band. Prachtige liedjes, geweldig uitgevoerd, hartverscheurend gezongen. Zelden hebben country en rock ‘n’ roll elkaar zo goed gevonden. Dit zou wel eens de beste Americana-plaat van 2022 kunnen zijn.
Billy Joe Shaver is een van de allergrootste liedjesschrijvers uit de geschiedenis van de (country)muziek. Johnny Cash, Waylon Jennings, Kris Kristofferson, Elvis Presley, Allman Brothers, Tom Jones, Emmylou Harris… ze namen allemaal nummers van hem op. Zelf maakte de Texaan ruim twintig albums, die fantastisch waren maar nooit een heel groot publiek bereikten. Nu, twee jaar na zijn dood op 81-jarige leeftijd, is er Live Forever: A Tribute To Billy Joe Shaver. Twaalf nummers, uitgevoerd door vrienden en bewonderaars als Willie Nelson. Lucinda Williams, Rodney Crowell, Amanda Shires, Steve Earle en Margo Price. Het maakt van Live Forever een even prachtig als ontroerend eerbetoon.
Na haar zeer geslaagde derde plaat Highway Queen sloegen bij Nikki Lane de twijfels hard toe. Wilde ze nog wel een nieuw album maken, had ze zin om weer op tournee te gaan? Nee, eigenlijk niet. Totdat ze telefonisch kennismaakte met de geniale Josh Homme, leider van Queens Of The Stone Age. Die wilde dolgraag met haar de studio in. Hij bracht wat QOTSA-bandleden mee en de drummers van de Arctic Monkeys en Autolux. Het resultaat is Denim & Diamonds, een waarlijk fantastische powerpop-plaat, gedrenkt in psychedelica en country. Hier komen twee grote liefdes van Lane samen: The 13th Floor Elevators en Loretta Lynn. Tien geweldige eigen songs, met als uitschieter het meesterlijke titelnummer. Nikki Lane en Joshua Homme blijkt een gouden combi te zijn.
De afgelopen jaren moesten we het doen met prachtige soloplaten van groepsleden Sam Doores en Riley Downing, maar nu zijn The Deslondes terug met hun derde album. Het vijftal uit New Orleans overtreft met Ways & Means alle verwachtingen. Ze hebben met hun mix van oude rhythm & blues, country en zuidelijke soul een volstrekt eigen geluid gecreëerd. Diep doorleefd, relaxed en toch altijd spannend. Net als The Band hebben ze verschillende zangers, iedereen kan schrijven en met ieder liedje durven ze hun grenzen te verleggen. Veertien fantastische nummers zorgen er samen voor dat Ways & Means een serieuze kandidaat is voor de titel ‘beste plaat van 2022’.
In 2001 verscheen The Beginning van Tony Joe White (1943-2018) voor het eerst, op zijn eigen label en in een beperkte oplage. De reacties waren lovend. Vorig jaar verscheen dat album opnieuw ter ere van Record Store Day. Wederom binnen de kortste keren uitverkocht. En nu is er dan eindelijk, via New West, de alom verkrijgbare uitgave. The Beginning laat tien nummers lang een naakte en rauwe Tony Joe horen. Een akoestische gitaar, een mondharmonica, zijn stem, één microfoon en een stampende voet. Dit is de moerasblues zoals alleen Tony Joe White die spelen kan. Heel bijzonder.
Het Canadese fenomeen Corb Lund verrast ons ditmaal met Songs My Friends Wrote, tien niet al te bekende nummers van collega’s als Hayes Carll, Tom Russell, Todd Snider, Ian Tyson en Fred Eaglesmith. Allemaal mannen met wie Lund in de loop der jaren tijd heeft doorgebracht. “Ik heb met ze gekaart, getourd en gedronken,” zegt Lund. Hoewel het album alleen covers bevat, klinkt het door de mix van folk, country en rock toch als een echte Corb Lund-plaat. Alsof de tien liedjes door hem zelf geschreven zijn. Songs My Friends Wrote is een van de beste cover-albums ooit!
“Ik hield meer van Justin Townes Earle dan van wie of wat ook op deze wereld.” Een uitspraak van vader Steve Earle. Justin Townes Earle stierf op 20 augustus 2020, 38 jaren jong, aan een noodlottige combinatie van alcohol, cocaïne en fentanyl. Zijn oeuvre omvatte 1 EP en 8 LP’s. De zwanenzang The Saint Of Lost Causes was zijn meesterwerk, de plaat waarop hij als muzikant en componist op gelijke hoogte kwam met zijn vader. Steve Earle heeft, zoals hij eerder deed met Townes Van Zandt en Guy Clark, maar één manier om zijn liefde en bewondering voor iemand te uiten en dat is een plaat maken met composities van ‘zijn held’. En dus is er nu J.T., met tien nummers van Justin Townes Earle, fantastisch vertolkt door Steve Earle & The Dukes. Als elfde nummer is er het hartverscheurende Last Words, het muzikale afscheid van de vader aan de zoon. De opbrengsten van de prachtplaat J.T. gaan naar Justin Townes Earle’s enige kind, de driejarige Etta.
Tasjan! Tasjan! Tasjan! is de vierde soloplaat van Aaron Lee Tasjan, een van de wonderkinderen van de Amerikaanse muziek. Het album opent op verpletterende wijze met Sunday Women, waar perfecte pop en psychedelica elkaar ontmoeten. Zoals altijd maakt Tasjan er geen geheim van wie zijn helden zijn: The Beatles, Tom Petty en Jeff Lynne. Nooit eerder slaagde hij er echter zo goed in met die invloeden iets totaal nieuws en tijdloos te creëren. Elf meesterlijke liedjes, geweldig uitgevoerd. En ieder nummer heeft wel iets grappigs en verrassends, zoals bijvoorbeeld het fluiten in Computer Of Love, ook al zo’n perfect popliedje. Met Tasjan! Tasjan! Tasjan! lost Aaron Lee Tasjan alle hooggespannen verwachtingen in. En meer dan dat!
Randall Bramblett weet niet van ophouden. Als toetsenist en saxofonist speelde hij in Cowboy en Sea Level en met Traffic, Gregg Allman, Gov’t Mule, Levon Helm en Robbie Robertson. En dat is maar het topje van een grote ijsberg. 2020 is het jaar dat hij 72 werd en dat Pine Needle Fire verscheen, zijn twaalfde soloplaat. En die biedt weer alles wat Bramblett zo speciaal maakt: zijn fantastische stem, zijn formidabele toetsenwerk, zijn fraaie liedjes over de Amerikaanse werkende klasse en de mix van rock, soul, jazz en funk. Speciale attractie is I’ve Got Faith In You waar gastmuzikant Tommy Talton slide speelt op Duane Allman’s Gibson SG, de gitaar die te horen is op The Allman Brothers Band At Fillmore East, de beste liveplaat aller tijden.
The Texas Gentlemen sloegen hard toe met hun debuut TX Jelly (2017). De groep bestond uit gerespecteerde muzikanten die naam hadden gemaakt als begeleiders van onder andere Kris Kristofferson, George Strait, Joe Ely en Leon Bridges. Een kleine drie jaar later is er plaat nummer twee: Floor It!!! En dat is een ongelooflijke stap voorwaarts, vooral wat het de liedjes betreft. Die zijn nu van hetzelfde hoge niveau als de muziek. Daardoor zijn The Texas Gentlemen nu het best te typeren als de Little Feat van de 21ste eeuw. Het is de moeiteloze mix van blues, rock, Beatles-pop, soul, jazz, gospel en zelfs dixieland die van Floor it!!! een absoluut meesterwerk maakt.
Corb Lund uit Alberta, Canada heeft zich voorgenomen om in ieder geval in zijn teksten de levensstijl van cowboys en boeren te documenteren. Muzikaal is hij minder eenkennig en heeft hij de laatste twintig jaar een unieke en aanstekelijke mix van country, western swing, rock en blues gecreëerd. Na het tussendoortje van vorig jaar, het overigens zeer geslaagde cover-album Cover Your Tracks, is hij nu weer terug met twaalf eigen nummers over drank, vrouwen, rondtrekken, cowboys en paarden. Agricultural Tragic is de zoveelste prachtplaat in zijn inmiddels imposante oeuvre. Uitschieters op een album zonder zwakke plekken zijn I Think You Oughta Try Whiskey, een duet met Jaida Dreyer, en Louis L’Amour, een eerbetoon aan de schrijver van cowboyboeken.
Het leven van Jaime Wyatt zou de tekst van een country-nummer kunnen zijn. Heroïne-verslaafd, acht maanden in de gevangenis, afgekickt, op weg een ster te worden. Neon Cross is haar tweede album en ook hier klinkt haar roerige leven keihard door. De plaat is geproduceerd door Shooter Jennings en die zorgt ervoor dat Wyatt’s hardcore country voorzien wordt van een rockend fundament en een naadloos vervolg is op de outlaw-country van de jaren zeventig. Er is een glansrol voor gitarist Neal Casal in een van de laatste sessies voor zijn zelfmoord. De dood en hopeloze liefdes zijn de rode draad in de elf fantastische voornamelijk zelfgeschreven eigen nummers op Neon Cross. Country zoals country ooit bedoeld was: genadeloos eerlijk.
In 2018 verhuisde Pokey LaFarge van St. Louis naar Los Angeles en toen ging het goed mis. Het succes steeg hem naar het hoofd, of zoals hij het zelf formuleert: boze geesten en demonen namen het over. Drank, vrouwen, et cetera, hij kon er geen genoeg van krijgen. Rock Bottom Rhapsody is daar een ontluisterend en meeslepend verslag van. Zoals ook zijn nieuwe leven, inclusief zijn geloof in God, ter sprake komt. Maar waar het uiteindelijk om gaat is de muziek en die is fantastisch. Hij beleidt schaamteloos zijn liefde voor oude crooners als Dean Martin en Frank Sinatra, maar ook jongere crooners als Roy Orbison, Bob Dylan, Tom Jones en Nick Cave. Het is jazz, het is blues, het is pop, maar Rock Bottom Rhapsody is vooral Pokey LaFarge op zijn allerbest.
Lilly Hiatt brak door met haar derde plaat, Trinity Lane. Een meesterwerk over de donkere gebeurtenissen in haar leven zoals de zelfmoord van haar moeder, haar verslaving en een scheiding. De opvolger is er nu en die is qua thematiek een stuk zonniger. Nog steeds zijn er de problemen met mannen, maar het gaat nu veel beter met haar. De muziek is nog immer die fraaie mix van country, Americana en punky pop en de liedjes klinken weer allemaal als een klok. Of dat nu het formidabele titelnummer is, het ontroerende Some Kind Of Drug, waarin ze hulp krijgt van vader John of het rockende Never Play Guitar, een nummer waar John Hiatt vast en zeker stinkend jaloers op is. Walking Proof laat de nieuwe Lilly Hiatt horen en die mag er zijn.
Ace Of Blues, de nieuwe plaat van Angela Strehli is in twee opzichten een glorieuze come-back. Allereerst is het de eerste plaat die verschijnt op het nieuw leven ingeblazen Antone’s-label, ten tweede is het de eerste nieuwe plaat van de Texaanse Strehli in meer dan vijftien jaar. En wat voor een plaat is het geworden! Ze bewijst opnieuw dat ze, ook op 76-jarige leeftijd, nog steeds de blanke koningin van de blues is. Elf covers, waaronder een fenomenale versie van Bobby Bland’s Two Steps From The Blues, en het zelfgeschreven SRV, een bloedstollend eerbetoon aan Stevie Ray Vaughan.
Klanderman Promotion 