It Never Ends is de tweede plaat van The Snarlin’ Yarns uit Utah en die is even bijzonder als hun debuut. Tien eigen nummers, opgenomen in Mississippi, die hun wortels hebben in de bluegrass, maar in hun roekeloosheid ook een grote liefde voor Bob Dylan, Holy Modal Rounders, folk, punk en The Pogues verraden. Zo nu en dan verschijnt er gelukkig nog muziek waarvoor woorden tekortschieten; It Never Ends van The Snarlin’ Yarns is zo’n album waarvoor dat geldt. Fantastisch!
De Amerikaan Tim Easton maakte met You Don’t Really Know Me een van de allerbeste rootsplaten van 2021. Een paar jaar daarvoor verscheen Paco & the Melodic Polaroids, een plaat waarop hij zijn liefde voor country blues en oude folk belijdt in negen eigen nummers in de beste Robert Johnson en Woody Guthrie-traditie, en een cover van Jimmie Rodgers. We horen een sobere Easton met akoestische gitaar (Paco geheten, vandaar de albumtitel) en doorleefde stem. De liedjes zijn ronduit geweldig. Another Good Man Down is zelfs een instant-klassieker, het beste anti-drugsnummer sinds Neil Young’s The Needle And The Damage Done. Kippenvel! Het is een zegen dat Paco & the Melodic Polaroids nu eindelijk officieel in Nederland is uitgebracht.
In 2011 maakte Salim Nourallah het album Hit Parade, moderne popmuziek van het allerhoogste niveau. De tijd daarna hield de man uit Dallas, Texas zich vooral bezig met produceren van onder andere de Old 97’s. Een paar jaar geleden begon hij een samenwerking met Marty Wilson-Piper van The Church. Dat project kwam door corona op losse schroeven te staan, maar nu is er dan toch de EP See You In Marfa. Vijf catchy nummers, vergelijkbaar met de eigenzinnige pop van Eels. Om Nick Lowe te citeren: pure pop for now people!
Garrett T. Capps uit San Antonio, Texas wil de countrymuziek veranderen, zoals eerder Gram Parsons dat deed. Het leverde hem tot dusverre, met name in Nederland, een groot aantal trouwe fans op die graag onderdeel wilden zijn van Capps’ revolutie. Op People Are Beautiful zet hij een nieuwe stap. Zijn band draagt nu de naam NASA Country en de muziek is deze keer niet alleen geworteld in de country, maar net zo stevig in Krautrock en in de elektronische experimenten van de vroege Steve Miller Band. Capps is nu echt een Space Cowboy. Acht heel goede liedjes, die soms, zoals in Time Will Tell, op fantastische wijze ontaarden in Neu!-achtige jams. People Are Beautiful is een zeldzaam avontuurlijke en fascinerende prachtplaat!
John Calvin Abney, geboren in het gokstadje Reno in Nevada, besloot na de corona-uitbraak in 2020, zijn spullen te verkopen, rond te gaan trekken en te logeren bij vrienden her en der in Amerika. Zijn belangrijkste gezelschap was het boek Travels With Charley van John Steinbeck. Onderwijl schreef hij liedjes waarin hij de indrukken van zijn tocht verwerkte. Het resultaat is het toepasselijk getitelde Tourist, een zeer geslaagd huwelijk tussen literatuur en muziek. Een even bijzondere als prachtige plaat!
Diesel Park West uit het Engelse Leicester viert een jubileum; Not Quite The American Dream is in hun 33-jarig bestaan hun tiende album. En wat voor een! De groep, die in Amerika altijd al wat populairder was dan in hun thuisland, heeft een absoluut meesterwerk afgeleverd. Nog steeds klinkt de liefde voor de Amerikaanse westkust-muziek uit de jaren zestig van Buffalo Springfield, Moby Grape en Byrds duidelijk door. Maar wat ook geconstateerd kan worden, is dat leider John Butler gewoon de Ray Davies van deze tijd is. Geweldige teksten, catchy liedjes, Diesel Park West klinkt als The Kinks in topvorm. Het maakt van Not Quite The American Dream een van de allerbeste platen van 2022.
De groep Eleganza is het samenwerkingsverband van zes muzikanten uit Minnesota, die al eerder in diverse andere bands naam hebben gemaakt als harde en smerige rockers. Hun debuutplaat Water Valley High, geproduceerd door het fameuze duo Matt Patton en Bronson Tew, zit ergens tussen de Rolling Stones en de Drive-By Truckers. Drie gitaren en snoeihard. Af en toe wordt er wat gas teruggenomen, zoals in Even If There’s One met gast Jimbo Mathus op slide-gitaar, maar ook dan is Eleganza een fantastische band. Water Valley High probeert een Exile On Main St. van de 21ste eeuw te zijn en het komt akelig dicht in de buurt van dat onmogelijke doel.
De Slink Moss Explosion is een supergroep waarin Slink Moss en Jimmy Sutton van de JD McPherson Band de energie van de vroege rockabilly mengen met hun liefde voor sixties psychedelica en de gekte van Screamin’ Jay Hawkins en The Cramps. Op Floating Ghost Hotel (verkrijgbaar op vinyl en digitaal) krijgen ze hulp van supergitarist Joel Paterson en NRBQ-lid Scott Ligon. De composities zijn top (Honey Bee Bop en Space Cowboy Number One zijn zelfs ronduit briljant) en de wijzers slaan geregeld uit in het rood. En zo hoort dat. Wat een opwinding, wat een feest!
Hummingbird is het overrompelende debuut van de piepjonge Nederlandse zangeres NinaLynn, echte naam Nina Woerden. Tien eigen nummers, die zich begeven op het gebied waar Americana, pop, folk en soms zelfs swingjazz elkaar kruisen. De liedjes, met uitschieters als Freebird en Head Over Heart, nestelen zich onmiddellijk in je hoofd, de produktie van multi-instrumentalist Janos Koolen doet vooral dankzij de gitaarpartijen Buddy Miller-achtig aan en de stem van NinaLynn doet denken aan Emmylou Harris, Alison Krauss, Taylor Swift en Norah Jones. Hummingbird is een even volwassen als verrassende plaat.
De in Amerika geboren Zweed Christian Kjellvander hoort inmiddels thuis in het rijtje Scott Walker, Nick Cave en Tindersticks. Zijn nieuwe plaat About Love And Loving Again is van een huiveringwekkende schoonheid en ademt de uitgestrekte schoonheid en eenzaamheid van het Zweedse platteland. Als hij in het fantastische No Grace zingt dat hij terugdenkt aan de tijd dat zijn moeder hem in het gezicht spuugde en zijn vader hem een gebroken neus bezorgde, dan lopen je de rillingen over de rug en kun je alleen maar concluderen dat About Love And Loving Again weliswaar geen vrolijke plaat is, maar wel een onverbiddelijk meesterwerk.
Our Man In The Field is de naam die de Engelsman Alexander Ellis zichzelf toegeëigend heeft en die helemaal bij hem past. Het zijn verhalen over zijn omzwervingen over de wereld. The Company Of Strangers is de titel van zijn debuut en die ligt in het verlengde van het werk van de jonge Neil Young. Er is de pedal steel die de muziek iets triests en tijdloos geeft. Maar behalve de fraaie muziek, zijn het toch vooral de liedjes die indruk maken en die The Company Of Strangers tot iets bijzonders maakt.
Na een stilte van tien jaar in verband met kanker is Scott McClatchy terug. De rootsrocker uit Philadelphia, tegenwoordig residerend in New York, krijgt op Six Of One hulp van vrienden als Eric Ambel en Tommy Womack en hij heeft een blazerssectie aan zijn band toegevoegd. Dat zorgt voor een vet rhythm & blues-geluid dat doet denken aan de gloriedagen van Little Steven & The Disciples Of Soul. Naast een serie geslaagde eigen nummers covert McClatchy onder andere Graham Parker (Heat Treatment) en The Band (Ophelia). Scott McClatchy is terug en dat is verdomd goed nieuws.
Love Your Work heet het sensationele derde album van Eight Rounds Rapid. De groep uit het Engelse Southend is een mix van pubrock, punk en new wave. Geen wonder ook want de als een beest tekeer gaande gitarist Simon Johnson is de zoon van Dr. Feelgood’s gitarist Wilko Johnson en zanger David Alexander klinkt qua grimmigheid als de zoon van Johnny Rotten. De liedjes zijn meer dan goed, maar wat Eight Rounds Rapid vooral zo speciaal maakt is de urgentie van hun muziek. Het klinkt allemaal alsof de duivel ze op de hielen zit, of ieder nummer het laatste is wat ze mogen spelen. Het is zeer de vraag of er in 2020 nog betere platen in Engeland gemaakt zullen worden.
Miss Tess heeft letterlijk een lange weg afgelegd; geboren in Baltimore, daarna naar Boston en Brooklyn en nu opererend vanuit Nashville. Haar muziek is een organische mix van country, jazz, blues, soul en folk en haar nieuwe plaat The Moon Is An Ashtray is haar eerste meesterwerk. Luister naar openingsnummer The Truth Is en je weet wat haar bijzonder maakt. Een ronduit briljante tekst, een stem die vijftig jaar muziekgeschiedenis meedraagt, van Patsy Cline via Tom Waits tot Lucinda Williams, een handvol toffe muzikanten plus een gloedvolle productie van Andrija Tokic (Alabama Shakes, Hurray For The Riff Raff). Geweldige zangeres, geweldige componiste, geweldige plaat.
Mike Mattison is in het dagelijks leven zanger in de succesvolle Tedeschi Trucks Band. Voor die groep schrijft hij ook bovengemiddeld goede nummers. Daarnaast heeft hij een bescheiden solocarrière die met Afterglow echter wel eens in een fikse stroomversnelling zou kunnen komen. Want Afterglow is helemaal Mattison: zijn soulvolle stem en zijn verdomd fijne liedjes. Southern rock, Creedence Clearwater Revival, maar ook country. In Charlie Idaho klinkt hij als een laid back-versie van Neil Young & Crazy Horse en in Deadbeat horen we hoe Elvis Costello zou klinken als hij een Amerikaan was. Afterglow is een plaat met doorleefde muziek van een zelfbewuste muzikant die een plek in de schijnwerpers verdient.
Klanderman Promotion 