De Engelse schrijfster Emily Brontë (1818-1848) schreef één wereldberoemd boek: Wuthering Heights. Maar ze was toch vooral een dichter. Tijdens de corona-isolatie las de Zweedse muzikante Sofie Livebrant in alle rust opnieuw de gedichten van Brontë en besloot die, zoals ze dat eerder met de poëzie van Emily Dickinson deed, op muziek te zetten. Het resultaat Weep The Time Away – Emily Brontë, Livebrant’s zesde plaat, is van een adembenemende schoonheid. De muziek is geworteld in Engelse folk, Leonard Cohen en Joni Mitchell en de stem van Livebrant heeft dezelfde emotionele impact als die van Sandy Denny. Weep The Time Away – Emily Brontë is een plaat waar je iedere keer opnieuw kippenvel van krijgt.
The Artisanals uit Charleston, South Carolina leveren met Zia een tijdloze en wonderschone tweede plaat af. Daarop steken ze hun liefde voor singer/songwriters uit de beginjaren zeventig niet onder stoelen of banken, maar de liedjes zijn zo memorabel en de teksten zo indrukwekkend (She’s Looking For An Answer over een vrouw die overlijdt aan een overdosis is een hoogtepunt) dat ze moeiteloos uitstijgen boven hun invloeden. Ze aarzelen ook niet om de akoestische gitaar een hoofdrol te geven en er veel psychedelica aan toe te voegen. En dan is er nog de schitterende stem van Johnny Delaware, ergens tussen Chris Isaak en Tom Petty in. Veel betere platen dan Zia zullen er in 2021 niet verschijnen!
Svante Sjöblom is al twee decennia actief in de Scandinavische blues-scene. Hij put zijn inspiratie vooral uit de vooroorlogse muziek uit het Amerikaanse Zuiden; Skip James, Charley Patton en Mississippi John Hurt zijn z’n helden. Voor zijn nieuwe plaat heeft hij de hulp ingeroepen van het trio Twang en dat pakt wonderbaarlijk goed uit. De plaat, simpelweg Svante Sjöblom & Twang getiteld, is een fraaie mix van akoestische blues, bluegrass en folk. Wat eigen nummers met See You In Hell als uitschieter, en een handvol geslaagde covers waaronder Ola Belle Reed’s I’ve Endured en Lovin’ Spoonful’s Jug Band Music.
De Canadees Joe Nolan debuteerde in 2011 met het verpletterende Goodbye Cinderella. Hij was de nieuwe ster aan het singer/songwriter-firmament. Er volgende met ruime tussenpozen nog een paar uitstekende platen. Nu is er Drifters en dat is een plaat die op geheel andere wijze ook hemelbestormend is. Drifters is namelijk op alle niveaus een soort kind van Bruce Springsteen’s Nebraska. Sober tot op het bod. Geen vrolijke kost, zeker niet. Maar wat een roerende teksten over de schaduwkanten van het leven, wast een fraaie liedjes! En wat heeft Nolan’s stem een zeggingskracht! Alsof dat nog niet genoeg is, zit er als extraatje ook nog eens de mini-CD Rootsy House Sessions bij.
Smalltown Stories is de tweede CD van de Noorse Americana-band Trond Svendsen & Tuxedo en is een ware triomftocht. De verhalende liedjes van Svendsen over het opgroeien in een kleine plaats zouden geschreven kunnen zijn door John Mellencamp en Tom Russell. Smalltown Stories is een geweldige mix van stevig folk en heartland rock en weer een aanrader voor dit jaar.
Dylan Earl is geboren in Lake Charles, Louisiana, de plaats waar Lucinda Williams zo’n fraai liedje over schreef. Die stad verliet hij nadat die was getroffen door weer een orkaan. Hij verhuisde naar Arkansas waar hij de aandacht trok van Daniel Romano (waar hij ook qua uiterlijk op lijkt), die een EP van hem produceerde. Daarna volgde het langspeeldebuut New Country To Be en nu is er Squirrel In The Garden, een fraaie CD met tien geweldige nummers in de beste Kris Kristofferson-traditie. Dylan Earl doet geen enkele poging het wiel opnieuw uit te vinden, maar wil wel countryliedjes voor de eeuwigheid maken. Daar slaagt hij op Squirrel In The Garden glansrijk.
Het waren barre tijden voor Richard Lindgren. De Zweedse singer/songwriter en vaandeldrager van de Europese Americana verloor de afgelopen jaren zijn vader én zijn moeder en zijn nieuwe plaat Death & Love draagt daar de sporen van. Het is in elk opzicht een rauw album geworden, emotioneel in tekstuele zin, ongecontroleerd in muzikale zin. Het ontroert van de eerste noot van het titelnummer tot de laatste noot van afsluiter Where Did You Go, Little Boys. Death & Love is een meedogenloze kippenvel-CD en Lindgren bewijst wederom dat hij de Tom Waits van het Noorden is.
Het Zweedse man/vrouw-duo Landstrom verdient het om in één adem genoemd te worden met Buddy & Julie Miller en vooral The Handsome Family. Hun vierde album Whitewater is van een desolate schoonheid, donkere Americana zoals die door niemand anders in Europa gemaakt wordt. De atmosferische opener The Quiet Valley klinkt alsof Daniel Lanois de producer, op I’m Covering lijkt Buddy Miller de gitarist. Maar het is allemaal Landstrom, het ene fantastische liedje na het andere. Wat een geweldig duo, wat een schitterende plaat.
Susto is de band van de getalenteerde Justin Osborne, & I’m Fine Today is de tweede CD van het gezelschap. Ze maken rijk georkestreerde, psychedelische alternatieve country. Dat is een mondvol voor wat, vanwege de fijne liedjes, ook heel toegankelijke muziek is. Ideaal voor een rustige zondagochtend, maar de schijn bedriegt want onder de oppervlakte broeit de muziek en blijken de teksten een bijzondere kijk te hebben op de wereld waarin we leven. Intrigerende plaat.
Ieder land krijgt de Bruce Springsteen die het verdient. In Noorwegen is dat Trond Svendsen. Op Palomino Hotel laat hij zich begeleiden door de groep Tuxedo en die klinkt net zo gedreven als de E Street Band. Luister naar het prachtige openingsnummer Love Like This en je waant je verdwaalt in de Springsteen-wereld ten tijde van The River. Daarna wordt het wat folk- en country-achtiger, maar ook dan blijft het meer dan verteerbaar vanwege de briljante teksten van Svendsen, in het dagelijks leven misdaadverslaggever.
In 2012 verscheen de debuut-CD van de Cordovas uit Nashville. Er werden er 1000 van geperst, die binnen de kortste keren ook verkocht werden. Daarna verdween de groep van de radar. Nu brengt het Scandinavische Rootsy-label de plaat opnieuw uit en kunnen we horen waarom mensen hier zo opgewonden over deden. De muziek is geworteld in de jaren zestig en zeventig: Grateful Dead, Band, Byrds, Eagles, maar ook een flinke portie Rolling Stones. Hele fijne liedjes, messcherpe samenzang, avontuurlijk spel. Een juweel van een plaat.
In 2014 debuteerde Hannah Aldridge met Razor Wire, een veelbelovende country-soul plaat. Ze woonde toen nog in Muscle Shoals, een broedplaats van doorleefde soulmuziek. Inmiddels is ze verhuisd naar Nashville en dat is te horen op haar tweede CD Gold Rush. Net wat meer country, maar vooral ook harder rockend. Gebleven zijn haar fenomenale stem en de gave om prachtliedjes te schrijven. Het maakt van Aldridge een van de meestbelovende Americana-dames van deze tijd en van Gold Rush een van de beste CD’s van het eerste kwartaal van 2017.
The Black Sorrows bestaan nu bijna 34 jaar en blijven verrassen. Hun Faithful Satellite is opnieuw een bonte mix van stijlen, bijeen gehouden door de prachtige liedjes van frontman Joe Camilleri en Nick Smith. Soms hoor je Frank Sinatra, in een volgend nummer waan je je in de kerk, om later op het mardi-gras in New Orleans te belanden. En dan is er ook nog ‘gewone’ roots, tex-mex, rock ‘n’ roll en reggae. Faithful Satellite is kortom het zoveelste wilde avontuur van The Black Sorrows. Fantastisch.
Richard Lindgren is de meest Amerikaanse van de Zweedse rootsmuzikanten. Op zijn tiende CD Malmostoso ontpopt hij zich nog meer dan voorheen als een kruising van Bob Dylan en Bruce Springsteen. De elf nummers zijn opgenomen in Italië, het land waar hij tijdens een tournee verliefd op werd. De muzikanten zijn Italiaans, maar ook die klinken alsof ze zo zouden kunnen meespelen in de E Street Band of The Band. Lindgren slaat geen nieuwe wegen in, maar heeft met Malmostoso een prachtige en emotionele plaat afgeleverd.
De Engelse schrijfster Emily Brontë (1818-1848) schreef één wereldberoemd boek: Wuthering Heights. Maar ze was toch vooral een dichter. Tijdens de corona-isolatie las de Zweedse muzikante Sofie Livebrant in alle rust opnieuw de gedichten van Brontë en besloot die, zoals ze dat eerder met de poëzie van Emily Dickinson deed, op muziek te zetten. Het resultaat Weep The Time Away – Emily Brontë, Livebrant’s zesde plaat, is van een adembenemende schoonheid. De muziek is geworteld in Engelse folk, Leonard Cohen en Joni Mitchell en de stem van Livebrant heeft dezelfde emotionele impact als die van Sandy Denny. Weep The Time Away – Emily Brontë is een plaat waar je iedere keer opnieuw kippenvel van krijgt.
The Artisanals uit Charleston, South Carolina leveren met Zia een tijdloze en wonderschone tweede plaat af. Daarop steken ze hun liefde voor singer/songwriters uit de beginjaren zeventig niet onder stoelen of banken, maar de liedjes zijn zo memorabel en de teksten zo indrukwekkend (She’s Looking For An Answer over een vrouw die overlijdt aan een overdosis is een hoogtepunt) dat ze moeiteloos uitstijgen boven hun invloeden. Ze aarzelen ook niet om de akoestische gitaar een hoofdrol te geven en er veel psychedelica aan toe te voegen. En dan is er nog de schitterende stem van Johnny Delaware, ergens tussen Chris Isaak en Tom Petty in. Veel betere platen dan Zia zullen er in 2021 niet verschijnen!
Klanderman Promotion 